Voordat je hieronder dit deel leest, is het handig als je de vorige 6 delen kent.
Deel 1: Een jaar geleden werd jij geboren
Deel 3: We zagen onze eigen gynaecoloog zienderogen schrikken en haar stemming sloeg om
Deel 4: Deze zwangerschap moet ik afbreken
Deel 5: Ik hoop dat onze baby nog even leeft na de bevalling, voordat ik afscheid moet nemen
Esmee is geboren en mijn man stuurt iedereen een bericht, zoals afgesproken en belt de fotograaf. Nadat de placenta geboren is, word ik overgeheveld op een schoon bed en terug gereden naar de kamer. Daar staan ook de opa’s en oma’s al. Met een bloedgang moeten ze naar het ziekenhuis gereden zijn. Ze kijken naar dat kleine popje en geven haar allemaal een kus. Voor mijn gevoel heeft Esmee na de laatste kus ons heel rustig en vredig verlaten. Het exacte moment durf ik niet te zeggen maar we vermoeden dat de ooms, tantes en grote zus Julia, Esmee niet meer in leven hebben ontmoet.
Ze is op mijn borst uitgedoofd
Iedereen is inmiddels bij ons. We delen het verdriet. Ze geven ons knuffels en kusjes en ondertussen is ook de fotograaf al een tijdje binnen. Zij schiet de ene prachtige foto na de andere. Mijn tranen zijn inmiddels opgedroogd en ik wil zeker weten of ons meisje inderdaad overleden is. De artsassistent probeert een hartslag waar te nemen. Ze geeft aan nog iets te horen en zegt dat ze Esmee even van mijn borst moet halen om zeker te weten dat haar. kleine, kwetsbare lichaampje geen hartslag meer heeft. Ze constateert inderdaad dat er geen hartslag meer is en zegt daarbij gelijk dat ze toen Esmee nog op mijn borst lag, mijn eigen hartslag door haar heen hoorde. Dit is iets wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds heel speciaal vind. Mijn meisje heeft mij al die tijd heel dichtbij gevoeld en gehoord. Ze was omringd door het kloppen van mijn hart. Het klopte op die momenten alleen voor haar! Esmee haar overlijden wordt vastgesteld.
* Esmee, je bent weggefladderd op 08-08-2014 om 20:30 dag lief klein vlindertje van ons.
Esmee gaat mee voor onderzoek
Alle familieleden en ook de fotograaf verlaten het ziekenhuis. Wij blijven met zijn drietjes achter. Mijn man en ik kijken elkaar aan. Wat is dit onwerkelijk. Wat is dit heftig! Niet veel later komt de verpleegster ons halen omdat de MRI klaar is om een scan te maken van haar hersentjes. Dit moet binnen niet al te lange tijd na het overleden gebeuren, anders raakt het beeld vertroebeld. We brengen Esmee samen naar de MRI. Ik haal haar uit het mandje en leg dat kleine lijfje op dat gigantische bed. Dat kleine mensje verdwijnt als een stip aan de horizon in dat enorme apparaat. Mijn man en ik gaan weer naar boven, waar we wachten op het telefoontje dat de onderzoeken klaar zijn en we haar weer op mogen halen.
Wij praten wat na over de heftige dag die we achter de rug hebben. Het was in alle opzichten intens. Ook praten we over de gelijkenissen die we zien tussen Esmee en haar grote zus Julia. We zijn zo trots en blij dat we haar nog in leven hebben mogen ontmoeten en hoe gemoedelijk ze is weggefladderd. Een van onze grootste angsten was dat we aan ons meisje zouden zien dat ze erg veel pijn had en dat ze zou vechten voor haar leven, gelukkig was het tegenovergestelde waar.
Wanneer we Esmee weer op mogen halen nemen we haar mee naar onze kamer. Twee verpleegkundigen komen naar ons toe om haar te wegen (605 gram) en te meten (31 cm) en om gipsafdrukjes te maken van haar handjes en voetjes. Deze worden de ouders van overleden kindjes cadeau gedaan door het ziekenhuis en we zullen ze een aantal weken later op mogen halen. Eerst haar voetjes en dan één van de handjes. Ik vind het fijn dat we straks deze aandenkens hebben, maar het steekt me ook recht in mijn hart. Ik zie de verpleegkundigen op haar tere voetjes en handje drukken om een mooie afdruk te kunnen krijgen. Het doet me oprecht veel verdriet dat allerlei mensen behalve wijzelf al de hele avond met ons meisje bezig zijn. Esmee haar laatste handje ligt prachtig onder haar hoofdje, alsof ze heerlijk ligt te slapen. De medisch fotograaf heeft haar zo neergelegd om mooie foto’s te kunnen maken. De verpleegkundige lijkt aan mij te zien dat ik word geraakt door het nemen van de afdrukken en vraagt of we niet liever dat laatste handje willen overslaan, aangezien ons meisje zo mooi ligt te slapen. Zij ziet precies wat ik zie en ze zegt precies wat ik denk. Met een zucht van opluchting besluiten we inderdaad dat het genoeg is. De verpleegkundigen laten ons alleen.
Daar zitten we dan, met z’n drietjes in die ongezellige ziekenhuiskamer. Na 24 weken zwangerschap is daar Esmee, onze tweede dochter. Geboren en overleden op 08-08-2014. Daar ligt mijn kleine meisje: levenloos, in dat snoezige en zachte mandje. Wat is ze mooi!
CISKA
