Marije vertelt in een blogreeks over de vroeggeboorte van haar dochter Maud. Marije was pas 26 weken zwanger, maar de weeënremmers hadden geen enkel effect. De bevalling startte. Baby Maud woog 1015 gram. In haar vorige blog vertelt ze over Mauds beginperiode op de NICU. Je kunt deze drie delen hieronder lezen, voordat je dit deel 4 leest.
Deel 1: Pas 26 weken zwanger, maar de weeënremmers hadden geen enkel effect
Deel 2: Mijn dochter weegt 1015 gram
Deel 3: Prematuur Maud viel af tot 855 gram
Met 32 weken en 6 dagen worden we overgeplaatst naar het eerste perifere ziekenhuis. Ja! Wat een super grote stap! Omdat ik het ziekenhuis niet ken, is het ook wel erg spannend. Maud doet het goed met optiflow 5L en is dus stabiel genoeg om overgeplaatst te worden. Maud mag zelfs een dag eerder dan gepland. Ik vraag hoe laat de ambulance ongeveer komt en pak direct onze spullen in het Ronald McDonaldhuis. Hier moeten we natuurlijk ook weg. Best een beetje jammer, want in het volgende ziekenhuis mogen we helaas ook niet bij ons kindje slapen en is er geen Ronald McDonaldhuis in de buurt. Het Ronald McDonald huis is echt een fantastische verblijfplek, wanneer je kindje in het ziekenhuis ligt. Wij gaan dus na 7 weken weer naar ons eigen huis. Aan de ene kant heel fijn, aan de andere kant veel te ver bij Maud vandaan.
Maud gaat met de ambulance naar een ander ziekenhuis
Om 13:00 is het zo ver de ambulance staat klaar. Maud wordt in de reiscouveuse gelegd en gaat samen met een arts in de ambulance. Ik mag helaas door het coronavirus niet mee. Ik vind dat super jammer, want het is echt heel spannend als je kindje zonder je wordt vervoerd in een ambulance. De ambulancebroeders zijn zo aardig dat ik wel mag meelopen tot beneden, totdat Maud echt de ambulance in wordt gereden. Joor staat al voor de uitgang met de auto te wachten (de ambulancebroeders schoten expres niet op, zodat we erachter aan konden rijden).
We rijden achter de ambulance aan en zijn hartstikke nerveus. “Gaat het goed daarbinnen?”, denk ik continu. We hadden gehoord dat best wat kindjes een terugval kregen in de ambulance en extra zuurstof of flow nodig hadden. Heel eng dus. Gelukkig gaat het allemaal goed en heeft Maud de hele reis (lees: 10 minuten) geslapen. Super fijn! De eerste 24 uur moeten deze kindjes altijd bijkomen van de rit. Bizar dat dit zo’n impact op hen heeft. De optiflow wordt weer wat hoger gedraaid, op 6L, omdat Maud het toch wel wat zwaar krijgt. Ze begint weer wat sneller te ademen en moet hier ook meer moeite voor doen. De dag erna wordt het gelukkig weer terug gezet naar 5L.
Na de overplaatsing gaan wij voor het eerst in 7 weken naar huis. Wat confronterend om voor het eerst thuis te komen, zonder dikke buik én zonder baby! Het ledikant waar Maud in komt te liggen staat al naast ons bed en is leeg. Echt een rotgevoel. Gelukkig kan ik dit wel relativeren en weet ik dat er een lieve en tot nu toe gezond kindje in het ziekenhuis ligt, dat heel hard haar best aan het doen is om groter en sterker te worden.
Deze afdeling is veel rustiger
Het gaat goed in dit ziekenhuis. Wat een rust! Maud ligt op een zaal met andere kindjes, maar er gaan veel minder monitoren en infusen af. Veel minder geluid dus. Hier doet Maud het goed op. De voeding verdraagt ze beter en ze krijgt veel minder saturatiedipjes. Na een week staat Mauds zuurstof uit en wordt er alleen nog flow gegeven. Dit kan ook rustig worden afgebouwd. Op de voeding blijft ze wel reageren, maar er hoeft bijna geen zuurstof extra gegeven te worden. Wat fijn, maar ook bizar dat dit in dit ziekenhuis opeens wél zo goed gaat. Wat extra rust al niet kan doen met een kindje! We vinden het echt een fijn ziekenhuis. Heel gezellig personeel, fijne artsen en we leren ook hele lieve ouders kennen, waar we nu nog veel contact mee hebben!
