Ik zat vervroegd in de overgang, maar ging voor die enorme kinderwens

We besloten samen voor kinderen te gaan

Ik zal jullie mee nemen naar het begin. Toen ik mijn partner leerde kennen (op het werk), was het voor hem niet vanzelfsprekend dat hij kinderen wilde, maar ik wilde dat wèl heel graag. Ik maakte snel duidelijk dat als hij dat niet wilde, ik onze relatie niet door zou zetten. Geen moeder worden, was voor mij geen optie. Uiteindelijk wilde hij toch kinderen met mij. Toen wij in 2010 in het huwelijksbootje stapten, stopte ik met de pil. We zouden kijken hoelang het zou duren voordat ik zwanger was. De eerste paar keer werd ik gewoon ongesteld. Ik zei tegen mijn man: “Ik zal nog wel moeten ontpillen”. We bleven het proberen, maar geen enkele keer was het raak. Ik werd steeds onzekerder. “Wat nou als ik helemaal niet zwanger kan worden of wat nou als híj geen kinderen kan krijgen”, dacht ik.

Ik menstrueerde opeens niet

We besloten op vakantie te gaan naar Oostenrijk. Mijn man kwam daar als klein kind graag. Volgens mijn cyclus zou ik in de week van onze vakantie mijn menstruatie krijgen, of liever niet natuurlijk. Na een paar dagen daar vroeg mijn man of we een test moesten doen. Zoals gehoopt, bleef mijn menstruatie uit. Wij reden naar een apotheek om een test te kopen. Ik werd een klein beetje zenuwachtig. De volgende ochtend deden wij de test en deze bleek negatief. Ik dacht dat we misschien te vroeg getest hadden en deed er 3 dagen later nog één. Ook deze was negatief, maar ook de menstruatie bleef uit.

Ik werd hélemaal niet meer ongesteld

Eenmaal terug in Nederland belde ik de huisarts met mijn verhaal. Hij stelde voor het nog even aan te kijken. Als ik weer een menstruatie oversloeg, mocht ik contact met haar opnemen. En ja hoor, ik werd de maand erop weer niet ongesteld. De huisarts stelde voor om een afspraak te maken in het ziekenhuis, om alles na te laten kijken, aangezien ik nu niet meer regelmatig ongesteld werd.

De vervroegde overgang

Na enkele afspraken met onderzoeken en testen, werd er gezegd dat ik waarschijnlijk vroeg in de overgang was. De arts raadde ons aan om te beginnen met hormonen spuiten. We konden meteen beginnen, want de assistente was er nog en had toevallig tijd om uit te leggen hoe ik de spuiten moest zetten. Ik zou iedere dag rond dezelfde tijd een spuit plaatsen om mijn eicellen te laten groeien en dan nog een andere spuit om de eisprong op te wekken. Deze spuit hoefde alleen als mijn eitjes daadwerkelijk goed gegroeid waren. Tijdens de echo’s bepaalde de arts wanneer de spuit gezet moest worden. We startten met deze hele nieuwe overweldigende behandeling met als doel natuurlijk een klein kindje.

We probeerden maand na maand

De eerste maand werd ik ongesteld na de behandeling. Dat was een flinke domper. We begonnen weer met goede moed opnieuw, maar ook de tweede maand was het niet raak. We begonnen met de derde maand. Na de eerste controle, bleek er een cyste te groeien. We moesten de behandeling stoppen. Wat een tegenvaller! Ondertussen had ik twee nichtjes die beiden geslaagd waren en graag naar Disney in Parijs wilden. Ik probeerde in de maand dat we niet door konden met de behandeling, samen met hun wat andere leuke dingen te plannen.

Langzaam schoven we door naar IVF

We konden weer starten met behandeling nr 4. Lichamelijk leed ik er niets onder, maar emotioneel begon ik het best zwaar te vinden. We waren inmiddels al bijna 3 jaar bezig. Helaas mislukte ook de vierde poging. We hadden een gesprek met de arts, voordat we met onze vijfde poging aan zouden beginnen. Hij adviseerde ons nog één keer de hormoonbehandeling te doen en alvast een afspraak te maken voor de volgende stap: IVF.

Even er tussen uit

We hadden een vrij drukke laatste maand (mei) met hormoonspuiten en doktersafspraken voor de boeg èn er stond een reisje naar Disney op de planning met mijn twee nichtjes. In deze maand hadden mijn man en ik ruzie tijdens de ‘planningseks’, de romantiek was er wel vanaf. Disney was erg gezellig en iedere keer als we een attractie in gingen waar een afbeelding van een zware vrouw bij stond, zeiden mijn nichtjes: “Hier mag je misschien helemaal niet in!” Waarop ik steevast antwoordde: “Ach, maak je niet druk. Als we terug thuis zijn, word ik gewoon ongesteld en zullen we starten met de IVF. Ik was ondertussen zo zeker dat we dat hele traject in moesten.

Mijn moeder vroeg of ik zwanger was

Eenmaal thuis, hebben we onze spullen uitgepakt en zaten we bij een verjaardag van vrienden. Mijn ouders waren daar ook. Het was erg gezellig. Toen ik opstond zei mijn moeder tegen me: “Schat, ben jij niet zwanger?!”. Ik antwoordde een beetje boos: “Ja mam tuurlijk, jij gelooft nog in sprookjes”. Waarop iedereen begon te lachen. Maar aangezien mijn moeder dat nog nooit had gezegd gedurende al onze pogingen, was ik toch aan het twijfelen gebracht. Ik was inderdaad nog steeds niet ongesteld. Ik kocht een test en ik heb deze meteen gedaan. De uitslag bleek negatief. Ik huilde. Mijn man zei: “Schat, doe er morgen nog één. Het is tenslotte geen ochtendurine”.

Het ziekenhuis wilde een zwangerschapstest bij me doen

De volgende ochtend deed ik weer een test. Het leek positief… “Ik wil gewoon graag twee streepjes zien. Ik maak mezelf gek. Het zal niets zijn”, dacht ik. Het weekend ging er over heen en maandag belde ik het ziekenhuis. De arts stelde voor dat zij een test deed. Ik mocht ochtendurine komen inleveren. We zouden diezelfde dag een intake hebben voor IVF, maar de arts zei: “Als je zwanger bent, kunnen we die afspraak afzeggen”.

Wat duurde die ochtend ineens lang voor mijn gevoel. Ik wachtte op een telefoontje van het ziekenhuis met de uitslag van mijn zwangerschapstest. Ik ben gewoon gaan werken (mijn man en ik werkten op hetzelfde bedrijf). Ik had mijn leidinggevende wèl verteld dat ik gebeld kon worden. Ik legde uit dat het een belangrijk gesprek was (zonder verdere toelichting), want eigenlijk mochten we geen telefoon op zak.

Rond een uurtje of 10 in de ochtend kwam daar dan eindelijk het telefoontje. Ik was zwanger. Echt waar! Ik liep meteen door naar mijn man en vertelde hem dat we een kindje kregen. Ik ben in januari 2014 bevallen van een prachtige dochter: Kaileigh. De artsen zeiden: “Mevrouw, als u graag een tweede kinderwens heeft, moet u weer met hormoonbehandelingen aan de gang”. Dat wilde ik niet meer. Ik was al erg blij met één kindje. Mijn grootste wens ooit was uitgekomen: moeder worden. Onverwacht en ongepland, maar niet minder gewenst, ben ik toch zwanger geraakt van ons tweede wondertje. In 2016 ben ik bevallen van een tweede dochter: Meagen. Wat een wonderlijk leven!

DENISE