Het is handig als je het vorige deel hieronder leest, voordat je dit deel leest.
Deel 1: We hebben er alles aan gedaan om dit kindje te verwekken
Het was eind 2018 en we kozen voor een bezoekje aan de osteopaat. Het einde van de pogingen was in zicht en wij hadden besloten om niet meer voor IVF te gaan. Met ingang van 1 januari 2019 zouden we gaan accepteren dat we met zijn drieën door zouden gaan. Kotsmisselijk waren we van alle ritjes in die achtbaan. We hebben immers nog een zoon en hij verdient ook zijn aandacht en leuke (hormoonvrije) ouders.
Ineens waren al mijn eitjes weg
Het bezoek aan de osteopaat bracht rust in mijn hoofd en lijf. Ik durfde in het ziekenhuis niet te vertellen dat ik bij de osteopaat was geweest, want artsen denken anders over dat soort behandelingen. Ik dacht alleen: ‘baad het niet, dan schaadt het niet”. Op 28 november 2018 mochten we op controle komen om te kijken hoe groot de eitjes waren. Dan zouden we de laatste inseminatie plannen. Ik mocht mijn broek uit doen, in de stoel liggen, benen in de beugels plaatsen en daarna werd de echo ingebracht. Ondertussen keek ik naar een verbaasde arts. De eitjes waren weg. De IUI kon niet ingepland worden, omdat er geen eitjes waren. Deze ronde werd afgebroken.
Nog één laatste ronde
Na bloedonderzoek bleek de eisprong al geweest te zijn. Zakelijke gesprekken bleven over, met nul resultaat. Dit was officieel gezien onze laatste IUI-behandeling, maar na overleg mochten we deze ronde opnieuw doen. In onze hoofden waren we al met een andere toekomst bezig. De IUI werd na al die maanden en pogingen voor het eerst een dag eerder gedaan om een zelfde scenario te voorkomen. Voor ons maakte het niks meer uit. Het zou toch niet lukken.
Op 7 december 2018 was daar de allerlaatste IUI. De eitjes waren perfect. De hormonen hadden hun werk gedaan. Het zaad was in topconditie en de laatste plaatsing was een feit. Inmiddels waren er psychologische gesprekken gestart om dit verhaal af te sluiten en met ons drieën verder te gaan.
Paniek, want ik blijk zwanger
En dan is het 21 december 2019, de laatste dag van het wachtbankje. We wachten deze dag af, officieel mogen we testen, maar die teleurstelling willen we niet. Op 22 december doen we een zwangerschapstest. Deze slaat meteen positief uit. Dit kan toch niet waar zijn? Wij hadden inmiddels hele andere plannen gemaakt voor de toekomst. Complete paniek was er in mijn hoofd. Ik heb in paniek mijn beste vriendin gebeld en zij schrok net zo hard als wij.
Met Kerstavond vertellen wij het nieuws aan grote broer Tim. Hij is door het dolle heen. Eind december staat er nog een psychologisch bezoekje gepland. Hier vertel ik dat ik zwanger ben, maar zet meteen de toon. Ik moet eerst die 24 weken zien te halen, want dan is het levensvatbaar volgens de medische wereld. Volgens de psycholoog moet ik er meer vertrouwen in hebben dat het goed komt.
De eerste echo is goed
In januari krijgen we met 8 weken eindelijk de eerste echo. Tim is mee. Dit vindt het ziekenhuis niet zo fijn, want wat als het niet goed is? Dan weet hij het ook meteen en slaan we ons er als gezin doorheen. Deze echo is goed en wij zijn enorm blij. We kunnen het de wereld gaan vertellen.
