Achteraf ben ik me pas bewust geworden van het feit dat ik voorafgaand en in het begin van mijn derde zwangerschap vaak geconfronteerd werd met ouders die een kindje verloren zijn. Ik kwam buitengewoon veel verhalen tegen tijdens het scrollen op social media, zocht zelf accounts op, alsof ik getriggerd werd om dit op te zoeken. Ohh, wat hoopte ik dit nooit mee te hoeven maken. We hebben twee zorgeloze zwangerschappen gehad, dus waar deze angst vandaan kwam, wist ik niet. Nu achteraf denk ik dat ik alles misschien wel onbewust, bewust, opgezocht heb. Wist ik het misschien al ergens?
Het eerste teken
Al een paar weken voel ik me wat onrustig en heb ik vaak angst dat het niet goed gaat met ons mannetje in mijn buik. Toch hebben we geen aanwijsbare reden dat dit zo zou zijn en om de verloskundige op te bellen om enkel en alleen een gevoel, lijkt ons zinloos. We wachten af tot de volgende afspraak.
Ineens uit het niets slaat de inwendige paniek toe
Het is zondagavond en we brengen samen de kinderen naar bed. We lezen een verhaaltje, zingen liedjes en stoppen ze in. Ik stap even onder de douche, maar dan krijg ik het ineens op mijn heupen en neemt de paniek toe, nog steeds zonder aanwijsbare redenen. Ik bedenk me dat ik ons kleintje nog steeds niet voel en kijk naar mijn buik. Deze lijkt ook niet dikker te worden. Bij eerdere zwangerschappen groeide ik zo snel, daar is dit buikje niks bij. Ergens in de kast ligt de angelsound nog die we tijdens onze eerste zwangerschap veel gebruikt hebben. We zitten nu al op de helft van de zwangerschap, dat hartje moet nu makkelijk te vinden zijn. We proberen het samen te vinden, maar al na een paar minuten duurt het me te lang en begin ik in de stress te schieten. De volgende dag staat er een afspraak bij de verloskundige, maar ik ben al vastberaden. Er moet vanavond iemand komen om het hartje te luisteren, zodat ik rustig kan slapen die nacht.
We horen het liedje ‘rollercoaster’ op de radio
Mijn man belt de verloskundige en ze komt meteen even langs. De minuten gaan voorbij, maar ook zij vindt geen hartslag. Ze probeert ons nog gerust te stellen en zegt dat het kindje net verkeerd of iets dieper kan liggen, maar ergens weet ik al genoeg. Ze belt het ziekenhuis, wij regelen oppas voor de jongens en rijden meteen daarna die kant op. De autorit duurt lang en ik heb paniek. Op de radio klinkt het liedje ‘rollercoaster’ van Danny Vera op. Achteraf zie ik dit liedje als een teken, een soort van waarschuwing voor de enorme ‘rollercoaster’ die we tegemoet reden. Dit liedje is ook altijd Vins* zijn liedje gebleven. We parkeren de auto.
Er is geen hartslag meer te vinden
Nog geen 5 minuten later lig ik op bed en komt de gynaecoloog met het echoapparaat aanrijden. Ze zet de echokop op mijn buik, en vanaf dat moment weet ik dat mijn grootste angst werkelijkheid is. Er is geen hartslag en het enige wat ik zie is een in elkaar gedoken kindje. De woorden ‘Dit ziet er niet goed uit’, hoor ik nog steeds door mijn hoofd. Ik wil huilen, schreeuwen, maar kan weinig uitbrengen. Dit kan niet echt zijn. Na de meting blijkt, dat ons mannetje vanaf het moment dat ik een paar weken eerder die nare onrust kreeg, gestopt is met groeien. Het is alsof ik het ergens voelde. Had ik dan toch eerder moeten bellen? Ik weet ook dat dat niet uitgemaakt zou hebben. De rest van wat gezegd wordt, komt niet meer aan en om die reden worden we naar huis gestuurd om vervolgens op 13 augustus terug te komen om te bevallen.
