Het is fijn als je het begin van dit verhaal leest.
Deel 1: Waarom raak ik niet zwanger?!
De diagnose endometriose
Ik heb endometriose. Endo-metro-hoe? Toen de gynaecoloog het zei, schrok ik niet. Ik wist namelijk al een aantal jaar dat mijn maandelijkse periode en de pijn die ik daarbij ervaarde alles behalve gemiddeld was. Ik liep de eerste twee dagen op paracetamol en ibuprofen. En toen ik ouder werd, nam ik paracetamol zetpillen, want anders kon ik niet “normaal” functioneren. Dus het beestje heeft nu eindelijk een naam. Voor mij een opluchting, want nu mochten we door waarvoor we uiteindelijk de doorverwijzing hadden gekregen naar het Radboud UMC: IVF (In-vitrofertilisatie of proefbuisbevruchting “letterlijk in-glasbevruchting”). Eindelijk zag ik het kleine lichtpuntje aan het eind van de tunnel.
Een week later kreeg ik een prik- en hormoonuitleg in het ziekenhuis en die dag kregen we ook al de medicijnen mee naar huis. Ik kan je vertellen dat dat een flinke zak was. De eerste stap was beginnen met de anticonceptiepil en dat voelde raar. Ik probeer zwanger te worden toch? Het is puur voor het ziekenhuis om mijn cyclus te kunnen overnemen. Je krijgt namelijk een “kunstmatige” cyclus waarin je eitjes gaat stimuleren en het ziekenhuis moet precies de juiste datum vinden waarin het eicelblaasje gaat springen. Om ze te laten rijpen spoot ik iedere dag op dezelfde tijd een kant en klare Gonal-F-injectie in mijn buik. Ik vond de eerste prik ontzettend dubbel. Ik vond het een rare gedachte dat ik een hormoon in mijn lijf ging sluiten om meer rijpe eitjes te krijgen, maar tegelijk was ik er ook ontzettend klaar voor. Na bijna 3 weken prikken mocht ik de Decapeptylspuit zetten en dat is om een vroegtijdige eisprong tegen te houden. Anders was alles voor niets geweest. De dag erna stond de afspraak voor de punctie. Deze ochtend mocht mijn man ook even naar de “man’s only room”.
De punctie
Ik vond het heel spannend, vooral omdat je niet weet wat je te wachten staat. Maar het je mij echt heel erg meegevallen. Ik kreeg morfine waardoor ik zweverig werd en ik heb echt helemaal niks gevoeld van het aanprikken. De gynaecoloog vertelde vanaf het begin precies wat ze ging doen, dus dat was echt heel fijn. Ze heeft flink wat eitjes eruit kunnen halen, ik geloof 15. Meteen na het aanprikken mochten mijn eitjes en de zaadjes samenkomen en na een uur kregen we te horen of er embryo’s ontwikkeld waren.
En daar werd onze Jade teruggeplaatst
In ons geval een elftal, whoop whoop. Dat was echt heel mooi nieuws. Na een dag zouden we te horen krijgen hoeveel er van doorgegroeid waren. Drie dagen na de punctie was de terugplaatsing. Er waren 9 embryo’s goed genoeg doorgegroeid en twee daarvan waren zelfs 200/200. Dat is de hoogste (beste) score die er bestaat. Drie dagen na de punctie werd Jade teruggeplaatst en ik moest nog een aantal dagen Utrogestan inbrengen, dat is een hormoon dat er voor zorgt het baarmoederslijmvlies dik blijft, zodat het embryo goed kan innestelen.
Het duurde 3 jaar voordat ik zwanger mocht worden, maar 9 maanden na de terugplaatsing werd ons wondertje geboren, en alles wat daaraan vooraf gegaan is hebben wij samen goed doorstaan. Ondanks de tranen, de hormonen en prikken in buik en eileiders ben ik dankbaar dat het bestaat.
Je hoeft niet bang te zijn, maar laat het over je heen komen en blijf hoop houden.
CINDY
