Na een miskraam in 2018 hadden wij in juni 2019 een positieve zwangerschapstest in onze handen. Wat waren we blij! Na 8 maanden verdriet, teleurstelling en de frustratie dat het niet lukte, waren we dolgelukkig! We zouden nu ons eerste kindje krijgen. Wat een spannende tijd, maar ik heb mijn gehele zwangerschap goed doorlopen. We zouden een flinkerd krijgen, naar schatting 4500 gram. Wel had ik een paar keer eiwitten in mijn urine, maar de verloskundige gaf aan dat dit geen kwaad kon zo lang mijn bloeddruk maar voldoende laag bleef.
Langzamerhand hield ik steeds meer vocht vast
Toch liep ik stiekem steeds meer vol met vocht. Ik keek soms naar mijzelf in de spiegel en dacht dan: “Ach, dit hoort er vast bij”. Ondertussen kon ik flinke putten in mijn schenen drukken. Met kerst had ik op blote voeten gelopen en kon ik geen schoen meer aan. Op een verjaardag sprak iemand mij aan die dit van haarzelf herkende toen zij zwangerschapsvergiftiging had, maar ik wuifde het weg. De verloskundige zei dat ik mij geen zorgen moest maken, dus deed ik dat ook niet. Ik voelde mij toch goed?! Ik zag geen reden om me zorgen te maken.
Ineens was mijn bloedruk torenhoog
Drie weken later heb ik nog een zwangerschapsshoot met mijn vriend gedaan. Deze had ik gekregen op mijn babyshower, niet wetende dat het niet zo lang meer zou duren voor ik zou gaan bevallen. Een week later, toen ik 37 weken en 6 dagen zwanger was, had ik een controle bij mijn verloskundige. Het was 28 januari en in de ochtend had ik gigantische dikke handen en benen. Ik vond dit vreemd, want normaal liepen ze pas aan het einde van de dag wat voller. Ik had thuis een bloeddrukmeter, dus besloot ik even te meten. Ik schrok van de waarde die ik zag. Ik had een bloeddruk van 190/107. Ik heb meteen de verloskundige gebeld, maar zij zag nog niet meteen spoed en ook tijdens de controle moest ik me niet te veel zorgen maken. Ze moest volgens protocol mij laten checken bij de gynaecoloog in het ziekenhuis, maar ze zei dat ik de vluchttas nog wel thuis kon laten. Ik belde mijn vriend dat we even naar het ziekenhuis moesten en hij vond het een kleine moeite om toch de vluchttas in de achterbak te gooien, alsof het een teken was
Ik had een zwangerschapsvergiftiging
Eenmaal in het ziekenhuis moest ik urine opvangen, werd er bloed geprikt en mijn nogmaals bloeddruk gemeten. De uitslagen waren helemaal niet goed. Ik had heel veel eiwitten in mijn urine en mijn bloedwaardes waren ook erg slecht! Ik kreeg direct te horen dat ik zwangerschapsvergiftiging had. Ik moest plaatsnemen in een rolstoel. Ik begreep er niks van, want ik voelde mij op en top! Ik had die ochtend nog schoongemaakt in de kinderkamer, boodschappen gesjouwd, nu moest ik in een rolstoel en mocht ik niets meer. Ik moest zelfs mijn toiletdeur van het slot houden in het ziekenhuis en dit terwijl ik al zo lastige toiletganger ben. Vervolgens kreeg ik te horen dat ik moest blijven, helemaal alleen! Ik stond strak van de hormonen en iedereen die mij kent, weet ik dat ik een hekel heb aan alleen zijn. Ik huilde tranen met tuiten, maar het moest. Ik kreeg een CTG-scan, en kreeg te horen dat ze niet lang meer wilden wachten. Ik zou de volgende dag ingeleid worden. Hoe laat dit zou gaan plaatsvinden konden ze mij niet zeggen, want alle bevalkamers lagen nog vol. Maar het moest snel, want mijn waardes waren totaal niet goed.
Er werd een ballonnetje geplaatst
Op 29 januari kreeg ik aan het einde van de dag een ballonnetje geplaatst. Ik had veel verhalen gelezen waarin stond dat het ongelofelijk veel pijn zou doen. Alles zat nog potdicht. Mijn lichaam was nog niet klaar om te gaan bevallen. Het ballonnetje plaatsen deed gelukkig geen pijn. ’s Nacht moest het zijn werk gaan doen. Die nacht ben ik tig keer naar het toilet gelopen. Ze zeiden dat als het ballonnetje eruit zou glijden, het goed zou zijn. Nou, die van mij zat muurvast! Ik probeerde er wat aan te trekken,, misschien deed het wat? Maar ik kreeg er alleen wat krampen van in mijn onderbuik.
De weeënhel begon
De volgende ochtend kwam mijn vriend zo snel mogelijk naar me toe. Rond 9 uur zouden ze checken of het ballonnetje wat gedaan had. Wat gefrustreerd zei ik tegen mijn vriend dat ik er weinig vertrouwen in had. Maar bij de check bleek ik 3 centimeter ontsluiting te hebben. Dit was voldoende om de bevalling te starten. Ik kreeg kriebels in mijn buik. Mijn vliezen werden doorgeprikt en ik voelde een warme straal water langs mijn been lopen. Er werd een gezellig muziekje opgezet en ik moest afwachten tot er wat ging gebeuren. Om 11 uur voelde ik nog niets, dus besloten de artsen om mij aan de weeënopwekkers te zetten. Ik kreeg een CTG-band om die weeën kon registreren en een infuus. Er werd een plakker op het hoofdje van de baby geplakt en ik kreeg een hartslagmeter om mijn vinger. Ik lag vast aan de bedrading en kwam er al snel achter dat ik alleen maar kon liggen.