Dan volgt een bizar gesprek met mijn zoontje
Die avond thuis hoor ik onze oudste huilen in bed. Er volgt zo’n gek gesprek, alsof hij al weet dat dit aan het gebeuren is. ‘Mama is verdrietig’, begint hij. ‘Dat klopt schat. Dat komt omdat je broertje niet meer bij ons kan komen.’ ‘Nee, want broertje kon niet meer verder groeien.’, antwoordt hij. Bizar! ‘Nee dat klopt schat. Dat kan hij niet meer.’ We knuffelen wat en ik leg hem terug in bed.
De afgelopen dag en nachten gaan snel voorbij. Veel in een waas, maar ondanks het vele verdriet, word ik ergens ook heel praktisch en ga ik meteen aan de slag om alles te regelen. Zo zit ik midden in de nacht een geboortekaartje te ontwerpen en bestel ik een kistje. Alles wat ik nog voor ons mannetje kan doen, moet perfect zijn.
De eerste dosis tabletten
En dan is het ineens 13 augustus. De jongens halen we vroeg op en ik ga naar boven. De eerste dosis tabletten moeten worden ingebracht en ondanks dat ik weet dat we Vins niet meer terug krijgen, voelt dit toch definitief. Hierna is er geen weg meer terug en zal mijn lichaam gaan werken om ons kindje geboren te laten worden. We rijden naar het ziekenhuis en installeren ons op onze kamer. Het grote wachten kan beginnen.
Hoelang gaat het duren?
De dag kruipt voorbij. We praten wat, we huilen, kijken tv en eten onze ziekenhuismaaltijd. Af en toe heb ik wat krampen, maar zo heftig is het allemaal nog niet. Rond 20.00/20.30 neem ik de laatste dosis voor die dag in. “Moeten we er echt nog een dag achteraan plakken? Worden we echt nog een dag langer gepijnigd door zo te moeten wachten op iets wat we eigenlijk niet willen?”, denk ik. De weeën komen niet echt door en ik voel me eigenlijk nog prima. Alleen mentaal wordt het er niet makkelijker op en wil ik gewoon zo graag dat alles achter de rug is. Ik wil ons mannetje kunnen zien en kunnen voelen. De verloskundige komt nog even kijken en ook zij voelt nog niet veel gebeuren daarbinnen. Ze loopt weg waarna ik besluit om nog even naar de wc te lopen.
Oh, help, ons kindje ligt in mijn onderbroek
Terwijl ik rechtop ga zitten, voel ik een soort ‘plop’ in mijn lichaam en voel ik iets naar beneden zakken. Wat gek, ze heeft net gevoeld en er was nog niks aan de hand. Ik sta op en voel het nat en warm worden in mijn onderbroek. Ohh, help, ons lieve kindje ligt nu waarschijnlijk in mijn onderbroek. Ik durf me niet meer te bewegen, omdat ik voel dat alles langzaam mijn onderbroek uitglijdt. Roel belt de verpleegkundige en deze komt snel samen met de verloskundige de kamer op. Rustig leggen ze me op bed om vervolgens voorzichtig mijn onderbroek omlaag te doen.
Ik zie voetjes drijven
En daar ligt nog volledig in vruchtzak, ons kleine mannetje, Vins. Roel belt Rayke, de fotograaf, om te vertellen dat hij opeens al geboren is en ze komt er meteen aan. Tot die tijd ligt Vins nog even in zijn vruchtzak. Ik zie tussen het troebele water al handjes en voetjes drijven, maar verder is ons mannetje moeilijk te zien. Daar is Rayke. De verloskundige en verpleegkundige maken de vruchtzak open. De hele dag waren deze mensen al zo ontzettend lief en was niks te veel. Ook nu zijn ze zo kalm en lief en gaan ze met heel veel respect met ons kindje om.
Vins wordt in een bak water gelegd, wat mooi
Hij wordt op mijn schoot gelegd. Daar is hij dan. Zo klein, maar zo perfect. Tien vingertjes, tien teentjes, de wenkbrauwen van papa en het neusje van zijn grote broer. Wat is hij prachtig. Voor de vorm mag papa de navelstreng doorknippen en wordt Vins in een bakje met water gelegd. In het water zien we hem mooi bijkleuren en neemt hij zijn natuurlijke houding weer aan. De tijd die nu gaat komen, gaat loodzwaar worden, maar voor nu is hij er, bij ons. We krijgen de rust om naar hem te kijken en hem bij ons te hebben. En dat is op dit moment even het fijnste wat we kunnen doen.
JENNIFER
