Hieronder kan je eerst het vorige deel lezen.
Deel 1: Vlak na de 20-wekenecho scheurde de vruchtzak van één van de tweeling
Was het zeker vruchtwater dat lekte?
Eenmaal in Nederland aangekomen mocht ik mij de eerst volgende dag direct melden in het ziekenhuis van Sneek. Controles volgden, maar het leek erop dat het ‘loos’ alarm was. Dat was gek, ik was er echt zelf bij geweest en de testen in London wezen toch echt anders uit. Een verklaring was er niet voor te vinden, dus ik moest naar huis en 2 dagen later maar weer terug komen. Toen kwam de verlossende woorden: “het is vruchtwater”. Inmiddels was ik 21 weken en werden we doorgestuurd naar het UMCG.⠀
Het was niet goed
Het UMCG deed alle onderzoeken nog een keer en bevestigden wat het ziekenhuis in London en Sneek ook hadden gezegd: “vruchtwater verlies van het onderste kind door middel van gescheurde vliezen. Dit was niet goed. Onderzoek na onderzoek volgde. Ik kreeg echo na echo. Ik ging wekelijks terug naar het ziekenhuis om alles in de gaten te houden. Ik was nog geen 24 weken, dus helpen konden ze niet.
De 24-weken grens
Met 24 weken – waarin kinderen die geboren worden, geholpen worden – bleek Bas nog te licht te zijn. Hij haalde de 500 gram niet en dus zouden de artsen niets doen. We spraken af dat we werden opgenomen met 25+4 weken zodat we dan ook direct konden starten met de longrijping, zodat deze met 26 weken ‘actief’ was en Bas dan eventueel wèl gered kon worden. Uitgerekend was dat hij met 26 weken dan krap aan 500 gram was.
Ik werd opgenomen op 13 december 2016. De eerste gesprekken met de kinderartsen, gynaecologen en alle andere betrokken vonden plaats. Wat te doen als de bevalling binnen nu en een aantal weken gaat starten? Wij hadden daar goed over na gedacht en niet iedereen kon zich vinden in onze manier van denken, maar wij kozen er voor om tot week 30 alleen beleid te voeren voor de grootste van de twee. We hadden een gezonde dochter van – toen 3 jaar – thuis en wilden haar ook de aandacht geven die ze verdiende. Het was een moeilijke keuze, maar een wel overwogen keuze.
Met 30 weken begonnen de weeën
Gelukkig kwamen we steeds dichterbij de 30 weken. Het termijn waarop de ‘kleinste’ in ieder geval sterk genoeg zou zijn om het te overleven. En toen was daar ineens week 30. We gaven groen licht voor beide kinderen en wat denk je? Precies! Weeën.
In die tijd was het RS-virus in volle gang en lagen de afdelingen vol met kindjes. Mijn weeën werden steeds sterker en was er geen ruimte voor het opvangen van een tweeling. “Ja, ho eens even. Ik lig hier al weken en zou ik hier nu niet kunnen bevallen?”, dacht ik. Ik vond het echt verschrikkelijk. Maar gelukkig was daar de gynaecoloog die hier een stokje voor stak. “Mevrouw blijft hier”, zei ze resoluut.
Ineens stopte alles weer
Op dat moment werd ik naar de verloskamers gereden en Jan werd gebeld. “Niet te hard rijden meneer. Veiligheid voor alles”, werd er gezegd. De weeën werden sterker en sterker, maar toucheren wilden ze niet. Dit zorgde voor infectiegevaar. Uiteindelijk kalmeerde de boel en kon ik terug naar mijn kamer en Jan weer naar huis.
