Ik voelde me niet zo lekker
Het was de nacht van 4 op 5 februari 2021. Zoals alle andere dagen lag ik op tijd in bed, maar mijn bekkenpijn en enorme buik hielpen niet echt mee met een goede nachtrust. Lekker slapen deed ik al een tijd niet meer. Echter was het deze nacht toch wel anders. Ik had veel menstruatieachtige krampen en kon mijn rust niet vinden. Een warme kruik gaf wat verlichting, dus deze heb ik wel 3 keer gevuld die nacht. Op een bepaald moment dacht ik nog: “Ik wil douchen”, maar ik wilde Mark niet opschrikken. Ik dacht er verder niet meer over na en rond 04:00 kon ik dan toch even slapen.
Toch naar het ziekenhuis?
Om 08:00 moest ik beginnen met werken (gelukkig vanuit huis) en ik voelde me alweer wat beter. Na een uurtje had ik contact met een collega die ook zwanger was op dat moment. Hierdoor heb ik toch besloten het ziekenhuis op te bellen. Door mijn zwangerschapssuiker was ik al een tijde overgedragen aan het ziekenhuis. Na het doen van mijn verhaal, adviseerde de verloskundige om even langs te komen. Ik belde mijn teamleider, legde het uit en zij nog heel stoer: ‘’Ik bel je als ik thuis ben en weer verder ga met werken’’. Niet wetende wat de komende dagen me zouden brengen.
Helaas, waren het géén oefenweeën
Op naar het ziekenhuis. Ik belde Mark ook: “Maak je geen zorgen lief. Ik denk dat ze me met bedrust terug naar huis sturen. Het zullen vast oefenweeën zijn of ik heb teveel gedaan”. Ik lachte toen nog en stuurde bij de lift een foto naar Mark: ‘’Verloskamers, wie had gedacht dat ik daar alleen heen zou gaan, haha’’. Vervolgens werd ik op de kraamafdeling lief ontvangen en deed ik daar rustig mijn verhaal. De verloskundige legde me ondertussen aan de CTG en wilde inwendig onderzoek doen, zowel zelf, als met het echo apparaat om ècht zeker te zijn.
Met onze kleine meid ging het gelukkig allemaal goed, maar op de CTG waren toch wel weeën te zien. En toen kwam het hoge woord er uit: “Mevrouw, ik ben bang dat dit geen oefenweeën zijn. U heeft 1 centimeter ontsluiting en uw baarmoedermond is al volledig verstreken, daarnaast is de kleine meid ook al goed ingedaald”. Ik was op dat moment 32+5 zwanger. Doordat de verloskundige en verpleegkundige zo ontzettend rustig waren, kwam bij mij eigenlijk geen besef van wat er aan de hand was. De toestand was in werkelijkheid best spannend.
Hier waren we totaal niet op voorbereid
Vervolgens belde ik Mark met de mededeling dat het beter was dat hij naar het ziekenhuis kwam. Ik vroeg of hij nog langs huis wilde gaan om spullen mee te nemen. Vluchttas? Die had ik niet mee, überhaupt nog niets eens gepakt. Ik moest nog een week werken en was helemaal niet bezig met de bevalling. Ik had ook nog geen kleertjes gewassen. Later in deze week heeft onze buurvrouw dit nog gauw voor ons gedaan.
Diezelfde middag belandden Mark en ik op de verloskamers. De weeën zetten niet echt door, maar er kon van alles gebeuren. Ze hielden me daar goed in de gaten. Ik kreeg gelijk weeënremmers en longrijpers. De artsen waren er van overtuigd dat onze kleine meid geen zin meer had om te wachten. ’s Avonds hebben ze mijn ontsluiting gecontroleerd en ondertussen zat ik al op 5 centimeter. Het eerste wat ik dacht was: “Oh, is dit bevallen?” Het was niet fijn, maar goed te doen.
Ineens realiseerde ik me de ernst van de situatie
Toen plotseling besefte ik het: “Shit, ik ben pas 32+5 weken zwanger! Wat betekent dit voor onze dochter?” Ze hadden ons voorzichtig al voorbereid, maar alles ging toen zo langs me heen. Ik realiseerde me ’s avonds pas dat de kans zeer groot was dat onze dochter ècht te vroeg geboren zou worden. Dezelfde avond hebben we een rondleiding gekregen op de afdeling neonatologie. Dit wilden we graag, zodat we wisten waar onze dochter terecht zou komen na de bevalling. De verpleegkundige die ons de rondleiding gaf was zo lief en geduldig. Ondanks alles was het een soort opluchting: ‘’Onze dochter krijgt goede zorg en aandacht hier. Ze weten wat ze doen’’.
’s Avonds net voor het slapen brak ik. Ik besefte me ineens in wat voor rollercoaster we terecht gekomen waren en kon mijn tranen echt niet meer bedwingen. Mark sliep al. Ik heb hem wakker gemaakt. Ik kon niet meer. Mark en ik beseften ineens dat we vanaf het begin af aan hadden gezegd dat er iets ging gebeuren in deze zwangerschap. We hebben dat altijd al geweten. En nu was dat moment.
Rust in de tent
De nacht is rustig verlopen en de weeënremmers leken haar werk te doen. Ook de tweede dosis aan longrijping zat erin. Omdat mijn buik weer rustig was, mocht ik terug naar de kraamafdeling. Ik was bang dat we op een algemene kamer terecht zou komen, met allemaal moeders met pasgeboren baby’s. Gelukkig mochten we samen een eigen kamer. Mark mocht bij mij blijven, dag en nacht. Wat was ik daar blij mee! Dit weekend was het beruchte weekend met de enorme sneeuwval. De verpleegkundige adviseerde Mark dan ook om niet weg te gaan. Het ging op dat moment goed, maar ze bleven ons er op wijzen dat het ook ineens heel snel kon gaan.
We waren wéér een dag verder en ook deze nacht was rustig verlopen. We mochten geen visite en zagen alleen elkaar. Ik mocht ook niet van de kamer af. Wat een respect heb ik gekregen voor de verpleegkundigen. Ze waren zo belangrijk tijdens mijn opname. Deze dames hebben ons verblijf echt een stuk aangenamer gemaakt en namen ook regelmatig de tijd even een praatje te komen maken.
Een groei echo
Vandaag stond de groei echo gepland. Het was helemaal aan de andere kant van het ziekenhuis. Eindelijk even van de kamer af. Of dit in bed moest of met de rolstoel, dat was even de vraag. Eerst ging ik maar eventjes onder de douche. Toen ik onder de douche vandaag kwam, merkte ik dat er vocht langs mijn benen liep. Geen plons, zoals ik had verwacht. ‘’Sh*t nu mag ik niet naar de echo!’’, was het eerste wat ik zei.
Gebroken vliezen
Na controle van de verpleegkundige bleek dit inderdaad om vruchtwater te gaan en ja hoor daar ging de echo. Weer plat op bed en door naar de verloskamers. Daar aangekomen begon het in mijn buik te rommelen. “Zou ze dan vandaag komen? Gaat het nu beginnen?”, dacht ik. De weeën begonnen weer iets, maar het was nog steeds goed te doen. Ondertussen wist ik niet of de ontsluiting al meer was geworden. Omdat ik nog geen 37 weken was, wilden ze niet te vaak checken. Ze waren bang hier de bevalling mee op te wekken of mijn vliezen volledig te breken, maar het was ook in verband met infectiegevaar. Erg frustrerend allemaal, omdat ik geen idee had of de bevalling snel zou volgen. We waren in ieder geval in goede handen. “Het komt echt wel goed”, hield ik mezelf voor.
JODY
