Vlak na de 20-wekenecho scheurde de vruchtzak van één van de tweeling

De komende dagen wil ik jullie even mee nemen naar het verhaal van onze tweeling. Ik heb al vaker gezegd dat ik dit op papier wil zetten, maar nooit echt de tijd gevonden om dit te doen. Niet alleen voor mijzelf wil ik dit doen, maar ook voor de jongens later en vooral voor anderen. Ook al ziet het er slecht uit, er is altijd een positieve stip aan de horizon en pak die.

We wilden graag gezinsuitbreiding

Ik ga even terug naar het jaar 2015. Eva was bijna 2,5 jaar en we vonden het mooi om ons gezin uit te bereiden. Omdat ik met mijn diabetes dan nog beter ingesteld moet zijn dan ooit te voren ging ik extra naar de internist voor groen licht. Dat kregen we, wat fijn! Het feest kon beginnen. Na ruim een half jaar (en ja, ik weet dat dit niet een hele lange tijd is, maar mijn cyclus is na de geboorte van Eva nooit meer normaal geweest) mocht ik mij melden bij de gynaecologie. Daar werden de eerste gesprekken gevoerd en kregen we diverse keuzes. We kozen ervoor om ons beide volledig te laten testen. Met Jan was niks mis, het probleem lag bij mij.

Ik voerde het meest bizarre gesprek ooit

oor de keizersnede van Eva bleek ik veel verklevingen te hebben aan mijn eierstokken en had ik de nodige cystes. Er werd gekozen voor doorspoelen van de eileiders én intern schoonmaken. De eerste stap was gezet! We zouden daarna gaan starten met de hormoonbehandeling. De medicijnen waren in huis, het bloed was afgegeven (voor de nulmeting) en de uitslagen gingen we bespreken met de gynaecoloog. Maar nog voordat ik bij de gynaecoloog in de stoel zat, werd ik op mijn werk gebeld. De uitslag was binnen en het was van belang voor het onderzoek wat deze week plaats ging vinden. Mijn hart stond even stil. Als ze bellen, dan kon dat kan geen goed nieuws zijn.

Wat?! Ik was al zwanger

“Je HCG-waarden zijn extreem hoog. Je bent zwanger!”, hoorde ik aan de telefoon. Dus wel goed nieuws. En poef, het gesprek was alweer afgelopen. Dit was het meest gekke gesprek wat ik ooit aan de telefoon heb gevoerd. We werden – als alles goed ging – opnieuw papa en mama!

De gynaecoloog zag een tweeling

Later die week stapte ik naar de gynaecoloog voor het gesprek, wat in eerste instantie een gesprek zou zijn over ‘hoe zwanger worden met hormonen’ en nu een gesprek werd van ‘even kijken of we al wat zien’. Omdat ik toen nog maar net 5 weken zwanger was, gaf ze al aan dat ze wellicht ook niets kon zien tijdens de inwendige echo. Niks bleek minder waar. Er waren twee vruchtzakjes te zien, een tweeling. Een heuse tweeling. Waar we op gewezen werden tijdens het gebruik van de hormoonbehandeling was nu een feit. Alleen was er slechts bij één vruchtzakje een kloppend hartje te zien. Dit is uiteindelijk uitgegroeid tot Lucas. Het andere vruchtzakje leek leeg. We gingen naar huis en mochten 4 weken later terug komen.

Het tweede hartje leek toch te kloppen

Jeetje wat ging er toen veel door mijn hoofd! Met week 9 zaten we er weer. Lucas zijn vruchtzakje klopte volop en was zich mooi aan het ontwikkelen. Het andere vruchtzakje zat er nog steeds en er leek een kloppend hartje in te zitten, maar 100% zekerheid kon de gynaecoloog nog niet geven. We moesten twee weken later maar weer terug komen.

