In het begin van de zwangerschap zat er een hematoom achter m’n zoontje
Mijn zwangerschap van Nathen verliep alles behalve soepel. Ik was constant misselijk, hield niks binnen en voelde mij grieperig. Naast deze klachten verloor ik gedurende mijn zwangerschap veel bloed, vooral de eerste 14 weken. Dit kwam door een hematoom dat achter ons zoontje zat. Hierdoor waren de eerste 20 weken ontzettend spannend. Ik had door de hematoom meer kans op een miskraam. Ik heb vaak op de wc gezeten en gedacht: “Dit is niet goed, we zijn hem kwijt!”. Maar Nathen bewees dat hij in mijn buik al een echt vechtertje was. Gelukkig kregen we met 20 weken goed nieuws en bleek de hematoom te zijn verdwenen. Het bloedverlies hield nog wel aan, maar in mindere mate.
Ik moest stoppen met werken
Door bekkenklachten, het ziek zijn en veel harde buiken, ben ik vroeg gestopt met werken. Het advies: zoveel mogelijk rusten. Waar ik bij mijn vorige zwangerschap tot de 42 weken vrolijk op de fiets zat, haalde ik nu met moeite de bank. Het viel mij zwaar, maar ik dacht: “De knop moet om”. Het zit tegen, maar dat betekent niet dat ik niet kan genieten van dit speciale wonder. Want het blijft toch een wonder dat je een klein mensje draagt in je buik.
Iets in mij zei dat er iets niet klopte
Ondanks het rusten, voelde ik mij niet beter. Ik hield nog steeds niks binnen. Zelfs water kwam er vrijwel meteen weer uit. Ik had veel harde buiken en voelde ons kleintje nauwelijks bewegen. Door de moeilijke start en het bloedverlies dat aanhield, mocht ik gelukkig regelmatig op controle. De angst om mijn zoon te verliezen bleef, ondanks dat ik steeds op de echo’s zag dat het goed ging en de verloskundige vertelde dat hij het super goed deed. Ze dachten zelfs dat hij erg groot was voor zijn “leeftijd”. Iets in mij zei dat er iets niet klopte, maar ik dacht ook: “Zij zijn de experts. Als zij zeggen dat alles goed gaat, dan zal dit wel kloppen”.
Aan de maagtabletten
Met 30 weken besluit meneer dat het tijd is om in te dalen. Hij drukt behoorlijk op mijn blaas, want hij ligt klaar tussen mijn bekken. Ik twijfel of hij nog wel goed groeit, want mijn buik groeit namelijk nauwelijks. Maar doordat hij al is ingedaald, is het lastig te meten hoe groot hij nu is. Omdat ik ook weinig eten binnen kan houden is de conclusie dat dit de oorzaak is van mijn niet meer groeiende buik. Dus ik mag naar huis met tabletten tegen het maagzuur in de hoop dat ik tenminste weer wat kan eten, zonder naar de wc te rennen.
Ik krijg hoofdpijn, rugpijn en een hoge bloeddruk
Helaas, ondanks te tabletten word ik steeds zieker. Mijn bloeddruk is nu ook aan de hoge kant, en dat in combinatie met continue stekende hoofdpijn en pijn in de rug ter hoogte van mijn BH, begint het toch steeds meer op zwangerschapsvergiftiging te lijken. Hoe slecht ik mij ook voel, mijn waardes zijn niet zorgwekkend. Wel op het randje, maar geen reden voor opname. Zeker als ze zien dat Nathen het nog goed doet, mogen we weer naar huis. Tot die ene donderdag….
Ik heb me nog nooit zo ziek gevoeld
Het is donderdagochtend 17 januari en ik ben 38 weken zwanger. Ik voel mij nog zieker dan voorgaande maanden. Zo ziek heb ik mij nog nooit gevoeld. Ik besluit het rustig aan te doen, maar na heel de middag slapen, voel ik mij eigenlijk alleen maar slechter. Om 4 uur heb ik de jongens van school opgehaald en nog steeds gaat het niet goed. Mijn moeder en zussen zeggen dat ik toch maar weer moet bellen naar het ziekenhuis. We mogen meteen komen.
Ik ga weg met het idee dat we toch weer zo thuis zijn. Mijn schoonmoeder is inmiddels bij ons om de jongens naar bed te brengen. Weer aan de CTG-scan, urinecheck en mijn bloed wordt weer afgenomen. We kennen het inmiddels wel. Dus eigenlijk zit ik gewoon te wachten tot ze weer komen en zeggen: “Alles ziet er goed uit en de baby doet het goed”.
