Op 25 september 2019 was ik 39 weken en 2 dagen zwanger van ons tweede kindje. Om 11.15 uur had ik een afspraak bij de verloskundige, een gewone controle. De week er voor was ik doorverwezen naar het ziekenhuis voor een CTG-scan, omdat ik hem minder voelde bewegen. Bij de verloskundige werd mijn bloeddruk en zijn hartslag gemeten. Ik vertelde deze afspraak dat ik hem nog steeds amper voelde bewegen, dus ik moest wéér een CTG-scan.
Startende weeën
In het ziekenhuis werd ik al herkend door het personeel op de kraamafdeling. Ik grapte dat ik er een abonnement had, en ik werd naar een klein kamertje gebracht waar het CTG-apparaat stond. Na zo een driekwartier kwam er een verpleegkundige vragen of ik de weeën voelde die zij op het scherm zag verschijnen. Ik voelde wel wat harde buiken, maar dat was het. Ik moest nog even naar de gynaecoloog voor een echo en dan zou ik naar huis mogen.
Waarom een inleiding?!
De echo zag en goed uit en de gynaecoloog vroeg of de verloskundige al had gecheckt of ik ontsluiting had. Ik zei dat ze dat nog niet gedaan had, dus hij wilde dit nog even doen. Ik ging door de grond tijdens het toucheren. Bij mijn eerste kindje deed dit lang niet zo een pijn. Ik bleek al 4 centimeter ontsluiting te hebben. ‘’Kleed je maar aan’’, zei hij, ‘’dan praten we verder in mijn kantoor.’’
Toen ik het kantoor binnen kwam lopen hoorde ik hem praten aan de telefoon. ‘’Is er morgen plek om mevrouw Laan in te leiden?” Ik wist niet zo goed wat ik hoorde. Inleiden? Er is toch niks ergs aan de hand? ‘’Goed mevrouw, ik heb het met mijn collega overlegd: u mag zich morgen ochtend om 07.30 uur melden en dan gaan we u inleiden. U bent de 39 weken gepasseerd en we gaan niet afwachten en onnodig risico nemen.’’
Flabbergasted liep ik het kantoor uit en gelijk naar de wc, door het toucheren bloedde ik behoorlijk. De harde buiken werden ook erger. Nadat ik (bij gebrek aan beter) kunstig wat wc papier in mijn onderbroek had gevouwen, zodat ik niet zou door lekken, ging ik nog even wat drinken halen in het ziekenhuis en rustig mijn vriend en zusje inlichten. Mijn vriend moest natuurlijk met zijn werk regelen dat hij vrij was de volgende dag. Mijn zusje zou de bevalling filmen, dus ook zij moest zorgen dat ze om 07.30 uur in het ziekenhuis zou kunnen zijn.Mijn dochter en de kinderen van mijn zusje gingen naar hetzelfde kinderdagverblijf. Normaal mochten we ze daar vanaf 07.30 uur brengen, maar om die tijd moest ik dus in het ziekenhuis zijn. We hebben kunnen regelen dat de kinderen er om 07.00 uur terecht konden.
“Voorweeën”
Ik bleef de rest van de dag behoorlijk harde buiken krijgen, voorweeën dacht ik. Tijdens de zwangerschap van mijn dochter had ik hier ook vaak last van, waardoor ik er verder niet over na dacht. Morgen zal mijn zoontje geboren worden. Ik had die dag nog een afspraak om spulletjes op te halen bij iemand. Dus dat deed ik, ondanks die ‘’voorweeën’’. Daarna haalde ik mijn dochter op van het kinderdagverblijf en we gingen lekker naar huis.
Even volhouden nog
Zenuwachtig ging ik die avond naar bed. De harde buiken bleven komen, maar toch heb ik eventjes geslapen. Rond 04.00 uur werd ik wakker van een wee. Mijn dochter was ook wakker geworden en kroop naast mij in bed. Ze was verkouden en hoestte zo erg, dat ze moest spugen. Dat ook nog eens… Ik maakte mijn vriend wakker om zich om haar te bekommeren, want ik trok het even niet. Ik bleef naar de klok kijken en om de 5 minuten had ik een wee. Ik dacht op dat moment nog steeds dat het voorweeën waren. Over een paar uurtjes kon ik naar het ziekenhuis. Even volhouden nog.
