Voordat je hieronder dit deel lees, is het handig als je de vorige 3 delen kent.
Deel 1: Een jaar geleden werd jij geboren
Deel 3: We zagen onze eigen gynaecoloog zienderogen schrikken en haar stemming sloeg om
Deel 4: Deze zwangerschap moet ik afbreken
Uitslagen van het bloedonderzoek en de vruchtwaterpunctie
Er zijn geen aandoeningen en afwijkingen gevonden in zowel de vruchtwaterpunctie als het bloedonderzoek. Er is dus geen vaststaande aanleiding voor het afwijkende hersenbeeld en de nog steeds achterlopende algehele groei. Dit was geen bericht die wij hadden gehoopt te ontvangen. Het had ons gesterkt in onze keuze als we hadden geweten dat we, met meer zekerheid konden zeggen dat we voor de volle 100% achter de overtuiging konden gaan staan. De overtuiging dat het voor ons kindje zeker weten beter zou zijn, om hem of haar het leven te besparen. Maar meer gesterkt dan door de vorige uitslagen vanuit het hersenbeeld en de bijbehorende prognoses werd ons besluit niet. Toch heb ik vanaf het besluit geen twijfels gekend. Noem het een onderbuikgevoel, maar ondanks de misschien wel tegenvallende uitslagen voelde ik rust bij ons besluit. Het voelde als het juiste om te doen.
Terug naar de Ardennen
We keren terug naar de Ardennen om daar onze laatste dagen met zijn vieren nog even te genieten en ons voor te bereiden op dat wat komen gaat. In de dagen die volgen gaan we in de regelstand. De beslissing is genomen en we gaan aan de slag met het regelen van het geboorte-en en overlijdenskaartje, een fotograaf, kraamzorg en de uitvaart.
De fotoshoot
We hebben een oudklasgenoot van mij die fotograaf is gevraagd om nog een zwangerschapsfotoshoot te doen. We willen deze zwangerschap en ons gezin bestaande uit vier (de kleine nog in de buik) vastleggen om nooit te vergeten!
Toen wij aan onze omgeving vertelden dat wij graag nog een fotoshoot wilden doen, werd daar heel wisselend op gereageerd. Dit begrijp ik heel erg goed. De kans dat je jezelf onnodig veel verdriet en pijn doet, is reëel aanwezig en iets wat normaal een plezierig en heugelijk moment zou moeten zijn wordt dan overschaduwd door de donkere tijden van verlies die komen gaan. Maar voor ons voelde dit moment allesbehalve emotioneel beladen. Voor ons was dit een moment van trots, liefde en verbondenheid. Een mooie gebeurtenis waarin wij ondanks de donderwolken plezier hebben gemaakt met elkaar. Ik ben dankbaar dat ik op dat moment enorm veel liefde en warmte voor mijn gezin mocht voelen. Tijdens die shoot kreeg ik vertrouwen in ons als ouders en gezin. We zouden dit samen kunnen doorstaan. Onze liefde was sterk! Ik kan nu nog steeds zeggen dat wij oprecht hebben genoten van dat moment, met waardevolle foto’s als bewijs. De dag die begon met een lach en eindige met een traan.
De abortuspil
Diezelfde avond melden we ons in het ziekenhuis voor de abortuspil. De gynaecoloog houdt nog een praatje waarin ze vertelt over de bevalling en het protocol. Alles gaat compleet langs me heen. Ik ben alleen maar bezig met die pil! Mijn gedachten nemen mijn aandacht helemaal over: “Het duurt te lang. Wat een gekletst. Waar blijft die pil, ik ben eraan toe, het is tijd!” De spanning is bijna ondraaglijk en ik voel me ziekjes van de zenuwen. Mijn hart klopt in mijn keel. Zodra de pil voor me staat, neem ik hem vrijwel zonder na denken in. Nog voor ik het bekertje terug op tafel zet, slaat de paniek toe. Als dit maar de juiste beslissing is…
Diezelfde avond lig ik in bed. Het gesterkte gevoel over “het besluit” is weer terug. Ik voel onze baby bewegen in mijn buik. “Stop maar met bewegen. Ga maar, je hoeft niet te blijven”, deze gedachte besluipt me. Ik twijfel of ik het aan kan: ons kindje levend op de wereld zetten en haar langzaam het leven zien loslaten.