Help, ik had 7 weeën in 10 minuten
Om half 12 begonnen de weeën. Wat een hel was dat! Ik dacht dat oefenweeën pijn deden, maar dit was de allerergste pijn die ik ooit had ervaren. Al na een half uur gooide ik de hartslagmeter door de kamer, kneep mijn vriend zijn hand helemaal fijn, en toen hij terug begon te knijpen kreeg hij een flinke sneer van mij dat ik alleen mocht knijpen! Ik kreeg ook rugweeën. Mijn vriend duwde met alle kracht tegen mijn rug. Hij heeft mij goed gesteund tijdens de bevalling. Het was erg druk in het ziekenhuis. Er waren 8 kamers en in elke kamer was er een bevalling aan de gang. Ik had weinig aanloop en vond dit wel prettig. Heerlijk zo alleen met mijn vriend. Rond half 3 werd er gekeken hoe ver de ontsluiting was. Ik had nu 5 centimeter. Wat was ik teleurgesteld. Drie uur verder en ik was nog maar 2 centimeter opgeschoten. De verpleegkundige zei dat ze de weeënopwekkers steeds iets hoger wilde zetten, omdat ze vond dat er weinig weeënactiviteit was. Ik raakte in paniek! Ik had al 7 weeën per tien minuten! Hoeveel moesten het er dan wel niet zijn!? Ze geloofde het niet en kwam er even bijzitten. Al snel zag ze dat ik een weeënstorm had en ze drukte het apparaatje snel weer lager. Blijkbaar zat mijn registratieband niet goed.
Ik klampte me vast aan het bed
Ik vroeg of ik een ruggenprik mocht. Ze besprak met mij de voor- en nadelen. Ik zou inderdaad minder pijn voelen, maar ik zou een katheter krijgen en de weeën zouden flink kunnen afnemen. Daarnaast was het heel erg druk in het ziekenhuis en zou het nog wel een uurtje kunnen duren. Ik keek haar aan en kwam tot de conclusie dat ik hier hoe dan ook doorheen moest. Het werd vanzelf morgen. Ik klampte mij weer vast aan het bed. Ik hoorde “postmalone” van Sam Feldt op de radio en glimlachte. Een fijn nummertje dat ik graag luisterde met mijn tweelingzus en het lukte om me te ontspannen. Ondertussen luisterde ik naar mijzelf en de geluiden die ik maakte. Ik moest van binnen lachen. Als ze over de gang zouden lopen, dachten ze vast dat ze in de apenheul waren in plaats van het ziekenhuis. Dit waren meer apenkreten dan puffen. Om kwart voor 7 kwam de verloskundige nog een keer en zei ze dat ik 7 centimeter ontsluiting had. Mijn vriend grapte dat het nu wel snel zou gaan, maar de verloskundige zei dat het misschien nog wel 8 uur zou kunnen duren. Ik zuchtte. Acht hele uren in deze hel.
Wat een paniek: de hartslag van de baby daalde
Maar toen kreeg ik ineens het gevoel of ik moest poepen. De verloskundige kwam erbij. Ze had het niet verwacht, maar ik had binnen 15 minuten 10 cm ontsluiting en persweeën! Alles werd snel voor de dag getoverd, het wiegje werd neergezet en ik mocht gaan persen. Ik was helemaal in mijzelf gekeerd, maar hoorde op de achtergrond wel de hartslag van onze baby. Ik schrok, want dit geluid ging steeds langzamer. Haar hartslag zakte van 130 naar 68… Er werd een gynaecoloog en een kinderarts geroepen. Ik raakte in paniek. De bevalling ging te snel voor onze dochter! Ik moest op mijn zij gaan liggen en de persweeën opvangen. Ik mocht niet meer persen. Dat is net zo erg als ze zeggen dat je niet mag kotsen… Je kan dat niet tegenhouden. Ze zagen dat ik het niet kon tegenhouden en ik mocht weer gaan persen, maar ik kreeg er wel een knip bij. En toen ging alles heel snel! Binnen een paar tellen werd onze prachtige dochter op mij gelegd. Wat was ze knap! Ik was doodmoe, maar was zielsgelukkig toen ik haar op mocht borst mocht houden. Alles was goed met haar en de kinderarts verliet snel onze kamer. Onze dochter Jinte was geboren. Ze was helemaal geen propje, maar een lief klein meisje van 3000 gram en 48 cm lang.
Haar navelstreng was gevaarlijk dun
Ze had het toch wat moeilijker gehad de laatste weken. Haar navelstreng was erg dun. Ik ben dankbaar dat ze mij zo snel ingeleid hebben. Wie weet wat er was gebeurd als ik langer doorgelopen had. Ik denk er niet te diep over na. We zijn nu 1 jaar en 4 maanden verder en ze is ons eigenwijze maar vooral allerliefste en allerknapste meisje dat er bestaat.
KIM