Ik kon niet meer, dit was de bevalling
Een half uur later sliep mijn vriend alweer, maar ik trok het niet meer. Dit zijn geen voorweeën, dit is echt! ‘’Bel de verloskundige,’’ riep ik tegen hem, ‘’ik wil nu naar het ziekenhuis!’’ Met een slaperig hoofd belde hij haar op. We mochten die kant op komen. Mijn tante zou op mijn dochter passen als het ‘s nachts zou gebeuren, dus we hebben haar snel ingelicht. Ze kwam er gelijk aan. Ook mijn zusje was inmiddels op de hoogte en was onderweg naar het ziekenhuis.
Het ziekenhuis gingen we niet meer halen
Tijdens het wachten op mijn tante bleef ik nog even in bed liggen. Toen ik haar beneden hoorde, stond ik op om naar beneden te gaan. Toen ik opstond, kreeg ik een weeënstorm. Met veel moeite liep ik de trap af, maar beneden aangekomen kreeg ik al persdrang. Ik zei dat we dat ziekenhuis niet meer gingen halen en dat de verloskundige hier heen moest komen. Mijn tante heeft mijn dochter snel mee genomen en mijn vriend belde de verloskundige weer op. Zij was bezig met een andere bevalling en moest eerst afgelost worden.
Een sterrenkijker
Mijn zusje stond bij het ziekenhuis, oeps… Haar hadden we nog niet gebeld. Zij belde mijn vriend op om te vragen waar we waren, maar we waren dus nog thuis. Gelukkig is het ziekenhuis niet ver en kwam zij snel naar ons huis. Inmiddels lag ik met persweeën op de bank. Niet veel later kwam de verloskundige binnen. ‘’Even kijken hoe ver je bent,’’ zei ze, ‘’dan kunnen we naar het ziekenhuis gaan.’’ Ze wierp een blik en riep dat ze haar spullen ging pakken. We gingen namelijk helemaal nergens meer naar toe. Ik mocht gaan persen. Mijn vliezen waren nog intact en mijn zoon stond op het punt om in de vruchtzak geboren te worden. Na twee keer persen kwam zijn hoofdje al en toen scheurde de verloskundige helaas de vruchtzak kapot. Hoe gaaf was dat geweest: een geboorte mét zak? Mijn zoontje bleek een sterrenkijkertje te zijn. Normaal gesproken duurt zo’n bevalling heel lang. Maar met drie keer persen was kleine Elliot op 26 september 2019 om 05.42 uur geboren. Thuis, op de bank.
Er was een ambulance onderweg voor mijn totaalruptuur
Omdat hij dus een sterrenkijkertje was en zo snel geboren werd, had ik een totaalruptuur. De verloskundige kon dit niet oplossen. Ze moest hier een ambulance voor bellen. Er was net een wisseling van de nacht- naar de ochtenddienst bij het ambulancepersoneel, dus ik moest even wachten. Een uur later waren ze er nog niet. De verloskundige belde daarom nog een keer. Uiteindelijk was om 07.10 de ambulance er.
Ik zou die ochtend om 07.30 uur worden ingeleid, maar precies om die tijd werd ik op mijn brancard het ziekenhuis ingerold om gehecht te worden. Ze brachten mij naar de kraamafdeling waar de gynaecoloog zou komen kijken hoe erg de schade was.
Precies hetzelfde personeel als de dag daarvoor was aanwezig op de kraamafdeling. ‘’Wat heb je nou gedaan?!,’’ grapte een verpleegkundige, ‘’we hadden er zo een zin in.’’ Ook dezelfde gynaecoloog kwam binnen. Had zat met zijn veel te grote mannenhanden in me te wroeten. Hij kwam tot de conclusie dat ook hij dit niet zo kon hechten en dat ik onder volledige narcose op de operatiekamer zou moeten worden gehecht.
Ik vond het doodeng om onder narcose te moeten gaan, maar toen ik wakker werd was dit het beste uurtje wat ik in tijden had geslapen. Ik moest nog een paar uurtjes in het ziekenhuis blijven totdat ik zelf naar de wc kon. Rond 14.00 uur mochten we naar huis en waren we samen met ons gezin.
KELLY
