Mama Sascha heeft haar eigen blogreeks bij Kids en Kurken. Ze kreeg de diagnose borstkanker terwijl ze zwanger was en ze neemt ons mee op haar levensreis. Lees eerst haar vorige blog hieronder, voordat je verder leest.
Deel 1: Bevallen met een kale kop
Na alles wat we vorig jaar hadden meegemaakt begon het leven ons eindelijk weer een beetje toe te lachen. Ik was weer bezig met mijn re-integratie, er ontstond weer balans in de rolverdeling in huis en al met al keerde de rust langzaam weder. Na het hele borstkanker-tijdens-mijn-zwangerschap-traject zat ik regelmatig met gekke pijntjes en kwaaltjes bij de dokter, maar naarmate de datum van mijn laatste behandeling steeds verder achter mij kwam te liggen en ik steeds weer uitslagen kreeg die goed waren, begon zelfs het vertrouwen in mijn lijf weer terug te komen.
Mijn instinct wilde een vervolgscan
Toen ik de zoveelste controle MRI-scan had was ik er dan ook heilig van overtuigd dat het plekje wat de neuroloog op een voorafgaande scan had gezien inderdaad zou zijn wat ze dacht: Niks om je zorgen over te maken’. Toch heb ik, zij het uit instinct, aangedrongen op een vervolgscan. Door allerlei omstandigheden werd de scan later gemaakt dan gepland, en ook de uitslag liet langer op zich wachten.
Gelukkig had ik al eerder een telefonische afspraak met de oncoloog over iets anders, en besloot ik haar te vragen of zij wellicht de uitslag kon inzien in mijn dossier. Dat kon ze. In een roes hoorde ik haar zeggen dat dezelfde plekjes van drie maanden eerder, nu hoog verdacht waren voor uitzaaiingen. De oncoloog was net zo verrast als ik en verontschuldigde zich voor de incomplete informatie.
Een desastreuze uitslag
Door drukte in het ziekenhuis volgde pas twee weken later een Pet-Ct scan. Op deze scan waren alle mogelijke tumor activiteiten goed zichtbaar. Amper drie uur later zat ik samen met mijn man tegenover de oncoloog voor de voorlopige uitslag. ‘Het ziet er niet goed uit’, hoor ik haar zeggen. Er knapt iets in mij. Ratio neemt het over van mijn gevoel. Als ik naast mij kijk, zie ik mijn man stoïcijns maar met betraande ogen naast mij zitten. Als een ‘out of body experience’ zweef ik boven het gesprek. ‘Het zit in je wervels, je lymfeklieren bij je borst- en sleutelbeen, tussen je hart en longen en ook je lever zit vol’, vervolgt ze. Ik aanschouw het gesprek van bovenaf alsof het niet over mij gaat. Ik moet een beetje lachen. ‘Ongepast’, denk ik nog, maar over mijn emoties heb ik op dat moment geen controle. Alsof ik ontwaak uit een slechte droom, schiet ik weer terug in mijn lichaam. Ik zie de oncoloog weer voor me zitten en vraag haar naar de prognose. ‘Gemiddeld leven vrouwen met jouw type kanker nog 5 jaar.’
In gedachte zie ik de gezichtjes van mijn kindjes voor me en ga helemaal kapot. ‘Hoe kan dit nou? Hoe kan ik nou mijn kindjes achterlaten, zo vroeg al? Hoezo moet mijn lieve man straks verder als alleenstaande vader?’, schiet er door mijn hoofd. Vragen waar niemand antwoord op heeft.
Wat is de ziekte kanker toch genadeloos!
WORDT VERVOLGD….
SASCHA
