Mijn eerste maanden als single moeder zijn ingegaan en wat is het anders dan voorheen. Na een vervelende scheiding maar een hele bewuste keuze om weg te gaan was ik nu echt alleen. Mijn dochter heb ik maar voor de helft bij me en de eerste maanden na zo’n breuk zijn zwaar. In mijn geval was ik op zoek naar een nieuw huis, verbleef ik tijdelijk bij mijn oudere zus en haar man die geen kinderen hebben. En nu opeens had ze haar jongere zusje en diens dochter van anderhalf in huis. Een hele ommekeer voor hen en natuurlijk ook voor ons. Ik was veel aan het regelen om alles op orde te krijgen, op zoek naar een eigen woning maar een ‘slechte’ woningmarkt voor een alleenstaande moeder en bijna geen huurwoningen beschikbaar.
Nog geen idee van mijn toekomst en nog geen idee of ik een goed besluit had genomen stond er nu een takenlijst van vier kantjes klaar voor me. Er kwam een soort oerkracht in me los om dit allemaal zo snel en goed mogelijk te regelen en eigenlijk binnen no time kwam er een woning op mijn pad, het belangrijkst onderdeel naar een ‘nieuw leven’. Zodra ik de sleutel kreeg heb ik alle zeilen bijgezet om zo snel mogelijk erin te kunnen maar met een ‘kluswoning’ is dat niet zomaar appeltje eitje. Elke vrije minuut die ik had probeerde ik erin te steken en ik kreeg hulp van alle kanten. Binnen een maand was het ‘gepiept’ en kon ons nieuwe leventje starten. Dat viel de eerste weken best tegen. Ik was uitgeput. Ik had al mijn energie hierin gestoken en toen ik er eindelijk zat, viel er een enorme last van mijn schouders. Ik had het gefixt maar een rollercoaster van emoties kwam los. Blijdschap, geluk, vermoeidheid, boosheid en verdriet en dat allemaal tegelijk. Maar al met al sterker dan ooit, want hoe zuur de appel ook was, ik wist zeker dat ik absoluut een goede keuze had gemaakt voor mezelf en voor mijn dochter. Hoewel ik dacht dat ik nu ‘verder kon’, kwam nu misschien wel het lastigste punt: verwerking.
Het leven draait door, constant. Je moet nog steeds naar je werk, je dochter heeft je tijd en energie nodig, we moeten nog steeds alles doen wat er moet gebeuren. Die eerste weken dat we dus eindelijk op ons plekje zaten, vond ik soms best zwaar. Je voelt zoveel tegelijk en soms kun je het ene uur super gelukkig zijn en het volgende wegkwijnen in zelfmedelijden. Ik vond het lastig te genieten van de momenten dat mijn dochter bij me was. Ook zij moest wennen aan de nieuwe situatie dat papa en mama niet meer bij elkaar waren, dat ze een nieuw huis had met mama en dan ook nog elke keer heen en weer werd gesleept. Ze was soms ‘lastig’, hing veel aan mij en het moederschap viel me soms zwaar. Je hebt nu écht niemand om op terug te vallen. Als je staat te koken en ze wil even niets dan mama, dan sta je dus met één arm te koken en je kind op de andere arm. Als je haar liever even achter het behang plakt omdat de peuterpuberteit intrede doet, is er niemand die haar even over kan nemen. Als ze ziek is en de hele boel onderkotst en schijt, dan zal je inventief moeten zijn in je oplossing dat op te ruimen met een huilend, ziek kind op je arm. En naar een openbare plek gaan doe je altijd alleen. Je staat alleen in de speeltuin, je staat alleen in de vlindertuin, de dierentuin of zelfs in de supermarkt. Dat kan best confronterend zijn als je om je heen gelukkige gezinnetjes ziet. En een uitje naar het zwembad inclusief omkleedmomenten, kind mee de wc in omdat ze anders wellicht verzuipt zonder toezicht horen er allemaal bij.
Als ik iets heb geleerd van de eerste maanden als alleenstaand moeder: het komt altijd goed. Het beste wat je kunt doen is je overgeven aan het moment en het moois te zien in een moeilijke situatie. Hoe mooi is die quality time met mijn dochter in de speeltuin. Al mijn aandacht gaat naar haar, ze hoeft me met niemand te delen. Ik beslis zelf hoelang we daar zijn, hoeveel ijsjes ze krijgt, hoeveel ijsjes IK krijg en ik kan alleen mezelf de schuld geven als ik de babydoekjes ben vergeten. Nog zo’n mooie tip: Neem hulp aan van je omgeving. Je familie en vrienden doen graag dingen voor je. Al is het maar een lamp ophangen of even met je meegaan naar de IKEA omdat je dan niet alleen hoeft. En alles bij elkaar: besef je waar je het voor doet en waarom je je keuze gemaakt hebt. Ik ben liever nog 10 jaar alleen met een gelukkige dochter (en mama) dan nog 10 jaar ongelukkig in een relatie. Want dat schemert altijd door in alles wat je doet. Ik heb het zelf meegemaakt voor mijn ouders gingen scheiden: je ziet het ongeluk bij je ouders en dat is tien keer zwaarder om te zien voor een kind dan een moeder die alleen en wél gelukkig is.
En door deze scheiding, door co-ouderschap en dus het voor de helft moeten missen van mijn dochter, ben ik nu wel veel meer gaan genieten. Want in plaats van in een situatie (met partner nog) te zitten waarin je geen verbetering ziet ondanks de moeite die je erin steekt, zie je nu dat de moeite, bloed, zweet en tranen die je erin steekt, ook zoveel teruggeeft. Na die paar maanden ‘miserie’ had ik nu een eigen woning, ik voelde me opgelucht, mijn dochter is gezond en blij en de toekomst ziet er rooskleurig uit. Maar ja, het vergt lef, overtuiging en liefde voor jezelf en je kind om dit te beslissen. En ik garandeer je, het is elke stap van de weg waard.
Succesful mothers are not the ones who have never struggled, they are the ones who never give up despite the struggles.
ESTHER (klik hier voor haar Instagram)
