Zomer 2017, ik kwam thuis te zitten, zonder werk, met uiteenlopende redenen. Maar heb hier wel ook deels zelf voor gekozen, ik was niet gelukkig op deze plek, waardoor ik veel klachten kreeg, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik genoot van de rust, even genieten en niks moeten maar mogen. En de dagen en weken gingen voorbij en voor ik het wist was het november. Ik werd in één keer onzeker, ging twijfelen aan mezelf, want ik had allang ongesteld moeten worden. Maar zwanger zijn kon ik niet, ik zat gewoon aan de pil. Maar toch, toch twijfelde ik. Ik belde een vriendin van mij op, waarop ze zei: “Doe gewoon een test en dan weet je het zeker.” Ik ging zo snel als ik kon naar de dicht bij zijnde drogisterij om maar liefst twee zwangerschapstesten te halen. Je weet maar nooit, ze kunnen altijd fout uitpakken, toch? Eenmaal thuis deed ik gelijk de test en kon mijn ogen niet geloven! ZWANGER!!! Ik wilde het niet geloven. Ik wachtte tot de volgende dag en deed mijn tweede test. Er stond toch weer ‘zwanger’. Ik was er eigenlijk nog niet helemaal aan toe, maar toen het streepje er was… Hoe ging ik dit vertellen aan mijn vriend? Ik heb een fles met slabber en een speen gekocht met: ‘I love papa’. Vervolgens heb ik dit op zijn nachtkastje neer gezet.
Hij kwam thuis van zijn werk, normaal loopt hij altijd door naar de slaapkamer om makkelijk kleding en schoenen aan te trekken maar dat deed hij dit keer niet! Hij merkte dat er iets was, hij voelde mijn spanning en stress. En hij probeerde er alles aan te doen om maar te weten wat er was, terwijl ik maar dacht: “Loop nou maar door!” Na een tijdje liep hij door en hoor ik niet veel later: “GEK! Dat meen je niet…” “It’s not a joke, liefie”, was mijn antwoord.
Ik ging naar de huisarts voor een verwijzing naar het ziekenhuis. Maar helaas ging dit gesprek niet helemaal zoals ik gehoopt had. Natuurlijk had er wel rekening mee gehouden maar toch… De huisarts adviseerde me om abortus te plegen. Dit door mijn medische geschiedenis met medicatie, dat ik ook op dat moment nog gebruikte. Daar was ik het niet helemaal mee eens. En gelukkig kreeg ik een goede gynaecoloog die met ons mee dacht en begeleidde van begin tot eind. Echt helemaal top! De zwangerschap ging voorspoedig de eerste maanden, ik had geen last van de welbekende kwaaltjes! Alleen spookte het door mijn gedachten heen: “Als het maar goed gaat met de kleine, zodat we geen keuze hoeven te maken over houden of weg laten halen.” De gynaecoloog vertelde dat als alle controles tot en met de twintig weken goed zijn, wij ons geen zorgen hoeven te maken dat onze kleine complicaties overhoudt van de medicatie die ik heb gebruikt. De twintig weken echo kwam er aan. De laatste spannende echo waarvan we hopelijk de definitieve uitslag zouden horen. En in deze echo kregen we ook te horen wat we kregen, een jongen of een meisje.
En daar kwam het antwoord: “HIJ is GEZOND!” Het enige wat ik alleen nog maar kon doen was huilen, huilen van opluchting, blijdschap. We zetten de zwangerschap voort, maar hoe verder ik kwam, hoe moeilijker ik het had. Vocht vasthouden, heel veel moe, suikers in mijn urine, hoofdpijn, veel gal overgeven, hoge hartslag… Soms zo hoog dat ik na elke meter even moest bijkomen. Zelfs een keer overgegeven terwijl ik aan de monitor lag! Hij sloeg zo hoog uit dat er een heel artsen team om me heen stond! Oeps, dat was nou ook weer niet de bedoeling. Maar gelukkig ging het met de kleine man goed. Week 39 brak aan. Mijn vriend dacht dat ik tussen de 41 à 42 weken zou bevallen. Maar ik dacht er anders over en mijn gevoel al helemaal! Ik sprak mijn gevoel en gedachten uit: “Ik denk dat we binnen nu en één week bevallen en dat het uitloopt op een keizersnee.” En jawel het was zondagavond en ik was toen 39 + 4 dagen, toen ik de welbekende slijmprop verloor. Ik zei tegen mijn vriend: “Nu gaat het wel echt heel snel gebeuren want mijn slijmprop is weg.” Maar hij was nog steeds zo nuchter als een peer. Het was 02:00 uur in de nacht, ik draaide me om in bed en het werd nat. Eerst dacht ik: “Ik plas in bed!” Maar dat kon niet, want meestal ga ik er dan uit. Ik draaide om naar mijn vriend en weer een volle lading! Ik tikte hem aan en zei: “Het is begonnen, mijn vliezen zijn gebroken!” Hij sprong uit bed, deed het licht aan en duwde mijn benen open, ik moest heel hard lachen en vroeg: “Wat doe jij nou?” Hij wilde weten of de kleine in het vruchtwater had gepoept.
