Ik maakte borstvoeding aan voor mijn pleegkind

Het telefoongesprek met een bijzonder verzoek

Terwijl ik door de drogist liep, ging ineens mijn mobiel. Er stond iemand van pleegzorg op het scherm, dus ik nam op. Aangezien er meerdere pleegkinderen bij me in huis waren, verwachtte ik dat er nieuws was over één van hen. Maar nee, het was héél wat anders: er was een bevalling aan de gang en het kindje moest direct opgevangen worden. Het kindje zou te vroeg geboren worden, maar de precieze zwangerschapsduur was onbekend. Of ik dat kindje ook wil opvangen?

Ik wilde dit prematuurbaby’tje zéker opvangen

Natuurlijk. Daar hoefde ik geen seconde over na te denken. En ook al overleg ik elke plaatsing met mijn kinderen, ik wist dat zij dit prima zouden vinden. Dus meteen prematuurluiertjes en een mooie knuffel gekocht en naar huis gesneld. Wachten op meer nieuws. ’s Avonds kwam bericht dat de bevalling zwaar en moeizaam verliep. Ik heb de hele nacht wakker gelegen en fotoboeken van mijn kinderen bekeken. Alle scenario’s voor dit kindje spookten door mijn hoofd. Daar kwam bij dat één van mijn kinderen ook de volgende dag jarig was. Dit prematuurkindje zou dus op zijn verjaardag geboren worden. En dat doet wat met je. Want hoe ontzettend schrijnend: al die herinneringen aan het geluk dat ik mocht ervaren na de geboorte van mijn kinderen, terwijl deze moeder meteen dit kindje af zou staan. Zoveel emoties gingen er in mij om, bij elke pleegzorgplaatsing, maar deze raakte dieper dan ooit.

Deze extreem kleine baby mocht alleen ik aanraken

De volgende ochtend kreeg ik al heel vroeg bericht dat het kindje geboren was. Het ging redelijk. Zijn start was heftig geweest. Hij ademde niet bij de geboorte en bleek extreem prematuur te zijn. Hij lag al in de couveuse en ik mocht er meteen heen. Vanaf het moment dat ik de afdeling op liep, was ik de moeder van dit kindje dat ik nog nooit had gezien. Ik mocht als enige en als eerste hem aanraken zonder handschoenen. Dat raakte me enorm.

Ik was ontzettend geraakt

Hij was zo klein, en huilde hartverscheurend, maar toen ik mijn handen door de gaten van de couveuse op zijn minilijfje legde, werd hij meteen stil en zat hij in mijn hart. Dit kind, dit kleine wezentje dat niemand had behalve mij. 

Elke dag, zodra iedereen naar school was, ging ik erheen. En ’s avonds weer, vaak met één van de kinderen. Uren zat ik met hem te buidelen. Ik leerde hem verzorgen, zijn sondevoeding geven en de medicatie regelen. Ik zag hem groeien. Al buidelend, huid op huid, werd hij rustiger, zijn hartslag regelmatiger, zo mooi om te zien. De extra zuurstof mocht er al snel af en zodra hij de 2 kilo in gewicht aantikte, mocht ik hem mee naar huis, mét het mobiele nummer van de kinderarts voor het geval dat. 

De verpleging vertelde dat ik de baby borstvoeding kon geven

Het was bijzonder hoe iedereen meeleefde op de afdeling. Ik was natuurlijk zelf fit, want ik was zelf niet bevallen, maar zat toch daar met mijn prematuurtje. Omdat de situatie zo bijzonder was, had ik veel boeiende gesprekjes met de verpleging. Ik vertelde ze dat ik mijn kinderen lang borstvoeding heb gegeven: mijn jongste kind 3.5 jaar, en dat het even weer wennen was met flesjes. Een paar verpleegkundigen vroegen waarom ik dit kindje ook niet zelf zou voeden. Ze vertelden dat ik donormelk zou kunnen gebruiken, maar ook dat ik misschien wel zou kunnen relacteren. Nou was mijn jongste al 8 jaar, en was ik nu niet zwanger geweest, dus het was niet iets wat me realistisch leek. Tegelijk merkte ik wel dat het kindje voortdurend een sterke zoekreflex had, en zelfs merkte ik bij mezelf een toeschietreflex. Maar ik was terughoudend. Het overviel me allemaal. 