Ik word geconfronteerd met vreselijk verdriet
We hebben redelijk goed geslapen en ik word met een gerust gevoel wakker. Ik voel me sterk en sta 100% achter onze beslissing. Vandaag gaan we bij een mandje en kleertjes voor ons kindje uitzoeken en spreken we met onze uitvaartverzorgster. We zien allerlei prachtige mandjes en kistjes l. Er zijn allerlei bijpassende artikelen zoals kleertjes, kaarsjes en beeldjes. Zodra we binnen zijn valt mijn oog op een muur met allemaal geboorte- en overlijdenskaartjes van kindjes. Dit zien breekt mijn hart en valt me zwaar. Met lood in mijn schoenen bekijk ik enkele kaartjes van dichtbij. Mijn oog valt op twee kaartjes met dezelfde achternaam. Ik bekijk ze en kom tot de conclusie dat deze kindjes broertjes of zusjes moeten zijn en een aantal maanden na elkaar overleden zijn. Ze hebben dezelfde geboortedatum, maar een andere overlijdensdatum. Wat verschrikkelijk. Ik voel zoveel verdriet in mij opkomen. Verdriet om het onrecht dat er zoveel onschuldige, mooie en geliefde kindjes het leven los hebben moeten laten.
Door mijzelf te beseffen dat het nog erger kan, weet ik mijzelf een klein beetje te beschermen en te behoeden voor groot verdriet over onze eigen situatie. Samen met één van oprichtsters zoeken we een prachtig hardroze badstoffen mandje uit. Het is bekleed met een wit-roze geruite lakentje. Het is heerlijk zacht en lief. Ook zoeken we een bijpassend kledingsetje en wikkeldoekje uit. De kleertjes zijn zo verschrikkelijk klein. Ik kan mij niet voorstellen dat er straks een kindje in zal liggen, ons kindje.
We kiezen het mandje en de muziek
Vandaag spreken we ook met de uitvaartverzorgster. We hebben al liedjes en een tekst uitgezocht die we graag willen horen en opdragen tijdens de uitvaart. Ze stelt ons gerust en luistert met liefde en aandacht naar ons verhaal en onze wensen. Ze geeft ons aldoor het gevoel dat we er een prachtig afscheid van gaan maken en dat alles kan zoals wij dat willen. Ze stelt ons de vraag of we nagedacht hebben over waar we onze baby willen opbaren. “Het is mogelijk om Esmee mee naar huis te nemen”. Dat voelt niet goed. Van kleins af aan krijg ik de rillingen over mijn lijf bij de gedachte een naaste thuis opgebaard te hebben. Ook voor mijn man voelt het beter om te kiezen voor het uitvaartcentrum, omdat we dan thuis een rustige, vertrouwde situatie kunnen creëren voor ons en zus Julia. We zoeken samen met de uitvaartverzorgster een prachtige locatie op en zijn erg opgelucht en tevreden met de keuze die we hebben gemaakt. De liedjes die we zullen laten horen zijn: “Je was zo mooi van BLOF en” You’ll be in my heart” van Phill Collins. Papa wil graag een tekst van Paul de Leeuw oplezen.
Je kleine voetjes hebben nooit het gras gevoeld en je kleine neusje heeft nooit een mooie lentedagmogen ruiken. Je haartjes hebben nooit gewapperd in de wind en je oortjes hebben nooit een nootmuziek gehoord. Je handjes hebben nooit kunnen spelen en je beentjes hebben nog nooit op deze wereld kunnen staan. Maar ik hoop dat je wel liefde hebt gekend en dat je hebt gevoeld dat je pappa en mamma eeuwig van je zullen houden.
Onze laatste avond en nacht samen
Mijn man en ik zitten samen op de bank. Onze dochter Julia slaapt vanavond bij opa en oma, zodat wij ons kunnen voorbereiden en (zover mogelijk) een goede nachtrust zullen hebben. We praten over wat we beiden verwachten. Het benauwde gevoel van gisteren heeft plaats gemaakt voor rust en vertrouwen. We hebben er vertrouwen in dat we de dag van morgen volledig en intens zullen beleven en dat we met zijn tweeën en samen met Julia sterker en rijker uit deze ervaring zullen komen. Ik drink een wijntje om het kleine beetje spanning wat er nog is, de baas te kunnen. We worden steeds meer nieuwsgierig: “Hoe verloopt de bevalling? Op wie lijkt ons baby’tje? Zal ze nog leven? Zullen we nog contact kunnen maken?” Op de meest vreemde manier kijken we er naar uit dat deze vragen morgen beantwoord zullen worden. Zodra we in bed liggen kletsen we nog wat en ik concentreer me op de bewegingen in mijn buik. In tegenstelling tot gisteren voel ik nu aan alles dat ik graag wil dat ze blijft leven. Ik wil alles meemaken! Ik wil nog een moment met haar, ademend op mijn buik, voordat ons leven samen zal eindigen.
WORDT VERVOLGD…
CISKA