We gingen naar het ziekenhuis, want een thuisbevalling kon helaas niet omdat ik daar geen indicatie voor had (reuma). Helaas duurde alles heel erg lang waardoor ik een ruggenprik en weeënopwekkers kreeg. Zelfs hiermee kreeg ik nauwelijks ontsluiting, maar dat vond ik het minst erge. Zowel ik als mijn kleine man reageerde op de opwekkers, waardoor er ingegrepen werd. En er werd gezegd dat ik een spoedkeizersnede kreeg. Binnen één uur lag ik op de OK. Gelukkig kon ik nog wel een grap maken. Maar ondanks dat was ik ook wel teleurgesteld. Alles verliep anders dan wat ik het liefst had gewild, ik wilde het liefst op eigen kracht bevallen. Maar ondanks dat het een spoedkeizersnee werd, kwam er een gezond mannetje op de wereld op 23 juli 2018 om 12:15 uur met een Apgarscore van twee keer een 10 en een 9, met het gewicht van 3470 gram. Hij draagt de naam Pepijn.
Maar ons geluk was maar van korte duur. Na ruim drie weken werd ons mannetje ziek, zo ziek dat hij bloed spuugde! Ik vertrouwde het niet en belde met de spoedhuisarts. Heel de nacht in de weer geweest, maar uiteindelijk kregen we te horen dat ze dachten dat hij een virus had en dat we het moesten aankijken. Maar het spugen hield niet op, letterlijk alle flesvoedingen kwamen er volledig uit. In de avond belde ik weer, maar werd weer afgedankt. Ik voelde me totaal niet gehoord en ging het over een ander boeg gooien. Dinsdagochtend belde ik de huisarts op, deed m’n verhaal en hij vertrouwde het ook niet, zeker niet omdat ik zei dat ik bang was dat hij straks uitgedroogd was. Zijn plasluiers gingen met een rap tempo achteruit. Hij zat nog steeds onder z’n geboortegewicht. Die avond werd hij opgenomen en werd er nog een test gedaan om zijn flessen te verdikken. Misschien had hij verborgen reflux, maar ook zijn verdikte voeding kwam er die nacht eruit. En er werd een echo van zijn maag gemaakt, daarop was snel te zien dat hij pylorus had; een vernauwing van maag naar de darmen toe. Dus de enige manier om voeding uit de maag te laten komen was overgeven. Toen viel het op zijn plek. Maar dat betekende wel dat hij hieraan geopereerd moest worden. We moesten naar een academische ziekenhuis toe, want in het ziekenhuis waar we waren, waren ze daar niet in gespecialiseerd. Donderdag gingen we met de ambulance naar Nijmegen toe, een tocht van één uur lang. Gelukkig kon hij dezelfde avond nog geholpen worden. Ik was ook blij dat mijn familie hier bij was. Bij Nijmegen had ik wel een beladen gevoel, aangezien hier mijn te vroeg geboren nichtje is geboren en uiteindelijk na acht weken overleden is aan een bloedvergiftiging. Die arts die haar had geopereerd, opereerde die avond ook mijn kleine man. Net of het zo had moeten zijn, voelde het ook wel weer goed, net of mijn nichtje zei: “Je moet naar Nijmegen gaan, want de arts die mij opereerde gaat jou ook opereren.” Gelukkig is deze operatie geslaagd! Hij groeit nu hard en ontwikkelt zich goed zoals het hoort.
MAARTJE
Ah zo herkenbaar! Ons zoontje had ook pylorus, vond het een heftige tijd. Vooral al dat spugen… en daarna weer het vertrouwen terug krijgen dat het wel goed zou gaan! En weer een ritme zien te vinden! Hij is nu bijna 1 en groeit ontzettend goed!