We kregen ècht een tweeling

In week 11 gingen we weer. Ik weet nog dat ik toen tegen Jan zei: “Wanneer nu blijkt dat het toch niet goed is, dan wil ik graag een extra sterretje op de geboortekaart”. “Doe normaal””, zei Jan, “daar moet je niet vanuit gaan. Kom!” We gingen naar binnen. De gynaecoloog ging wederom een inwendige echo maken en zag daar twee kloppende hartjes. De ene (Luc) was wel wat groter dan de andere (Bas), maar er waren twee goed kloppende hartjes. Als alles goed ging. We kregen echt een tweeling. De ene echo na de andere volgde tot de 20-wekenecho.

Op naar de 20-wekenecho

De 20-wekenecho hadden we in het MCL. Niet alleen vanwege het feit dat er een tweeling onderweg was, maar ook vanwege het feit dat ik diabetes heb. Ze werden helemaal van binnen naar buiten gekeerd. Alles werd gecontroleerd en we kregen zelfs extra echo’s omdat er een coassistent mee liep. ⠀

Alles was goed met de tweeling

Allebei de kindjes waren helemaal in orde. Er was niks op aan te merken. Een dikke groene vink! Op de vraag of we willen weten wat het wordt, zeiden we resoluut ‘ja’. Omdat ik bij Eva vanaf moment één al heel sterk het gevoel had dat dit een meisje werd en ik bij de tweeling daarin totaal geen gevoel had, dacht ik: “Het is vast een jongen en een meisje”. Baby 1: een jongen. “Oke’, dacht ik, “nog één keer kans op een meid”. Baby 2: ook een jongen. “Twee jongens. Hoe dan? Ik heb gewoon twee jongens in de buik”, dacht ik. Dit moest – en daar ben ik heel eerlijk in – even landen, maar even later was het goed.⠀

In Londen verloor ik vruchtwater met bloed

Een dag later vloog ik samen met mijn moeder en twee zusjes naar Londen. Wij gingen voor het eerst een lang weekend in weg met de dames. Wat een weekend was dat zeg. Daar in dat weekend begon eigenlijk de ellende. We waren net in London aangekomen en we hadden de koffers naar het hotel gebracht. We besloten de eerste dag lopend door te brengen en de dag erna een hop-on hop-off bus te pakken. Toen ging het mis. Ik verloor vruchtwater met bloed. We aten in een lunchroom. Ik moest echt vaak naar het toilet. Ik had contact met Google (my best friend) en met een vriendin die verloskundige is in het ziekenhuis waar ik onder behandeling stond. Dit kon wel eens voorkomen, maar was niet heel erg als het maar niet erger werd.⠀

Ineens stroomde alles eruit

We haalden voor de zekerheid even maandverband en nieuwe broeken bij een kledingwinkel. Toen ging het helemaal mis. Boven aan de roltrap van de winkel midden in Londen, liep alles eruit. Voor mijn gevoel was ik helemaal leeg en bleef het maar ‘stromen’. Dit kon niet goed zijn. We moesten een taxi iin en wel nú! We reden naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis en dat bleek – achteraf – een Universitair ziekenhuis te zijn waardoor we direct op de juiste plek waren.⠀

Eén vruchtzak was gescheurd

Na veel controles en wachten, wachten, wachten, werd ik opgenomen op de verloskamers. De onderste baby (Bas) zijn vruchtzak was gescheurd en dit kon wel eens slecht aflopen. Wat hebben we heen en weer gebeld, Jan en ik. Moest hij wel of niet naar Londen komen. “En onze dochter Eva dan? Maar mijn moeder is hier bij me”, schoot er door mijn hoofd, en zo ging het door. Uiteindelijk hebben we besloten dat Jan thuis bleef. Als het echt slecht ging, kon hij het eerste de beste vliegtuig pakken. Mijn doel was rustig blijven. De dagen gingen voorbij en zo mocht ik uiteindelijk mijn terugvlucht naar Nederland halen. Ik kreeg een fit-to-fly.

Yes, op naar Nederland!⠀

WORDT MORGEN VERVOLGD…

DANAË