Voordat je dit deel gaat lezen, is het fijn als je de vorige delen leest.
Deel 1: Dit is een onmogelijke keuze
Deel 2: Als we de diagnoses krijgen, schrik ik van wat mijn man zegt
Deel 3: Ik wil maar 1 ding weten: “Kunnen jullie mijn dochter helpen?”
Deel 5: We bereiden de dood van ons kind voor
Ik ben kapot en kan niet meer
Vrijdagochtend, wat een nacht … Ik heb meer wakker gelegen, dan geslapen. Vandaag gaat onze vriend en fotograaf Bram foto’s maken van ons gezin. De ouders van Roy komen voor Ted, zodat wij wat tijd hebben om spulletjes te pakken en dingen te doen. Wat voor een dingen dan ook. Ik merk dat ik het vandaag allemaal erg veel vind en dat ik moeilijk vragen kan beantwoorden. Vragen over hoe we het zondag allemaal gaan regelen, hoe de uitvaart eruit gaat zien en hoe laat wie waar moet zijn. Het is allemaal goed bedoeld. Iedereen heeft verdriet en probeert er het beste van te maken. Ik vind mijn eigen verdriet op dit moment even het belangrijkst. Ik bel veel met mijn moeder, dat doen we altijd al, maar deze dagen nog veel meer. Ik bel haar, en soms zeg ik niks of zijn twee woorden al voldoende. Ze snapt mij erg goed hierin.
Een confronterende vraag
Ted wordt net wakker na zijn middagslaapje. Ik haal onze kleine man uit bed, we eten samen een broodje en dan neem ik hem mee op de fiets naar de stad. We gaan zijn nieuwe sandalen ruilen, een maatje groter! Hij groeit zo hard. In de fietsenstalling begint een vrouw tegen ons te praten over haar kleinkinderen die ze niet vaak ziet. Ze vindt Ted een knap kereltje en vraagt of hij het leuk vindt dat hij een broertje of zusje krijgt. Ze vraagt of we dat al weten. Ik vind het moeilijk. Ik zeg dat hij een zusje krijgt en wimpel haar af. Ik heb er geen zin in. Ted en ik gaan samen verder.
Alles wordt mooi gemaakt
Ik krijg appjes van de mevrouw van het mandje. Ze vraagt hoe we bepaalde naadjes willen hebben en of we de geborduurde initialen mooi vinden. Het is prachtig. Ik schiet er vol van. Nooit gedacht dat ik “enthousiast” kon worden van een mandje waarin ons kleine meisje komt te liggen. Toch is het waar. Het is nu al prachtig. Het is fijn om zo betrokken te worden bij zoiets enorm belangrijks. Zij begrijpt dit als geen ander.
Al die complimenten over mijn buik, ze moesten eens weten…
Bram is om 15:00 uur bij ons. Ik wil eigenlijk nog iets moois voor de foto’s. Ik kom een beetje in tijdnood. Mijn nagels moet ik nog lakken. Tsja, waar denk ik aan op dit moment? Ik wil echt het allermooiste voor ons meisje, dus ook mooie nagels. Ook tijdens de bevalling. Dus daar zorg ik voor. Daarna ga ik samen met Roy op zoek naar een mooi jurkje. Al snel vinden we een prachtig jurkje. Deze kan ik ook nog aan na de zwangerschap. Ik krijg complimenten over mijn buik van de dame in de winkel. Ik moet op mijn tong bijten en van binnen schreeuw ik het uit. Ze moest eens weten, maar ik hou het voor mezelf. Ik zet een gemaakte glimlach op en bedank haar. Als we thuiskomen kleden we ons snel om en doen Ted z’n leuke kleren aan. Dan is Bram er.
De allerlaatste fotoshoot van ons viertjes
We hebben bedacht om ergens bij de Rijn foto’s te maken. Met z’n vieren stappen we op de fiets en gaan op zoek naar een mooi plekje. Het is erg warm vandaag en de zon schijnt volop. Deze foto’s worden prachtig, waar we ze ook maken. Ons mooie gezinnetje gaan we vastleggen. Helaas om een zeer verdrietige reden. Op de fiets gaan we richting een mooi natuurgebied bij ons in de buurt. Veel water, vogels, paarden en koeien. We vinden een mooi plekje aan een steigertje. Het water is heel kalm. Ik word er bijna rustig van. Ted vindt de camera van Bram ontzettend interessant en Bram maakt hier mooi gebruik van. Hij maakt wat testfoto’s om te kijken of de belichting en alle andere functies goed staan. Hij zegt dat we ons gewoon moeten gedragen zoals normaal. Het voelt een beetje onwennig, maar we weten dat we dit voor ons en ons lieve meisje doen. Hij maakt foto’s van ons viertjes, van Ted alleen en van Roy en van mij met mijn nog dikke buik.