Elke dag besprak ik met de gynaecoloog de stand van zaken omtrent de bedjes. De ene dag was er ruimte, de andere dag niet. Wat leek het mij verschrikkelijk om elders te moeten bevallen, maar ja, wat moet dat moet. Alles bleef rustig en zo gingen de dagen verder.⠀
Er stak iets uit mijn vagina
Tot het zaterdag 21 januari was. Ik keek een programma tot 00:03 uur. Ik stuurde Jan een WhatsApp bericht dat alles goed was gegaan vanavond met de CTG’s en wenste hem welterusten. Ik ging tandenpoetsen, deed m’n pyjama aan, bracht een toiletbezoek en toen bleek het mis.⠀
Er hing iets uit mijn vagina
Ik merkte dat ik iets vreemds voelde uit mijn vagina. Gek, dit had ik nog niet eerder gezien. Er leek wel een bloedvat door te lopen. Even een spiegeltje erbij pakken. “Oke, dit ziet er niet goed uit”, dacht ik. Ik drukte op de ‘rode’ knop drukken. Tijdens het alarm bleef ik zitten op het toilet met mijn ene oog op de spiegel en de andere op deur. De nachtverpleging kwam binnen. “Wat is er aan de hand?”, riep ze. “Kijk maar even”, antwoordde ik. En voor ik het wist was het spiegeltje uit mijn handen, had ze de ‘gele’ alarm knop ingedrukt en stond mijn kamer vol met artsen, verpleegkundigen en weet ik veel wie nog meer.
Ik werd naar mijn eigen bed gebracht, er werd met een echo apparaat gekeken naar de kids en een hand bij mij naar binnen geduwd. Ik weet niet hoe snel, maar echt luttele seconden later reden we naar de OK toe. Toch was ik relaxed. Ik weet niet waarom. Ik had het idee dat het wel goed ging komen ofzo. “Moeten we wassen?”, hoorde ik ze zeggen. “Wassen?”, dacht ik nog. Dus zei ik maar dat ik al schoon was. Later bleek dat dit ging over de artsen of ze nog tijd hadden voor het hygiënisch wassen. Maar nee, die tijd was er niet en voor ik het wist was ik onder narcose.⠀
De tweeling was geboren
Toen ik weer bij kwam, was ik moeder van twee prachtige zoons: Bastiaan Hero en Lucas Siep. Jan was inmiddels ook al bij de jongens geweest en liep heen en weer. Van mij naar de jongens en weer terug. Omdat alles zo snel is gegaan (van 00:03 ontdekken tot 00:30 geboorte), kon Jan niet bij de bevalling aanwezig zijn. En achteraf denk ik dat dit maar goed is geweest voor ons. ⠀
⠀
Het geen wat ik ‘ontdekte’ was een uitgezakte navelstreng. Wat als… Ik wil er niet eens aan denken. Door het resoluut handelen van de gynaecoloog (die in opleiding was en zelf geen beslissingen mocht maken maar dit toch deed, hulde voor haar!) zijn de jongens er.⠀
Baby Bas is lang gereanimeerd
Bas had het echt moeilijk. Hij kwam grijs en grauw ter wereld en is gereanimeerd. Niet ‘even’ 5 minuten of 10 minuten, maar ruim 20 minuten. De artsen hebben ons later verteld dat ze een stappenplan volgden en bij de laatste stap waren aangekomen, het was echt kritiek. Hij kwam aan de beademing met diverse slangetjes. Hij had een klaplong en weet ik wat nog meer. Luc daarentegen hoefde alleen maar aan de CPAP en was – zo zei de arts – “boos dat hij geboren werd”.⠀
⠀
Hoe het daarna verder is gegaan, deel ik een andere keer, ook dat verhaal is niet ‘zomaar’ klaar. We hebben nog veel hobbels te verwerken gehad Maar wat ik wel kan zeggen is dat beide jongens (en met name Bas) het echt super goed doen. Niet alleen wij zijn trots, maar ook alle artsen. Met een gewicht van 1190 gram naar bijna 14 kilogram voor Bas en Luc die van 1990 gram naar ruim 16,5 kilogram is gegaan, kan ik ook alleen maar positief zijn! Dus vieren we nu hun vierde verjaardag! Wat een onwijze wonder!
