Ik ben gestript voor de bevalling. Ja, de meeste vrouwen weten dan wel waar ik het over heb. Terwijl sommige mensen wel even raar op kijken en vragen: “Wat heb je gedaan?”
Het was warm én ik was 40 weken zwanger
40 weken, ruim 28 graden, nog geen baby en hittegolf nummer twee dit jaar. Het was inmiddels 30 augustus 2019 en gelukkig was de temperatuur weer aan het zakken. Ik vond de hitte niet fijn, terwijl ik normaal niet genoeg kan krijgen van heerlijke zonnestralen. Hoogzwanger brak het me wel echt op, in combinatie met een peuter van 2 jaar was het afzien en tijd om te bevallen. Ook hoopte ik dat de temperatuur zou afnemen in mijn kraamweek, want ik was dat zweten in bed met dat kraammatras echt beu.
Het was vrijdag en ik moest wachten tot maandag voor de nieuwe afspraak bij de verloskundige. Ik had samen met mijn man besloten dat als onze baby er dan nog niet was, dat de verloskundigen mochten bekijken of ze me konden strippen. Strippen wil zeggen dat ze inwendig met de vingers langzaam de vliezen los masseren. Vanuit daar kunnen de weeën opgewekt worden. Hier heb je wel al ontsluiting voor nodig, anders kan het niet.
De strippoging bij de verloskundige
Er was nog geen teken van een bevalling. Oma paste op onze dochter en ik was alleen bij de praktijk, want manlief moest werken. Lichtelijk gespannen ging ik de afspraak in. Ik vertelde de verloskundige dat ik graag gestript wilde worden. Mijn verloskundige had ook mijn eerste bevalling begeleid. Het voelde vertrouwd. Het inwendig onderzoek was niet prettig, maar uiteindelijk bleek ik al 2-3 centimeter ontsluiting te hebben. Ze kon me strippen! Dat was een meevaller en die eerste centimeters had ik al in mijn zak. Het strippen zelf was niet heel fijn, maar goed te doen. De verloskundige zei dat niet iedereen hier weeën van kreeg en dat het sowieso nooit binnen een paar uur kwam, met uitzonderingen daar gelaten. Nou ik was zo’n uitzondering dus! Al direct had ik wat buikpijn, maar ik dacht dat dit door het strippen kwam.
De eerste maatregelen werden getroffen
Eenmaal thuis heb ik mijn schoonmoeder naar huis gestuurd, een beetje thuis gerommeld en met mijn dochtertje gespeeld. Na 1.5 uur bleef die buikpijn toch met enige regelmaat. Na een tijdje kreeg ik door dat er iets aan de gang was. Ik appte nog met mijn schoonzus (die drie maanden daarvoor was bevallen) en vroeg mijn schoonmoeder om onze dochter op te halen. Dit was rond 16.30 uur, twee en half uur na het strippen. Ook mijn man zou de boel afronden en eerder naar huis komen. Mijn schoonzus zei nog tegen me: “Stel het is vals alarm, dan is hij wel lekker vroeg thuis”.
De verloskundige controleerde mijn ontsluiting
Ik heb ooit de tip mee gekregen om in bad te gaan. Ik was alleen thuis, dus ik ben lekker in bad gegaan en heb iets ‘gekeken’ op de tablet. De weeën waren aanwezig, maar niet heel heftig. Dit maakte me soms even bang, omdat ik wist wat er nog ging komen, maar ik liet het maar rustig op me af komen. Uiteindelijk was mijn man om 17.30 uur thuis en hebben we de verloskundige gebeld. Ze kwam gelijk langs. Omdat ik graag in het ziekenhuis wilde bevallen, stelde ze voor om over een uurtje in het ziekenhuis af te spreken. Ze gaf aan dat ik 3-4 centimeter ontsluiting had. Haar vorige collega was wat bescheiden geweest.
Op naar het ziekenhuis, naar de bevalkamer
Uiteindelijk arriveerden we om 18.30 uur in het ziekenhuis. Ik liep door een volle wachtkamer, want ik wilde niet in een rolstoel. We kregen dezelfde bevalkamer als waar onze dochter was geboren. Dat was bijzonder. Bij onze dochter heb ik de gehele bevalling in bed gelegen, dit wilde ik nu niet! Ik heb direct de skippybal geprobeerd, maar dat was niet mijn ding. Om 19.00 uur werd er 5-6 centimeter gemeten. Het ging best snel. Omdat mijn schoonzus me de tip gaf om echt even onder de douche te gaan, heb ik dit ook gedaan. Dat was erg prettig. Ik zat op een stoel, met een kruikje in de rug, de warme straal op mijn buik en één voet tegen de muur om me af te kunnen zetten. Ik heb in totaal een uur in de douche gezeten. Deze tijd ging super snel en ik dacht dat ik het allemaal goed onder controle had.
