Vroeger dacht ik altijd al rond mijn 27e een eerste kindje te verwachten, maar ‘pas’ rond mijn 30e voelde ik dat het tijd was om ons gezinnetje te starten. We waren superblij toen we na 6 maanden een positieve test in handen hadden. Al voelde die 6 maanden voor mij een eeuwigheid, het was een normaal termijn. Na de positieve test voelde ik meteen ons kindje als zonnetje in mijn buik. Wel wilden we tot na de eerste echo wachten met het vertellen aan iedereen.
De eerste echo was helemaal goed!
Na een goede eerste echo konden we de bekendmaking gaan voorbereiden, met zoveel voorpret en enthousiasme. Met trots kochten we een Nijntje voorleesboek voor beide opa’s en oma’s. Die mochten ze uitpakken op Goede Vrijdag. Eigenlijk verliep het eerste trimester op vermoeidheid en misselijkheid na, prima. Mijn buik begon mooi te groeien. Bij de controles liet onze baby een goede hartslag horen, om daarna weer verder te bewegen. Als neonatologie verpleegkundige werk ik met te vroeg geboren baby’s en was het nachtwerk tot 16 weken best pittig, maar gelukkig kon ik regelmatig zittend mijn werk doen en thuis lekker ontspannen na het werk met onze kat op schoot.
Plotseling kreeg ik rugklachten
Vanaf week 19 kreeg ik rugklachten. “Iets met mijn bekken”, dacht ik. Het was mijn eerste zwangerschap. “Het zal er wel bij horen”. Wist ik veel. Ook de verloskundige zei dat ik het even kon aankijken. Bij elke klacht belde ik laagdrempelig om te overleggen. De rugklachten verergerden iedere dag en er kwam er ook bloedverlies bij. Na telefonisch overleg met de verloskundige mocht ik het toch weer aankijken. “Het zal er wel bij horen”, dacht ik nog steeds. “Hooguit wordt mijn kindje te vroeg geboren en gaat hij of zij de couveuse in voor een paar weken”. Ik zag natuurlijk genoeg baby’s die met hun ouders naar huis gaan.
Onze dochter leek iets te diep te liggen
Zelfs op de dag van 20 weken zwangerschap op 20-20-2018 zagen we een gezonde dochter. We huilden tranen van geluk. Een dochter! Mijn man droomde al van samen weekendjes weg en de bijzondere band van vader en dochter. Al had ik nog steeds rugklachten en kon ik niet lang stilliggen. Ik moest steeds van houding wisselen. Onze dochter leek al wel iets diep te liggen, dus we werden voor een GUO doorverwezen naar het ziekenhuis in de buurt. Nog steeds dacht de verloskundige aan bekkeninstabiliteit.
Ik bloedde en ik kreeg krampen
In die avond kreeg ik koorts en ergere rugpijn. Hup, een paracetamol erin en op tijd naar bed. “Het zal vast griep zijn”, dacht ik rond 20:00 uur. Om 23.00 uur werd ik wakker en moest ik naar het toilet. Ik schrok me rot, want ik zag helder bloed. Ik heb mijn man wakker gemaakt en de verloskundige gebeld met mijn zorgen. Ze kwam langs aan huis. De rugpijnen werden erger en het leken nu meer op weeën. Waarbij ik ook echt moest steunen op de bank en niet recht kon staan door de pijn. De verloskundige zei dat ik voor “controle” naar het ziekenhuis moest. Ze belde met het ziekenhuis dat we er direct aan kwamen. Ik stapte bij de verloskundige in de auto en mijn man reed met onze eigen auto. Gedurende de rit naar het ziekenhuis reden we op sommige stukken 90 km per uur, waar we 50 mochten. Toen kreeg ik steeds meer de ernst door. In de auto van de verloskundige vroeg ik aan haar: “Ik ga bevallen he?”. Waarop ze antwoordde: “We gaan kijken”.
In het ziekenhuis wilde de arts kijken. Ik ging in de stoel zitten, wat al totaal niet meer comfortabel was. Het bleek dat mijn baarmoedermond al verstreken was en ze zagen de vochtblaas al. Ik raakte volop in paniek. Ik was precies 20 weken en een dag zwanger, te vroeg, nog niet op de grens waarbij ze actief handelen. Niet levensvatbaar. “Dit kan niet! Ik kan niet gaan bevallen en onze gezonde dochter verliezen”, fluisterde ik. We wisten pas 12 uur dat we een dochter verwachtten. We zouden met een kinderwagen en de kamer bezig moeten zijn. Dit was de angst van iedere ouder. “Waarom nou! Nee!”, riep ik. Mijn man trok wit weg en viel flauw. “Dit kan niet waar zijn”, was onze enige gedachte. “Ze moeten gaan handelen. Het leven van onze dochter redden.” De weeën namen de overhand, terwijl ik zelf nog nooit een pufcursus had gehad. Ik was in paniek. “Hoe kan ik de weeën opvangen?”, dacht ik.
Mijn dochter werd geboren in de vlies
Binnen anderhalf uur was onze dochter levend geboren met vlies en al. Ze bewoog letterlijk nog. Ze zat zelfs te duimen en probeerde te ademen, wat niet lukte doordat haar longen niet genoeg ontwikkeld waren met 20 weken en een dag. Ze was zo mooi. Echt een mix van mijn man en ik. In mijn armen is ze overleden op 21 juni 2018. Een paar minuten heeft ze mogen leven buiten de baarmoeder.
Een bijzonder thema
De verjaardag van Nijntje wat een onbewust bijzondere datum, waarop we iedere keer haar jaardag vieren en tegelijkertijd veel op social media over Nijntje zien. Een week later was de uitvaartdienst. Mijn moeder las voor onze dochter Féline uit het voorleesboekje. Want dit kon ze nooit meer doen voor haar kleindochter, tijdens het oppassen.
We weten de oorzaak: een bacterie buiten op de placenta heeft de bevalling gestart. Hierdoor is onze perfecte dochter extreem vroeg geboren, terwijl ze gewoon tijd nodig had om verder te groeien. Voor altijd in ons hart lieve Féline. Wat altijd lastig blijft is dat ik als neonatologieverpleegkundige te vroeg geboren baby’s en ouders begeleid naar huis. En onze dochter heb ik deze kans nooit kunnen geven. In 2019 hebben we Féline grote zus kunnen maken van ons zoontje Bodi. Hij zal altijd een oneindig en mooiste beschermengeltje hebben. En in eer naar haar is zijn kamer nog altijd in nijntjethema.
SASKIA
