Toen mijn dochter 1 jaar was, wilden we voor een broertje of zusje gaan. De eerst maand was het al zo ver, wauw! Ik was gelukkig en genoot van die trappelende voetjes, maar ik kreeg al snel bekkeninstabiliteit. Desondanks bleef ik doorwerken. Daarbij wilde mijn dochter van 1 jaar ook steeds getild worden. Niet ècht ideaal. Bij mijn vorige zwangerschap kreeg ik zwangerschapscholestase ( te hoge galzuren in mijn bloed met galstuwing en tijdelijke schade aan mijn lever) met 39 weken. Ik moest vaak op controle komen.
Rond 32 weken kreeg ik te horen dat ik te veel vruchtwater had en bleek mijn zoontje aan de grote kant. Ik deed een suikertest en jahoor, ik had zwangerschapsdiabetes. Maar met goed opletten op mijn eten, ging het helemaal prima.
De kans was groot dat mijn baby in de buik zou overlijden
Met 33 weken voelde ik lichte jeuk en bij de standaard onderzoeken kwamen mijn glazuren op 9. Vanaf 10 is het cholestase. Een week later werd ik pas ècht gek van de jeuk, mijn urine kleurde donker oranje en mijn ontlasting had bijna geen kleur. Opnieuw werden mijn waardes geprikt. Ik voelde de kleine ook minder bewegen, dus moest ik ’s avonds direct aan de CCTG. Er werden lichte bewegingen gezien, maar hij was wel opvallend rustig. De volgende ochtend lag ik weer aan de CTG en waren de bloeduitslagen binnen. De glazuren waren 142 (!) en mijn leverfunctie schommelde tussen de 300 en 400 (dit hoort normaal rond de 30 te zijn). We kregen gelijk een gesprek met de arts. Hij zei dat deze waardes zeldzaam zijn en vanaf 100 de kans steeds groter wordt op spontaan overlijden in de buik. Ik werd dezelfde dag nog ingeleid met een rollercoaster als gevolg …
De vroeggeboorte
Onze prachtige zoon werd geboren met 34 weken en 5 dagen. Door de diabetes woog hij gelukkig wat zwaarder: 2465 gram.
Hij heeft 2 minuten op mijn buik mogen liggen. Hij gaf maar een kort huiltje, dus werd hij meegenomen. Hij moest aan het zuurstof en allerlei snoeren. Hierna werd hij weggereden naar de NICU (Neonatologie Intensive Care Unit). Mijn man week daar geen seconde van zijn zijde. Na het douchen, werd ik ook boven bij hem gebracht. Ons zoontje kreeg zuurstof, had een sonde in en hij zat onder de plakkertjes. Zijn hartslag, zuurstofgehalte en ademhaling werd gevolgd. Met alle snoeren erom heen, mocht ik wel heerlijk met hem buidelen. Ontzettend fijn!
Overplaatsing naar een ander ziekenhuis
De volgende ochtend vertelde de kinderarts dat het ’s nachts niet goed was gegaan met ons kleintje. De arts maakte foto’s van zijn longen. Deze bleken niet goed rijp, dus kreeg hij longrijpers. Mijn eigen leverfuncties bleven stijgen. Dat ging ook niet goed. Ik werd twee keer per dag geprikt. Langzaam aan ging het steeds iets beter met hem en de zuurstof flow ging steeds iets lager. We werden overgeplaatst naar het Vlietland ziekenhuis. Snel naar de ambulance waar ik met hem mee mocht. De ambulancebroeder gaf de opmerking: “Jeetje, weet je zeker dat je niet meer zwanger bent?! Het lijkt wel of hij er nog in zit…”. Nou, ik kon wel janken. En dan te bedenken dat ze met mijn baby reed die eigenlijk nog 5 weken bij mij in de buik had moeten zitten.
Aangekomen bij het ziekenhuis ging het weer slechter met ons zoontje. Zo’n ambulancerit kan voor een terugval zorgen, omdat het heel zwaar is voor prematuren. Mijn bloed werd de vierde dag geprikt. Eindelijk zakten mijn waardes langzaam. Kort hierna werd ik officieel ontslagen.
Hij heeft nog zo’n 2 weken extra zuurstof gekregen. Hierna mochten we nóg niet naar huis, omdat hij zuurstofdipjes had en zijn hartslag en ademhaling niet goed gingen. Hij kreeg bij mij borstvoeding en daarna nog sondevoeding. De dipjes kreeg hij altijd redelijk kort na de sondevoeding. Ik had het gevoel dat het kwam, omdat hij teveel voeding kreeg. We stopten met de sondevoeding en inderdaad ging het hierna een stuk beter.
Omdat mijn melkproductie zo hoog was door al het kolven, liep het te snel waarna hij zich verslikte en vergat adem te halen. Wat was dat vreselijk om te zien. Ik moest hem echt wakker blazen, waarna hij weer wakker schrok en begon met ademen. De verpleegkundigen hebben me goed geholpen en uitgelegd hoe ik hierbij moest handelen, omdat het thuis ook kon gebeuren. We mochten kort hierna eindelijk naar huis , samen zijn met z’n vieren helemaal compleet. In totaal hebben we drie weken ziekenhuis in het ziekenhuis gelegen, waarvan ik iedere dag mijn dochter maar twee uurtjes op bezoek zag. Nu wordt mijn zoon bijna 1 jaar. Je merkt niks meer van dat hij te vroeg is geboren. Hij is nu zo’n sterk en vrolijk mannetje!
LAURA
