Ik wil graag een brief schrijven (in twee delen) aan mijn premature baby Nikki 6 jaar terug. Die periode was voor mij de allergrootste hel. En ik kan je vertellen dat ik al heel veel had meegemaakt. En nou zeggen alle clichematige mensen dat je er iets van hebt geleerd of er iets aan hebt gehad. Nee. Dat heb ik niet. Sterker nog: ik denk dat deze mate van stress en verdriet een aantal jaar van mijn leven heeft gekost en ik denk ook dat mijn weerstand een flinke knauw heeft opgelopen. Ik hoop dat deze brief therapeutisch werkt, want er echt overheen ben ik nog (steeds) niet…
Lieve Nikki,
Het is 6 augustus en ik lig lekker op de bank. Ik ben vandaag 29 weken zwanger en doe het rustig aan. Plotseling heb ik rugpijn, laag, in mijn onderrug. Ik raak in paniek en ik heb direct een voorgevoel dat dit niet goed is. Ik pak mijn telefoon om de pijn te timen; iedere twee minuten komt de pijn weer terug. Ik bel direct papa en die stelt me gerust: “Vast oefenweeen”. Hij adviseert mij om voor de zekerheid het ziekenhuis te bellen en hangt op. Ik weet dat het verkeerd gaat, schatje. Mijn moedergevoel zit gelijk goed. Ik bel in paniek het ziekenhuis en de vrouw zegt: “Het is vast en zeker loos alarm, maar kom voor je eigen gemoedsrust maar langs”. Ze moeten eens weten liefje, ze moeten eens weten wat er aan de hand is. Jij geeft hier al signalen dat je eruit wil, nee, moet! Gauw pak ik wat spullen en ga met de auto naar het ziekenhuis. Daar moet ik aan de CTG en alle dokteren en verpleegsters denken dat ik straks weer vrolijk de deur uit ga. Maar lieve Nikki, ik weet eigenlijk al dat ik zal moeten blijven en ik heb geen idee hoe dit af gaat lopen. Ik ben zo bang Nikki. Bang voor wat er gaat komen. Er komt een dokter binnen en ik zie dat het mis is. “Het zijn weeen”. Zijn gezicht bevestigt mijn gevoel. De dokter denkt dat de weeenremmers een goed idee is. Maar Nikki, ik weet eigenlijk allang dat je gewoon geboren gaat worden. Ik moet huilen. Elke vezel in mijn lijf wil jou bij me houden. Je bent niet klaar. Je bent niet af. Je moet nog 11 weken groeien! Ik krijg direct een prik in mijn been die ervoor zorgt dat jouw longetjes snel binnen 24 uur rijpen. En dan weet je het al: dit is serieus en kan faliekant misgaan… Papa komt snel naar het ziekenhuis en hij heeft de schrik op zijn gezicht staan.
Na een aantal uur komen meerdere artsen tot de conclusie dat het niet te remmen is; ik heb al 3 centimeter ontsluiting. En Nikki, echt, wat ben ik trots op je dat je zo hebt volgehouden, want achteraf hoorde ik dat je anders in mijn buik was gestorven. Nikki, liefje, dappere baby, jij maakt je klaar om naar buiten te komen, veel te vroeg en onrijp. Maar buiten is veiliger dan binnen en dat weet jij. Dat geeft wel aan hoe verschrikkelijk de toestand in mijn baarmoeder is.
Nikki, jij hebt besloten te komen, maar begrijp je dat ik zo bang voor wat er gaat komen? Of jij de bevalling wel overleeft? Of jij wel ademt en naar zuurstof hapt? Of de organen wel af zijn? Ik beef. Ik ril. En ik vraag om een ruggenprik. Ik zit hier te lang met weeën. Nikki, opeens gaat het hard en heb ik volledige ontsluiting. Iedereen roept dat ik moet persen. “Nee”, schreeuw ik. “Ik wil niet!”. Ik wilde jou er niet uit persen Nikki. Ik wilde je geen pijn doen en al helemaal niet aan de buitenwereld blootleggen. Tussen mijn snikken door perste ik je eruit. En daar lag je lief poppetje. Je was zo klein. Zo teer. Maar je was af. Alles zat erop en eraan. Je hebt het knap gedaan meid, want je ademde en schreeuwde de longen uit je lijf. Nikki het spijt me zo, maar ik durfde je niet aan te raken. Ik hoop dat je dat begrijpt. En ook dat je me vergeeft. Ik was bang dat ik iets kapot zou maken. En Nikki, ik was zo bang om me direct aan je te hechten, want wat zou er gaan gebeuren? Een heel team artsen namen je direct mee. De spanning in de kamer was voelbaar. Papa en mama vielen elkaar in de armen, van spanning, een beetje van blijdschap, maar vooral van verdriet. Waarom is dit in hemelsnaam gebeurd? Waarom?
FOUNDER LAURA
