In de eerste klas had ik al klasgenootjes met een bh’tje. Hier werd ik onzeker van en hier was ik ook best een beetje jaloers op. Op een dag zei een vriendinnetje: “Ach, jouw borsten komen wel als je ongesteld wordt”. Maar ze kwamen niet. Wanneer ik op stap ging, droeg ik twee bh’s over elkaar heen, zodat het nog wat leek. Elke keer als ik een wijntje ging halen bij de supermarkt en mijn ID-kaart moest laten zien, dan baalde ik. Ik voelde mij niet af, niet compleet en niet vrouwelijk. Maar ik dacht en hoopte vooral dat ik gewoon laat was en het bij mij nog zou komen…. Google voor de grap eens op Disney prinsessen en er verschijnen allemaal prinsessen in jurken met borsten. Voor mijn gevoel hoorde dat er gewoon bij. En het maakte mij ongelukkig dat ik ze niet had.
Mijn eerste kennismaking met plastische chirurgie, borstimplantaten
Op mijn 20ste had ik nog steeds geen borsten. Ik leerde een vriendin van mijn toenmalige vriend kennen. Zij had zich net laten opereren en showde met trots het resultaat. “Jeetje dat is mooi geworden”, dacht ik. Nieuwsgierig vroeg ik wat de kosten waren. “4000 euro”, zei ze. Ik had het veel duurder verwacht en omdat dit voor mij wel te betalen viel en ik altijd al borsten wilde, ging ik op onderzoek uit. Ik vond een kliniek nog geen 15 minuten van mijn ouderlijk huis af en belde voor wat informatie. “Je kan beter even langskomen”, zei de receptioniste, “een consult is toch gratis”. Ze vroeg hoe oud ik was en zei daarna dat ik mijn moeder wel mee mocht nemen.
Volgens de chirurg zat er levenslange garantie op
Een week later zat ik met mijn moeder op gesprek bij een kliniek. De pip implantaten waren net in het nieuws. Mijn ouders vonden het helemaal niks, maar mijn moeder ging wel met mij mee. De arts die mij informatie gaf sneed een implantaat door het midden, voor mijn moeder en mij. Hij zei dat het implantaat niet kon lekken. Hij vertelde zelfs dat er levenslange garantie op zat en ik in mijn hele leven maar één keer onder het mes zou moeten. Thuis, na dit eerste consult was ik zo enthousiast en mijn moeder gunde mij het om gelukkig te zijn. De arts had haar vertrouwen gewonnen en mijn ouders gingen akkoord als ik dit perse wilde. Ze wilden mij daar wel in steunen.
Ik hield ontzettende pijn
Drie weken later stond de operatie al gepland. Ik kon niet wachten. Ik denk dat ik nog nooit eerder (op die leeftijd) zo ergens naar uit heb gekeken. Ein-de-lijk zou ik een vrouw worden! De operatie was geslaagd en ik was onwijs blij met het resultaat. Ik was van een A-cup naar een D-cup gegaan. Er waren implantaten geplaatst van het merk Allergan met een volume van 330 cc. Dit was het grootste wat ze er op dat moment in wilden stoppen. De eerste paar uren na de operatie voelde ik me goed. Maar nadat de narcose en medicatie uit begonnen te werken, heb ik onwijs veel pijn gehad. Ik kon de eerste week mijn gulp niet meer zelf open of dicht krijgen. Zelfs een dopje van een flesje water af draaien deed te pijn. Als ik naar de wc moest, moesten mijn ouders mijn broek los maken. Ook heb ik de eerste twee dagen alleen maar overgegeven en de eerste drie maanden rechtop geslapen, omdat op mijn zij liggen te zeer deed. Ik dacht alleen maar: “Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden”. Ik vertrouwde erop dat dit er gewoon bij hoorde.
Plotseling kreeg ik rare klachten…
Toen ik na 3 weken weer aan het werk ging, kon ik mijn armen nog steeds niet op tillen. Ik werkte in een kledingwinkel. De broeken lagen in een groot en hoog schap aan de muur waar je met een ladder op moest klimmen, als de klant een andere maat nodig had. Dit moesten mijn collega’s voor mij doen. Ik vertelde de klant dan maar dat ik last van mijn schouders had. Ook rond deze tijd begon mijn eerste klacht. Een hele vreemde klacht. Ik begon onder mijn oksels zo erg te zweten dat ik wel 3 of 4 shirtjes per dag aan moest. Ik was net een waterval. Zeik- en zeiknat was ik iedere keer en ik rook, zoals ik het zelf omschrijf, naar aangebrande tomatensoep. Ik belde naar de kliniek. Ik maakte mij echt zorgen. Ze hadden dit daar nog nooit gehoord en startten een intern onderzoek.
Ik werd omgekocht en zoet gehouden met een botoxbehandelling
Twee weken later werd ik terug gebeld. Ze hadden met verschillende artsen contact gehad en zijn in het dossier gedoken. Deze klachten waren nog nooit eerder voorgekomen. Om mij tegemoet te komen boden ze een botoxbehandeling ter waarde van 500 euro aan om het zweten te stoppen. Ik was toen 21 en ik dacht: “Prima! Heerlijk geen gezweet meer!” En ik ging akkoord. Het zweten stopte inderdaad. Nu met alle ervaring en 10 jaar later denk ik: “Dit klopt echt van geen kanten”. Ik heb helaas geen poot om op te staan. Alles is telefonisch afgesproken. Hier zijn geen mails over geweest. Al snel ontwikkelde er veel meer klachten. Deze koppelde ik tot twee jaar geleden nooit terug aan mijn borsten. In een volgende blog vertel ik hier meer over.
WORDT VERVOLGD…
LEA