Dan stromen de tranen tijdens de shoot over mijn wangen
Er komt een moment dat ik volschiet en de tranen over mijn wangen lopen. Op dit moment geeft Roy een kus op mijn buik en kijkt me daarna aan, dit beeld staat op mijn netvlies gebrand. Het gevoel zal ik nooit vergeten. Het is een fijn warm gevoel, maar ontzettend kil en koud tegelijk. Overmorgen zal ze misschien al geboren zijn en is mijn buik leeg. Ik moet even bijkomen en mijn tranen drogen voor we verder gaan. Bram stelt voor om nog een andere plek op te zoeken. Dit doen we en stappen weer op de fiets. Ted zit bij mij voorop de fiets, het is fijn om even met mijn beide kinderen alleen op de fiets te zitten. We maken nog een paar foto’s een stukje verderop. Ted wordt ontzettend moe en is er klaar mee. We luisteren naar hem en besluiten dat we klaar zijn. Bram scrolt door zijn camera en zegt dat er heel mooie foto’s tussen zitten. Hij gaat ze voor ons bewerken en zo snel mogelijk per mail opsturen. Hij stuurt ze in kleur en zwart wit. Thuis drinken we een drankje met Bram. We hebben het over onze situatie en later ook over luchtigere dingen.
Ik word weker en weker
Mijn eetlust is minimaal. Eigenlijk hoef ik niets, maar eet ik toch wat. Ondertussen heb ik contact met de mevrouw van het mandje. Ze vraagt welke stofjes we willen voor de binnenkant van het mandje. We kiezen voor de oudroze zwaantjes. Ze vraagt of we een glitterrandje langs de omslag willen en ze stuurt een foto van de omslagdoeken die ze al klaar heeft. Het is werkelijk prachtig, maar zo ontzettend verdrietig. Ik laat haar dit weten. Het is fijn dat ze ons hierin betrekt. Elke foto maakt me weker en weker…
Deze erge dag is aangebroken
De zaterdag is aangebroken, wat een gekke rare dag is dit. Vandaag komt een vriend van Roy even langs en haalt de lieve mevrouw van de uitvaartonderneming het mandje. Ik weet niet goed hoe ik me voel, of ik überhaupt iets voel. Het weer blijft voorlopig zalig en we zijn daarom veel buiten. Ted speelt in de tuin terwijl ik zenuwachtig en verdrietig als een kip zonder kop door het huis en de tuin loop. Eigenlijk zou ik wat spullen bij elkaar moeten pakken. Voor ons in het ziekenhuis en voor Ted die bij mijn moeder gaat logeren. Ik merk dat ik dit uitstel, maar dat ik er toch mee bezig ben. Wat moet ik aan doen? Bij de bevalling van Ted maakte het mij niets uit. Er zou een gezond levend jongetje geboren worden. Maar dit is echt anders… Ik wil er het liefst mooi uitzien, niet als een opgemaakte pop alsof er niets aan de hand is, maar wel iets liefs. Het liefst iets roze.
Een donkere donderwolk
Roy komt terug van de kapper en heeft niets kunnen vinden. Ik baal. Hij moest nog iets anders noodzakelijks doen, waardoor hij niet voldoende tijd had. Dan moet ik toch wat uit mijn eigen kast halen. Maar dat is voor later. Ik kan het nog niet. Roy zijn vriend komt langs. We hebben het natuurlijk over alles wat er gebeurd is en nog gaat gebeuren. Wat dit allemaal met ons doet, terwijl we dat zelf nog niet eens weten. Het is allemaal een grote zwarte donkere donderende wolk. Ondertussen heb ik contact met de mevrouw van het mandje. Het mandje is bijna klaar. De foto’s zijn adembenemend. Ik wilde dat ik dit nooit zou hoeven zeggen. Adembenemend… Het mandje voor je dode kindje. Afschuwelijk! Ja, toch is het zo. We spreken af dat de uitvaarondernemer het mandje rond 18:00 uuur bij haar ophaalt en dan bij mijn moeder afgeeft.
Het moment van spullen pakken komt steeds dichterbij, misselijkmakend. Roy vindt het ook moeilijk,, want hij stelt het uit en zegt er weinig over. De slaapspulletjes voor Ted leg ik vast klaar, de redenn van dit logeerpartijtje is zo, zo, zo oneerlijk! Voor ons pak ik toiletspullen, opladers, potje kaarten, een extra setje kleding en wat relaxed zittende kleding. Bah, t is wel genoeg. In de kast vind ik nog een roze T-shirtje. Dat ga ik aan doen. Ik stop het in ons koffertje en laat het even.
Alles raakt me diep in mijn hart
We stappen in de auto en rijden richting mijn moeder. Zo gek, voor de laatste keer met dit trappelende meisje in mijn buik richting mijn moeder. Alles wat ik doe, het doet me zeer en maakt me verdrietig en raakt me direct in mijn hart. Ted vindt het fantastisch, want we gaan naar oma, niets leuker dan dat! Die kleine bofkont heeft morgenvroeg weer bezoek van opa en oma. Gelukkig krijgt hij niet heel veel mee.
NELLEKE
Wat een prachtige papa, mama en broertje zijn jullie. Ontzettend veel sterkte gewenst met deze verdrietige situatie.