We behalen mijlpaal, na mijlpaal
Met week 34 mogen we Maud voor het eerst in bad doen. Ja, je leest het goed ”we”. We mogen in dit ziekenhuis, ondanks het coronavirus, weer samen bij Maud. We zijn hier zó gelukkig mee. Eindelijk weer met z’n drieën. Het badje vind Maud fantastisch en ze ligt helemaal relaxt om zich heen te kijken. Met week 35 weegt ze dan eindelijk 2 kilogram. Wat een mijlpaal. Ze krijgt ook echt wat dikkere wangetjes, beentjes en ziet er wat meer als een ‘normale’ baby uit. Ze groeit nu goed volgens haar eigen lijntje. Ook in dit ziekenhuis wordt er weer een oogscreening gedaan. Deze is wéér helemaal goed en hoeft niet meer herhaald te worden. Wat een opluchting! De echo van Mauds hoofdje wordt ook nog meerdere keren gedaan, om te kijken of het nog steeds allemaal goed blijft gaan. Gelukkig is dit het geval.
De eerste vaccinaties worden ook gegeven. Hier zijn de artsen en verpleegkundigen altijd een beetje gespannen voor, omdat sommige kinderen hier heel erg op reageren. Ze hebben dan (meer) zuurstof nodig en wat meer flow. Bizar. Ik ben hier dan ook heel angstig voor. Gelukkig gaat dit goed en merken we helemaal niets aan Maud. We mogen alleen niet aan haar beentje zitten in de avond, dan gaat ze huilen. Oké, duidelijk. De flow is inmiddels al afgebouwd tot 3L. Vanaf week 35 mogen we gaan proberen om Maud wat te laten drinken. Vanaf die week is ongeveer het zuig-slikreflex ontwikkeld. Aan de borst vindt ze best leuk en doet ze flink haar best. Het flesje lijkt ze wat moeilijk te vinden en het lijkt of ze hier nog niet genoeg energie voor heeft. Ze oefent en oefent. Wat zijn we trots!
We willen graag naar een ander ziekenhuis
Omdat ik zelf in een ander ziekenhuis werk (perifeer ziekenhuis 2) en ik weet dat ik daar wél bij Maud mag blijven slapen, willen wij heel graag over naar dat ziekenhuis. Zelf begin ik moe te worden van het heen en weer rijden. Ik doe er een half uur over voordat ik bij Maud ben. Toch vind ik het ook fijn om in een ritme te zitten. Zo houd ik dit het beste vol. In de ochtend zorg ik dat ik ongeveer om half 10 bij Maud ben en dan lekker met haar ga buidelen. Rond 15:00 ga ik terug naar huis, ben ik even samen met Joor (die thuis aan het werken is), zorg ik deels voor het huishouden en direct na het eten gaan we samen weer naar Maud. We zorgen dat we er rond 19:00 zijn en gaan rond 22:30 weer naar huis. Dit doen we zo’n 3 weken.
Voor de overplaatsing willen we ook zelf dat Maud dan helemaal stabiel is op 2L, zodat ze daar ook weer kan ‘terugvallen’. De overplaatsing wordt goedgekeurd en geregeld. Omdat één van onze beste vrienden bij de ambulance werkt, vragen we of hij het leuk zou vinden om Maud hierheen te vervoeren. Dit hebben we ook geprobeerd toen Maud van het eerste naar het tweede ziekenhuis vervoerd werd, maar toen had hij geen dienst. Nu wel en dit is dan ook gelukt. Hoe leuk en vertrouwd. Nu mag ik wel mee en mag ik naast Maud zitten als we weer op weg gaan.
Naar huis mèt sondevoeding
Hier voelt het echt als thuiskomen. Hoe fijn met je vertrouwde collega’s om je heen. Maud heeft 2L optiflow, wat afgebouwd moet worden. Nu moet ze alleen nog flink groeien en wat beter leren drinken. Dit laatste blijkt toch wat lastiger dan gedacht. Ze drinkt vier keer goed uit mijn borst, maar als de ondersteuning (optiflow) eraf gaat, lukt dit haar niet meer. Ook de fles gaat niet. Op dit moment denken we dat dit ligt aan haar prematuriteit. Het wordt geaccepteerd en na een paar kleine terugvalletjes (even weer aan de optiflow) worden plannen gemaakt om haar met 38,5 week naar huis te laten gaan. We gaan dan zelf verder met de sondevoeding. De pre-logopediste, toptherapeut (komt thuis bij kinderen die onder de 30 weken geboren zijn) en de sondevoedingspullen worden geregeld. De vrijdag voor de maandag dat we naar huis mogen, wordt er nog één keer bloed geprikt. De arts komt vertellen dat Maud haar calciumgehalte wat aan de hoge kant is. Er wordt nog wat meer bloed afgenomen voor verder onderzoek. Dit is die maandag nog niet bekend, maar we mogen naar huis. Naar huis! Daar hebben 12,5 week zo ontzettend naar uitgekeken. Eindelijk met z’n drieën op ons eigen plekje.
Na vier dagen hard genieten, moeten we echter weer snel terug naar het ziekenhuis…
WORDT VERVOLGD…
MARIJE
