Ik zat tijdens de zwangerschap al niet lekker in m’n vel.
Deel 1: Het begin van mijn prenatale depressie
Thuiskomen was fijn. Er hingen ballonen en slingers en er waren al heel wat kaartjes aangekomen! Diezelfde dag kwamen de ouders van mijn vriend en nog wat andere familieleden op raambezoek. De volgende dag kwamen mijn ouders en de vriendin van mijn broer ook. Ik probeerde van alles echt te genieten.
Mijn eerste crash
De borstvoeding bleef moeilijk lopen. Op een gegeven moment moest ik Liv om de 2u aanleggen, dan afkolven en ondertussen of daarna moest Tom of ikzelf Liv afgekolfde melk geven, zodat ze toch genoeg binnenkreeg en beter aankwam. Ik voelde mij een melkkoe en zo opgesloten in huis. Mijn vriend ging naar een café met wat vrienden iets drinken en toen ben ik gecrasht. Hij kon gaan en staan waar hij wilde en ik kon nergens naar toe!
Mijn melkproductie stopte ermee
Uiteindelijk moest ik na 5 weken stoppen met borstvoeding. Zowel Liv als ik hadden spruw: een schimmelinfectie op mijn tepel en in de mond van Liv. De infectie had duidelijk mijn melkproductie verminderd. Ik heb met de verloskundige afgesproken dat ik zou afbouwen en we hadden samen een plan gemaakt. Die vrijdag wilde ik toch eens afkolven om te zien hoeveel er uit mijn borst kwam, want Liv had na elke keer borstvoeding nog honger. Hoe lang ze er ook aan hing, ik kon maar 12 ml melk geven, daar kon Liv duidelijk niet mee aankomen! Diezelfde dag heb ik de verloskundige gebeld en zij gaf aan dat ik kon stoppen en Liv alleen nog maar kunstvoeding moest geven, want dit had geen zin meer. Ik voelde mij zo gefaald. Ik had het er heel moeilijk mee. Ik belde mijn psychologe hierover en gelukkig kon ik snel terecht bij haar om dit te bespreken.
De weken daarna liepen naar mijn gevoel goed. De kunstvoeding gaf aan de ene kant ook rust bij mij, want zo wisten we toch wat Liv echt binnenkreeg en dat weet je bij borstvoeding niet. Ze was duidelijk voldaan na een fles. Vanaf toen sliep Liv ook zo goed als door.
Ik kreeg gordelroos
Begin augustus voelde ik mij ineens heel vaak draaierig en ik kon mij moeilijk concentreren. Ik zag vlekken in mijn gezichtsbeeld. Deze klachten had ik ook al eens gehad tijdens mijn zwangerschap. Ik kaartte het aan bij mijn gynaecologe tijdens mijn 6-wekencontrole. Ze zei dat ik langs de huisarts moest gaan, als het niet weg ging.
Een paar weken later liep ik naar de huisarts. Zij onderzocht mij helemaal en nam bloed af. Ik was een tijdje mijn bloedverdunners vergeten in te nemen. Ik moest daar direct weer mee beginnen en ik moest een week later terugkomen voor de bloeduitslag. Ondertussen had ik op mijn buik 3 bultjes gevonden, maar ik dacht dat dat muggenbeten waren. De week erna ging ik dus terug naar de arts en bleek dat ik met een gordelroos zat. Volgens de arts kon dat de reden zijn van mijn duizeligheid en andere klachten.
Mijn pupillen flikkerden
Toen ik half september nog steeds met dezelfde klachten zat, alleen de gordelroos was verdwenen, ging ik terug naar de huisarts. Zij merkte direct dat mijn nek helemaal vast zat, dus terug naar de kine. Daar hebben ze alles geprobeerd los te maken, maar ze merkte ook dat als ik recht vooruit keek, mijn pupillen niet stil stonden. Ik merkte ook nog steeds vlekjes in mijn gezichtsbeeld. Ik werd doorgestuurd naar een andere kine die hier meer kennis over had. Deze arts heeft ook heel lang met mij gewerkt, maar zij kreeg het oogflikkeren ook niet echt beter. Het lukte haar wel om mijn spieren los te maken, want ik had nog altijd veel last van spierspanning over heel mijn lichaam.
Het leek alsof ik alles vanaf een afstandje zag
In de maanden daarna bleef ik met de klachten zitten, maar ik ging door en probeerde zoveel mogelijk te genieten van mijn gezinnetje, Ik kreeg er echter een klacht bij: het voelde alsof in een plastic bubbel zat. Het leek alsof ik alles van een afstandje zag. Dit besprak ik met mijn psychologe en blijkbaar kwam deze klacht veel voor bij mensen met een depressie. Ook maakte ik mij heel vaak zorgen over Liv vanaf haar geboorte. Op de dagen dat ik er alleen voor stond met Liv, merkte ik dat de zorg voor Liv toch veel van mij vroeg en ik gemakkelijk in paniek raakte.
