Een week voor de uitgerekende datum stuurde ik ’s ochtends een bericht naar mijn vriend: ‘Zullen we vanavond uiteten gaan?’. Dit met het idee dat we na de bevalling een datenight voorlopig even konden vergeten. In de namiddag appte ik hem dat ik toch te moe was om uit eten te gaan en we kozen ervoor om wat eten te bestellen. Toen er werd aangebeld met ons eten, liep mijn vriend naar de deur en sprong ik op van de bank om wat drinken te halen in de keuken. Op dat moment braken mijn vliezen. Ik was helemaal hyper, zou het nu dan eindelijk gebeuren?! We zouden onze dochter gaan ontmoeten! Maar officieel was de bevalling nog niet gestart. Ik zocht het nog even voor de zekerheid op, maar het kon nog wel 24 uur duren voordat de weeën zouden starten. We wilden eerst rustig eten en daarna de verloskundige bellen. Toen ik de verloskundige van Femme belde, bood ze aan om meteen even langs te komen. Ik verloor op dat moment iets te veel vruchtwater en moest naar het OLVG voor een dubbele check. Vanaf het moment dat we het ziekenhuis in kwamen, kreeg ik continu lichte krampen. “Dat konden geen weeën zijn”, dacht ik, want de krampen stopten niet. De krampen werden steeds heftiger. Alsnog dacht ik: “Tussen een wee moet een pauze zitten.” Bij het OLVG Oost bevestigde zij niet of het echt weeën waren. Er werd ook niet gecontroleerd of ik al ontsluiting had. Na de echo waarbij werd gecheckt of het kindje goed was ingedaald werd ik naar huis gestuurd. Op dat moment is het ‘licht’ een soort van uit gegaan, want de krampen waren toen heel pijnlijk. Maar het gekke is dat ik achteraf gezien niet eens meer de pijn echt kan herinneren! Thuis ben ik meteen huilend onder de douche gaan staan. Toen ik uit de douche kwam, vroeg ik mijn vriend om de verloskundige te bellen. Ik had er niet bij stil gestaan dat een bevalling ook kon beginnen met een weenstorm die niet stopt.
Toen de verloskundige thuis kwam had ik al 5 centimeter ontsluiting. Ik gaf meteen aan dat ik naar het ziekenhuis wilde voor pijnbestrijding. Ik twijfelde nog tussen de methodes en had besloten om tijdens de bevalling de keuze te maken. Ik was er namelijk op voorbereid dat alles ander kan gaan dan gepland. De verloskundige is toen meteen naar het OLVG Oost en West gaan bellen voor een plekje. Op dat moment belde mijn vriend de kraamverzorgster Linda van ‘Allerliefst kraamzorg’ en de fotograaf Lisette Lubbers. Ik had lessen gevolgd om de weeën op te vangen, maar nooit geleerd hoe je in een weeënstorm moest duiken. Tijden de weeën probeerde ik te letten op mijn ademhaling en sprak mezelf en de baby in gedachte motiverend toe. Ondanks de storm aan weeën, zou ik er zo weer voor tekenen omdat het zo snel ging. Maar echt snel… Want een paar momenten later voelde ik opeens de baby haar hoofdje drukken, ik voelde dat ik moest gaan persen. Binnen een kwartier was ik van 5 centimeter naar 10 centimeter ontsluiting gegaan; ik moest dus thuis bevallen! Ik had dus geen keus meer in pijnbestrijding. Toen ik plots moest omschakelen en persen in mijn eigen bed vond ik dat onwijs lastig. Volgens mij vriend deed ik ook alles wat ons was geleerd dat ik juist niet moest doen. Toen haar hartslagje daalde besloot de verloskundige om de ambulance te bellen. Ik ben zo blij met haar keus, want in mijn eigen slaapkamer lukte het persen gewoon niet. In de ambulance ben ik rustig gaan persen; ik lag daar toen op een harde ondergrond, alleen en op mijn zij en dit werkte goed voor mij. In het ziekenhuis ben ik binnen 15 minuten bevallen. Ik werd fantastisch opgevangen in het VU Ziekenhuis door een team dat mij super goed had geholpen om het laatste stuk te persen.
Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik mijn bevallingsverhaal vertel. Het moment dat Isabella op mijn borst werd gelegd is het mooiste moment uit mijn leven. Het is zo magisch en onwerkelijk dat je gewoon uit liefde een eigen kindje kan creëren in je buik. Isabel huilde niet en keek meteen heel scherp de wereld in. Ik was voorheen weleens bang dat ik mij misschien niet meteen moeder zou voelen. Nou, het was wel echt meteen liefde op het eerste gezicht en ik voelde mij meteen haar moeder! De dagen erna moest ik constant huilen van geluk. De kraamweek was pijnlijk en zwaar door gebrek aan slaap, maar de enorme alomvattende liefde sleepte mij er doorheen. De fotograaf was helaas te laat om de bevalling vast te leggen doordat ik binnen twee uur ben bevallen, gelukkig was ze wel op tijd om het magische moment erna in het ziekenhuis voor ons op foto te leggen. Deze foto’s zijn nu zo dierbaar!
Meer zien over Sophia haar zwangerschap en hoe zij zelf haar bevallingsverhaal vertelt? Bekijk hier dan haar video op MommyProof.TV. Isabella is nu negen maanden oud! Volg je Sophia al op Instagram, klik hier voor haar account!
SOPHIA