Het is eind januari 2019 als ik de eerste bloedingen krijg. Ik moet meteen op controle naar het ziekenhuis. Alles blijkt goed te zijn met de kleine. “Rust houden en niks geks doen”, wordt mij voorgeschreven. Dat wordt per direct de ziektewet in. Elke bloeding die volgt is spannend, maar bij elk bezoek aan het ziekenhuis blijft het goed gaan. Toch zegt er iets in mij dat het helemaal niet goed gaat. “Niks zeggen Monique, dan gooien ze het op psychische dingen, omdat het traject zo lang en zwaar is geweest”, denk ik.
Er bekruipt mij een onaangenaam gevoel
Op 10 april 2019 luisteren we nog samen naar het hartje op onze doppler. Een prachtig kloppend hartje. Twee dagen later staat de 20-weken echo gepland. Stil zwijgend rijden we naar het ziekenhuis. Er bekruipt mij een onaangenaam gevoel. We worden binnen geroepen en wij geven een envelop af waar kaartjes in zitten voor het geslacht. Zo kunnen we samen met Tim het geslacht onthullen.
Er is geen hartslag meer
Ik mag gaan liggen op de behandeltafel en mijn shirt omhoog doen. De gel wordt op mijn buik gespoten, het echo apparaat wordt erop gezet en wij kijken vol verwachting naar het scherm. Ik zie het meteen. “Waar is het vruchtwater? Waar is het hartje? Waarom is het zo stil daar binnen?”, denk ik. De dame zegt meteen dat ze geen hartslag ziet. Wij worden beide lijkbleek en stil. De dame controleert nog of ze bloeddoorstroming ziet, maar ook deze is niet te zien. De conclusie: ons zo gewenste kindje is stil geworden, veel te stil. Een controle die 45 minuten moet duren, is na een paar minuten al afgebroken. We worden voor de eerste keer gecondoleerd. Daarna vertrekt de dame om zaken voor ons te gaan regelen.
Mijn vriend barst in tranen uit. Ik vraag alleen maar of het mijn fout is en hoe dit nou kan. Wij breken en en vallen in een gat. Alsof de wereld stil staat en je in een nachtmerrie stapt. Dat hele zware IUI-traject is ineens niks bij dit nieuws. De eerste telefoontjes worden gepleegd naar de opa en oma’s. Buiten de praktische zaken rondom Tim regelen, zoeken we ook steun.
We vertellen het droevige nieuws aan iedereen
Na 15 minuten worden we meegenomen naar een ander kamertje. Daar is mijn vriend volledig in zichzelf gekeerd, maar bij mij gaan de raderen draaien. Er moet van alles geregeld worden, maar het belangrijkste is dat “het” er uit moet. En wel nu! Ik vind het eng om een stil kindje in mij te dragen. Als een gek ga ik bellen. De fotograaf moet bij de bevalling zijn, de uitvaartonderneming moet ingeschakeld worden en ik wil nog een 3D-beeld van mijn zwangere buik. Ook bellen we de directe familie en vrienden om het droevige nieuws te brengen. Iedereen is van slag. Het was ons zo gegund.
Tim barst in tranen uit
Het aller, allermoeilijkste komt nog: Tim vertellen dat hij geen grote broer gaat worden. Met lood in onze schoenen rijden we vanuit het ziekenhuis direct naar opa en oma om Tim het nieuws te brengen. Opa en oma hebben gelukkig nog niets verteld. Bij binnenkomst vallen wij eerst opa en oma in de armen. Er wordt heel erg gehuild. Daarna gaan wij met onze zoon zitten en leggen we uit wat er die dag is gebeurd. Hij barst in tranen uit. Onze harten breken nog een keer om het verdriet dat bij zo’n kleine man zichtbaar wordt.
Er volgen gesprekken, vooral om ons geen schuldgevoel te geven, maar om het hele proces naar bevalling, verwerking en herstel zo goed mogelijk te laten verlopen. Uiteindelijk is na een snelle maar fijne bevalling onze tweede zoon Koen geboren op 13-04-2019. Hij is 25 cm, 220 gram, maar vooral veel te stil!
MONIQUE