Toch zwangerschapsvergiftiging
Helaas, dit keer niet zulk goed nieuws. Ik heb zwangerschapsvergiftiging. En ze zien ook dat ik toch al wat voorweeën heb. Oké, ik raak een beetje in paniek, want hier was ik niet op voorbereid. We hebben niks ingepakt. En nu moet ik mij dus voorbereiden om te gaan bevallen. Het liefste willen ze mij vanavond al hier houden, maar gelukkig mogen we nog even op en neer. Zo krijg ik toch de kans om de jongens nog even welterusten te kussen. Met mijn vluchtkoffer gaan we terug naar het ziekenhuis. Het zal nu niet meer lang duren voor wij ons kleintje gaan ontmoeten. Zo spannend. Vanavond ga ik mij mentaal voorbereiden op de bevalling.
De volgende ochtend kijken ze of ze mijn vliezen kunnen breken. Helaas, Ik heb nog steeds 2 cm, pas bij 3 cm kunnen ze mijn vliezen breken. Ik krijg een ballonnetje. Omdat ik bij de vorige bevalling een keizersnede heb gehad is dit de enige optie. En nu is het wachten tot mijn lichaam reageert.
Nog even en dan komt alles goed!
Het is zondagochtend 20 januari. Ik heb veel krampen en goede hoop dat het vandaag toch gaat lukken. Mocht dat niet zo zijn, dan zal ons kleintje met een keizersnede gehaald moeten worden. Omdat ons vorige zoontje ook met een keizersnede geboren is, en ik het herstel alles behalve prettig vond, wilde ik het nu toch nog een keer vaginaal proberen. Ik wilde heel graag ervaren hoe het zou zijn om natuurlijk te bevallen.
Het zonnetje schijnt die dag op mijn gezicht en die dag schijnt ook de bloedmaan. Het voelt daardoor meteen als een speciale zondag. De gynaecoloog komt om 7 uur s’ochtends kijken of ik al genoeg ontsluiting heb. En wat blijkt?! Ze kunnen eindelijk mijn vliezen breken. Ik ben nog nooit zo blij geweest. Tranen van geluk stroomden over mijn wangen. Vandaag gaan we eindelijk ons kindje ontmoeten en zal ik mij ook snel beter voelen. We hadden nog geen idee of het een jongen of een meisje is. Nog een reden waarom ik zo blij was, want man wat was ik nieuwsgierig naar dat kleine mensje in mijn buik.
Kleine Nathen valt steeds weg
Na het breken van de vliezen krijg ik al snel, net als bij mijn vorige bevalling, een weeënstorm. “Gelukkig” herken ik dit en ik vraag of ik een ruggenprik mag. Ik ben niet fit en het is moeilijk bij te houden. Vooral in combinatie met rugweeën en krampen in mijn benen. Ook Nathen heeft het zwaar. Hij valt steeds weg. Ik krijg een zuurstofmasker zodat ik weer rustig kan ademhalen. Ondanks de flinke weeën blijf ik hangen op 5cm. Nathen valt steeds weg en het moet eerst met hem goed gaan, voordat de ruggenprik gezet kan worden.
Na een uur wachten mag de ruggenprik gezet worden. Wat een wondermiddel is dat! Eenmaal terug op de kamer ben ik weer een beetje aan het bijkomen, maar Nathen heeft het nog steeds zwaar. Langer wachten is eigenlijk geen optie en ik vind het inmiddels ook prima. Bij mijn vorige bevalling ben ik erg lang door gegaan en bleef mijn ontsluiting ook hangen op 5cm. Ik was blij dat ik het weer had geprobeerd en dacht alleen maar: “Als we ons kleintje maar in onze armen kunnen sluit”.
Inmiddels was ik alleen maar zieker aan het worden. En ik zag aan de gezichten van de gynaecoloog en de verpleging dat het met ons kleintje echt niet goed ging. Die middag is om 15.56 Nathen geboren met 2600 gram en 42 cm.
De kleine werd direct aan de beademing gelegd
Toen ze hem uit mijn buik haalden, hoorde ik niks. Hij werd meteen meegenomen en aan de beademing gelegd. Papa is niet van zijn zijde afgeweken. Totdat hij weer zelfstandig ademde. Het ging toen als een roes aan mij voorbij. Ik had niet bewust in de gaten wat er precies aan de hand was. Maar het leek een eeuwigheid te duren voor ik hem hoorde en hem in mijn armen kon sluiten.
Wat heb ik gehuild toen hij op mijn borst werd gelegd. Daar was hij eindelijk! Gemengde gevoelens. Nu kon het echte genieten beginnen. Maar toen wisten we nog niet wat ons de volgende dag te wachten stond …
Lees HIER het vervolg
MARLOUS