Toen de verloskundige mijn weeën brak, werd het intens
Mijn vliezen waren nog niet gebroken, maar ik wist van de eerste bevalling dat het dan heel heftig kon worden. Bij mijn vorige bevalling werden de vliezen handmatig gebroken. Toen kreeg ik een klap! Alle weeën werden tien keer heftiger en dat was heel erg zwaar. Dit was tijdens deze bevalling eigenlijk het enige waar ik bang voor was en tegen op zag. Ik wist dat het breken van de vliezen nodig was en dat de bevalling dan sneller zou gaan. Omdat het niet onder de douche kon, braken ze de vliezen op bed. Het was toen 20.00 uur. Ik wilde meteen weer terug onder de douche. Daar werd ik toch misselijk! De weeën werden ontzettend heftig. Ze hebben me met twee man terug op bed gelegd, but naked. Ik had het bloedheet en de weeën waren zwaar! Ik heb in de laatste fase vaak gevraagd hoe lang het nog ging duren. Uiteraard kon niemand daar antwoord op geven en deden ze dat ook bewust niet om geen valse hoop te geven. De verloskundige heeft me goed en rustig begeleid, zonder haar was ik nooit zo rustig gebleven. Mijn man was er uiteraard ook bij en hield mijn hand vast. Maar de verloskundige ademde met me mee en vroeg voor de grap ook om vaseline, want ook zij kreeg er droge lippen van.
Daar kwam het oergevoel
Ze heeft vanaf het breken van de vliezen niet meer naar mijn ontsluiting gekeken. Dat was ook niet nodig, want ze zag al vrij snel dat de persfase startte. De persfase herkende ik zelf ook van de eerste bevalling. Dit keer was ik er veel rustiger onder, omdat ik het gevoel herkende. Bij mijn vorige bevalling overviel me het onbekende oergevoel, dat je lichaam iets doet waar je totaal geen invloed op hebt. De persweeën waren deze keer ook wat milder. Om 21.00 uur begon ik met persen, slechts een klein uur na het breken van de vliezen. Ik lag op mijn linkerzij en wilde op mijn rug gaan liggen, omdat ik dacht dat dat hoorde. Tot de verloskundige zei dat ik ook op mijn zij kon bevallen en zelf één been kon pakken.
Wat een verschil met de eerste bevalling! Toen was ik verdoofd en geknipt. Onze dochter moest snel geboren vanwege lage harttonen. Door de verdoving en knip voelde ik weinig pijn tijdens het persen. Maar jezus nu: wat een pijn! Nu weet ik wat men bedoelt met de ring of fire. Alsof je uit elkaar wordt getrokken. Niemand heeft echter gezegd dat bevallen geen pijn doet. Gelukkig duurde deze intense pijn slechts 8 minuten. Respect voor de vrouwen die uren moeten persen. Om 21.11 uur is toen ons mannetje Roxx geboren. Ik heb hem zelf aangepakt. Dit was een magisch mooi moment. Ook dit kon niet bij de eerste bevalling, omdat het allemaal snel moest. Zo rustig als hij was geboren, zo rustig is hij nog steeds.
Maar toen stelde ik de volgende vraag: “Ben ik uitgescheurd? En zo ja, wat is de schade?” “Ja, helaas wel”, was het antwoord. Ik dacht dat ik het ergste had gehad, maar toen moest alles nog bij elkaar genaaid worden (zoals de verloskundige dat zei). Ik werd verdoofd en schoongemaakt. Men zegt vaak dat je de pijn vergeet, en je niets meer voelt als je kindje op je ligt. Dit is dikke vette onzin. Het was 20 minuten afzien. Maar met mijn benen in de steigers, keken twee kleine mooie oogjes mij aan en dat verzachte de pijn iets. Hierna stapte ik onder de douche en was ik klaar om te gaan! Twee uur na de bevalling stonden we alweer buiten en kon het genieten thuis beginnen.
LOES