In januari begon ik weer met werken en ging Liv voor het eerst naar de crèche. Terug naar het “normale” leven. De eerste weken had ik het echt moeilijk. Ik vond het ook lastig dat de laatste maanden van mijn zwangerschap en mijn moederschapsverlof niet gelopen waren, zoals ik had verwacht. Ook hadden heel wat mensen Liv nog steeds niet live gezien. Corona gooide veel roet in het eten. Na 2 dagen samen te staan met een collega, stond ik er alleen voor. Ook al kon ik steeds nog bij mijn collega’s terecht voor vragen, er was toch veel veranderd en mijn taken waren zwaarder geworden. Ik sleepte me er door. Ik was iedere keer doodop na een shift. Die vermoeidheid en duizeligheid bleef aanwezig. Ik merkte ook dat ik mijn werk moeilijk kon loslaten. Ik was vooral bang om fouten te maken tijdens de zorg van de bewoners.
Ik voelde me vreselijk
Toen ik nogmaals een afspraak had bij mijn dokter voor mijn klachten, stuurde hij mij door naar een NKO-arts. Daar moest ik allerlei testjes doen en op het einde een lijst invullen. Zij kwam tot de conclusie dat ik met chronische hyperventilatie kampte. Ze stuurde mij door naar een ademhalingsarts, waar ik nu dus in behandeling ben. Hopelijk kan zij mij helpen. Het werk voelde zwaarder en zwaarder voor mij ook. Op dagen dat Liv naar de creche ging, zag ik haar maar max één uurtje op een dag. Daar had ik het heel moeilijk mee.
Bij de psychologe crashte ik in haar bijzijn
Ik ben een emotionele eter en als ik terugkijk, heb ik de laatste maanden heel wat chocolade en andere zoetigheid naar binnen gegooid. Dit was ook te merken aan mijn gewicht. Ik was veel aangekomen. Op 3 maart ging ik naar mijn psychologe. De vorige afspraak was een maand geleden, en ik voelde dat het duidelijk nodig was. Die dag ben ik bij haar gecrasht Alles was teveel. Ik voelde mij doodop. Alleen. Diezelfde dag ben ik ook bij de huisarts geweest, want ik had duidelijk tijd nodig voor mijzelf en was niet in staat om te gaan werken.
De week erna was ik wat dingen aan het opzoeken over mijn klachten en ik kwam terecht op postnatale depressie. Ik benaderde mijn psychologe en zij gaf aan dat ik mijn dokter moest bellen. Ik kon daar vrijdag bij terecht. Hij nam bloed af, om te kijken of ik nergens tekorten had en we spraken af dat ik de week erna terug kwam om mijn bloedresultaten te bespreken. Die week bleken mijn bloedresultaten helemaal in orde. Hierna werd er echt gesproken van een postnatale depressie. De klachten die ik al 7 maanden had wezen op een postnatale depressie. Eindelijk wist ik wat er met mij aan de hand was. Het herstel zou nog een lange weg zijn…
Ik slik slaapmedicatie
Ondertussen zijn we 3 maanden verder. Ik heb stappen ondernomen, ga naar een ademhalingsarts en ga nog steeds naar mijn gewone kine en psychologe. Ik probeer zoveel mogelijk te luisteren naar mijn lichaam en mijn gedachten te verzetten, maar de klachten blijven, en die zullen nog wel even blijven. Ik probeer zoveel mogelijk buiten te komen, maar het weer laat het ook niet altijd toe. Ik naai heel wat, vooral voor Liv. Dat is ook een beetje mijn therapie, want op zo’n moment ben ik alleen maar daarmee bezig. Ik slik ook milde slaapmedicatie, omdat mijn diepe slaap te kort is om te kunnen herstellen. Dit wordt binnen een paar weken geëvalueerd om te kijken of het werkt, anders moet ik overstappen op de klassieke medicatie. Ik hoop dat ik binnenkort meer kan genieten van die kleine vrolijke meid en mij ook beter voel, zodat ik een betere mama kan zijn voor haar en ook een betere vriendin voor mijn vriend. Want mijn vriend heeft al afgezien met mij de laatste maanden, dat besef ik ook. Gelukkig is hij er voor mij en steunt hij mij ook.
Ik deel mijn verhaal hier, omdat ik vind dat er meer aandacht mag komen voor mentale zorg, zeker tijdens de zwangerschap of na de bevalling, zodat er sneller kan worden gestart met een behandeling.
LIN
