Beste papa van mijn dochtertje,
We zijn inmiddels bijna twee jaar verder nadat ik erachter kwam dat ik zwanger was geraakt van jou. Hoe ongepland dit ook was, mij kreeg je niet van mijn keuze gepraat. Het kindje zou blijven. Jij dacht daar helaas anders over en hebt toen besloten dat je geen contact meer wilde en ook in de toekomst niet met ons kindje. Nu teee jaar verder hebben wij elkaar één keer toevallig gesproken. Toen we elkaar vorig jaar tegen gekomen waren in de stad. Ik was alleen, dus je hebt je dochtertje niet kunnen zien. Ik merkte wel enig nieuwsgierigheid waardoor er hoop ontstond. Eerlijk gezegd zou ik het liefst willen dat jij van de aardbodem verdween. Ergens wens ik je al het slechts toe in de wereld. Maar diep in mijn hart, hoop ik nog steeds dat je een keertje aan komt kloppen. Niet voor mij maar voor een héél speciaal klein meisje.
Ik vraag me af hoe jij met jezelf kan leven, hoe jij jezelf in de spiegel een paar straten verderop kan aankijken? Terwijl je weet dat je een vrouw behoorlijk aan haar lot hebt overgelaten en je eigen dochtertje daar rondloopt. Contact met je ouders heb ik wel, gelukkig maar. Maar dat is erg oppervlakkig en ik denk niet dat ze hen ooit als echte opa en oma kan zien als ze voor de rest van jullie familie en omgeving als groot geheim wordt gehouden.
Maar goed ik kan wel boos op jou blijven… Maar ergens voel ik medelijden met je. Medelijden dat je zoveel leuks al gemist hebt! Het begon al bij de echo’s. Hoe bijzonder is dat om te zien? En niet te missen: de geboorte, niet dat dat voor mij onder het kopje “leuk” valt. Maar zo bijzonder en speciaal om je eigen kindje ter wereld te zien komen. Dat heb jij gemist… Maar ook haar eerste lachje, de slapeloze nachten en het knuffelen. In slaap wiegen, haar met trots aan het kraambezoek laten zien. De eerste keer dat ze ging kruipen, de eerste keer dat ze ging staan. De eerste keer dat ze “papa” zei (ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe ze daarbij komt, maar goed het lijkt ook wel een beetje op Peppa natuurlijk. Nou, over Peppa gesproken. Jij hebt waarschijnlijk geen idee wie dit is, he?). Maar ook haar trekjes die je herkent van jezelf. Qua uiterlijk leek ze in het begin ontzettend veel op jou! Nu is het een mengelmoesje van ons twee. Maar ook ontwikkelt ze inmiddels echt een “eigen” karaktertje. Er zijn een aantal dingen die ik van mijzelf terug zie, maar ook een hoop die ik niet herken en jij waarschijnlijk wel.
En wat moet ik haar vertellen…? Ze heeft nu nog niks in de gaten en komt ook niks te kort naar mijn idee. Maar we kunnen je elke dag wel per ongeluk tegenkomen. Zeggen we dan wel iets tegen elkaar? Zou jij haar durven aan te kijken? Zij zal doodleuk naar je lachen en zwaaien en totaal geen idee hebben wie je bent. Als de tijd komt zal ik het haar eerlijk en op een simpele manier vertellen. Wacht maar tot ze en jaar of 12 is.
Ik zal nooit een kwaad woord over jou spreken naar mijn dochtertje toe. Je bent en blijft haar biologische vader ondanks je buiten beeld bent. Daarnaast heb ik ook ontzettend veel lol met je kunnen hebben en ik het zonde vind dat wij niet meer normaal met elkaar kunnen omgaan. We hoeven geen relatie te hebben. We hadden over te veel dingen een meningsverschil (weet je nog dat ik mijn haren roze had gespoten voor een dagje? Jij vond dat zooooo not-done). Kijk. We passen dus niet bij elkaar, maar ik hoop dat we er ooit uitkomen op een manier dat jij een inimini rol wil spelen in het leven van je kind. De ideale situatie zou zijn als ze niet meer als geheim wordt gezien. Dat heel jouw familie het weet, dat al je vrienden het weten en dat je af en toe op bezoek komt dat ze weet wie haar vader is. Het is erg tegen de natuur in dat een vader niet bij zijn eigen kindje wil zijn, niet eens eens per jaar wil zien. De tijd zal het leren, denk ik. Tot die tijd, redden wij het prima met zijn tweetjes. Who run the world? GIRLS!
Wie weet tot (n) ooit!
Liefs,
De mama van je kindje
EVELINE (klik hier voor haar Instagram)
