Zondag 27 december 2020 was de uitgerekende datum van ons tweede kindje. Stiekem had ik gehoopt dat ze zich wat eerder zou melden, maar ook deze keer werd mijn geduld op de proef gesteld. Na een miskraam begin dat jaar en een vanishing twin bij deze zwangerschap vond ik de eerste maanden behoorlijk spannend! Ik had verder gelukkig een goede zwangerschap, alleen de laatste weken behoorlijk last van mijn bekken. Ik genoot ontzettend van de kleine meid in mijn buik, maar van mij mocht ze komen! Ook papa en grote zus Aimée keken uit naar de komst van de kleine.
Wauw, ik had al 2 cm ontsluiting
De dag na de uitgerekende zat ik voor een controle bij de verloskundige. Ze keek hoe het er voor stond. Helaas zat alles nog ‘potdicht’. We spraken af om twee dagen later weer langs te komen, als er niks zou gebeuren in de tussentijd. Het bleef rustig en woensdagavond konden we opnieuw naar de verloskundige. Daar bleek ik ineens al wat ontsluiting te hebben: 2 cm! Daar stond ik van te kijken, want ik had helemaal niks gemerkt. De verloskundige stripte me en verwachtte eigenlijk wel dat dit door zou zetten. Vol goede moed gingen we naar huis en hebben we onderdak geregeld voor onze oudste dochter en de hond. In bed fantaseerden we over wanneer ze zou komen en hoe ze eruit zou zien. Uiteindelijk zijn we toch in slaap gevallen en hebben we best aardig geslapen.
Eindelijk begonnen de weeën
Een afspraak voor de volgende ochtend stond al gepland. Ik bleek toch weer iets meer ontsluiting te hebben, een kleine 3 cm. Ik wilde graag thuis bevallen, dus zijn we naar huis gereden. Daar probeerde de verloskundige mijn vliezen te breken, maar dat lukte niet zo gemakkelijk. Er volgde geen golf vruchtwater, maar ik voelde wel steeds kleine beetjes weglopen. Toen begon het wachten weer. Nog steeds had ik geen weeën gevoeld, alleen harde buiken. Om het wachten wat te versnellen zijn we maar gaan opruimen, schoonmaken en hebben we het bevalbad in onze slaapkamer klaar gezet. ’s Avonds begonnen om 20.45 uur dan eindelijk de weeën! De verloskundige was er ook al snel. Omdat mijn eerste bevalling 7 uurtjes geeft geduurd, verwachtte de verloskundige dat het deze keer nog vlotter zou gaan. Zij is niet meer weg gegaan. De kraamzorgorganisatie werd gebeld en al snel stond ook de kraamverzorgster op de stoep. Ik zat ondertussen in het bevalbad en kon de weeën goed opvangen. Iedereen was benieuwd of het een 2020 of 2021 kindje zou worden, want het was oudjaarsdag! De verloskundige, kraamverzorgster en stagiaire zaten beneden, The Masked Singer te kijken.
Er stond nog een rand
Lang hoefden ze niet te wachten want al 2 uurtjes na de eerste wee, merkte ik dat ik persweeën kreeg. De verloskundige voelde volledige ontsluiting, dus mocht ik voorzichtig mee gaan persen. Dit lukte niet echt, er bleek een rand te zijn ontstaan door de houding waarin ik weeën opving en de positie van het hoofdje. Deze rand moest eerst weg slinken voor ik mee mocht persen. Driekwartier lang heb ik persweeën op moeten vangen. Wat vond ik dat heftig! Toen ik eenmaal groen licht kreeg van de verloskundige werd na 2 keer persen onze dochter Ninthe op 31 december om 23.33 uur geboren, thuis in bad. De navelstreng bleek zich behoorlijk om Ninthe heen te hebben gewikkeld: om haar nek, schouder en lies. Ze moest dan ook even op gang komen en was wat blauw. Gelukkig trok dat snel bij. Daar was ze! Ons mooie meisje.
Het gouden uur
We zijn naar bed verhuisd en daar heb ik genoten van het gouden uurtje, met Ninthe op mijn borst en op de achtergrond het kleine beetje vuurwerk dat toch werd afgestoken. Wat een prachtig begin van 2021! Drinken deed ze nog niet direct. Ninthe werd nagekeken en aangekleed. Ze was 52 cm lang en woog 3770 gram. Ondertussen werd ik gehecht. Ik was oppervlakkig uitgescheurd net zoals bij de eerste bevalling. Vlot daarna dronk Ninthe al aan mijn borst, wat fijn dat dit ook nu weer zo goed ging. Na een douche, stapte ik mijn schone bed weer in en kon ik niet stoppen met kijken naar dat prachtige kleine meisje. Wat bijzonder dat zij 9 maanden lang in mijn buik heeft gezeten. Rond 03.00 is de kraamverzorgster vertrokken en maakten wij ons klaar om te gaan slapen. Zelf heb ik uiteraard geen oog dichtgedaan. De adrenaline gierde nog door mijn lijf en ik heb meermaals gecheckt of Ninthe nog wel ademde (daar kunnen andere mama’s vast over meepraten). Grote zus Aimée kwam die ochtend naar haar zusje kijken en was vol verwondering. Wat een bijzonder moment: die eerste ontmoeting tussen de zusjes!
MARIELLE
