Als je DEEL I en DEEL II van Yvonne nog niet hebt gelezen, klik dan hier en hier. Anders mis je teveel van het verhaal.
En toen was het een week later, weer in dezelfde wachtkamer met een hart dat bijna uit mijn borstkas bonst. De chirurg riep ons binnen. “Naast de tumor die op de MRI 42 millimeter is, zit er kanker in zes lymfen.” Ook zien ze oplichtingen in mijn longen. “Als de kanker in een ander orgaan zit, kunnen we niet meer genezen, maar gaan we behandelen om te verlengen.” BAM, dat was de boodschap die alle hoop wegnam. Mijn man viel bijna flauw en werd op een bed gelegd. Ik kan eigenlijk niet vertellen wat er allemaal door mij heen ging. Ik bleef vrij rustig en stelde vragen. De radioloog had nog kleine hoop en hij wilde een extra longscan maken. Mijn arts gaf aan dat zij dit niet geloofde en uitging van het slechtste. Ik kon de dag erna de foto laten maken.
We liepen de kamer uit en stortten volledig in. Ik wilde een rustige plek en we werden in een kamertje gezet met een verpleegkundig erbij. Gelukkig kwam de chirurg tot besef dat ze ons zo niet kon laten gaan en had ze geregeld dat ik twee uur later de scan kon maken. Ik had mijn moeder niet te pakken gekregen en we besloten eerst de scan af te wachten. Gelukkig. Na de scan moesten we even wachten, we werden gebeld toen de uitslag binnen was. Daar gaan we. Ze haalden ons binnen, met een strakke blik en zakelijke toon, en ik dacht echt: “Het is klaar met me”. Maar dat was niet zo. Het zijn geen uitzaaiingen, maar ontstekingen. Over drie maanden maken we een nieuwe foto om nogmaals te controleren, maar dit betekent dat we nog steeds kunnen gaan voor genezing. De arts gaf aan dat ze zelf echt moest schakelen, omdat ze dit niet verwacht had. En we slaakten allemaal een zucht van opluchting. Ik heb nog een kans, ik mag nog gaan vechten en die kans pak ik met beide handen aan! Wat een rollercoaster van emoties. We gingen naar huis, even bijkomen en de mensen informeren die al de hele middag mijn bericht aan het afwachten waren.
Mijn man en ik gingen op het terras zitten bij ons wijkrestaurant en hebben rustig gepraat en gezwegen. Dit moest echt even bezinken. Ik noemde al dat grenzen snel verlegd worden. Op dit moment ben ik zo dankbaar dat ik een zware en lange behandeling met chemotherapie, operaties en bestralingen aan mag gaan. Ik zou de artsen niet aanraden om deze methode vaker te gebruiken, maar mijn vechtlust is enorm! Mijn ouders kwamen de jongens brengen en wat was het heerlijk om ze te zien. “Als ik jullie maar groot mag zien worden, daar doe ik echt alles voor!”
Lees HIER het vervolg
YVONNE (klik hier voor haar Instagram)