Zijn biologische moeder was overleden

Tot ik hem mee naar huis kreeg, met 34 weken oud. Het kleinste popje dat ik ooit had verzorgd. Inmiddels wist ik dat zijn biologische moeder er niet meer was. Het was zwaar om enerzijds zo verliefd te raken op dit mensje, maar me tegelijk intens schuldig te voelen, Zijn moeder moest dit meemaken en niet ik. Het voelde alsof ik het recht niet had om zo te genieten van dat mannetje, maar toen duidelijk werd dat er niemand meer was, kon ik dat loslaten en verdiende hij mijn onvoorwaardelijke zorg en liefde juist voluit.

Mijn baby bleef zoeken naar mijn borst

Hij groeide, was rustig, maar bleef zoeken naar een moederborst . Ik besloot hem toch aan te leggen. Thuis, in alle rust. Hij hapte meteen en liet niet meer los. Op dat moment besloot ik een lactatiekundige te bellen, die meteen ontzettend enthousiast was en direct kwam. Met haar hulp heb ik eerst donormelk geregeld, en die melk gaf ik hem door middel van een grote spuit, via een sondeslangetje langs mijn borst, zodat ik hem – wanneer hij aanhapte – gedoseerd via dat slangetje de melk kon toedienen. 

Intussen kreeg ik allerlei tips om mijn melkproductie in no-time aan te maken. Met al die tips, het steeds aanleggen én mijn liefde voor hem, verscheen na een week de eerste druppel melk! Ik heb gehuild. Het was zo bijzonder. Al heel snel kon ik hem grotendeels zelf voeden, met mijn eigen melk. Wie had dat ooit gedacht? Ik had er zelfs nog nooit van gehoord. Hij bleef mooi groeien, en de kinderarts gaf aan dat hij antistoffen had die de meerwaarde van de borstvoeding liet zien. Wauw! Natuurlijk was niet iedereen enthousiast. Ik kreeg reacties als onnatuurlijk, raar, vies, en erger. Dat vond ik best wel eens zwaar, maar ik volgde mijn hart. Ik zag hoe dit kindje zich hechtte, hoe hij groeide, hoe bijzonder en tegelijk doodnormaal het was om hem te voeden met moedermelk. 

Want dat is het. Waar is het idee ontstaan dat koeienmelk beter is voor een kindje dan moedermelk? Vroeger kwam het zoveel voor dat je een ander kind voedde, zeker in de rijkere culturen regelde je een voedster. Maar ook nu is het in veel culturen een normaal verschijnsel, en dat zou het ook moeten zijn. Hier wordt er een hele emotionele lading aan borstvoeding gegeven. Het is vooral heel privé geworden. Waar een pak koeienmelk gewoon een verzameling melk is van een groot aantal koeien, dat vervolgens wordt verwerkt tot kunstvoeding, in blikken verdeeld over winkels, blijft moedermelk iets wat alleen voor het kind van die moeder bedoeld is. En begrijp me goed , kunstvoeding is een prachtige uitvinding. En ik zeg niet dat elke moeder andermans kind aan de borst moet hangen, maar toen ik merkte dat dit wildvreemde baby’tje de borst zocht, míjn borst, besefte ik dat voor een baby de borst universeel is. Zoals een fopspeen dat ook is. De lading die wij eraan hangen belemmert zo’n kindje niet. Het is het wonder van de natuur. En ik ben dankbaar dat ik de natuur de kans gaf om mijn melk voor dit kindje te produceren. Het kàn. 

Inmiddels zijn we jaren verder. Ik heb hem 3.5 jaar mogen voeden, en hij is door ons geadopteerd. Wat kan één telefoontje een leven veranderen. En wat ben ik intens dankbaar dat ik opnam, en ‘ja’ zei.

GRIAN