We gaan even terug in de tijd, naar 25 november 2014. De dag waarop ik ‘s morgens eerst langs de verloskundige zou gaan voor een reguliere controle. Die nacht had ik al echt niet lekker geslapen. Ik had regelmatig harde buiken. Iets wat normaal was voor mij tijdens de hele zwangerschap, maar wat ik in mijn hoofd afdeed als stress of vermoeidheid. En omdat mijn verloskundige dit steeds bevestigde, rinkelden er verder ook geen alarmbellen… Wist ik toen maar wat ik nu weet.
Een bevalling met 32 weken
Het was half acht. Ik zat aangekleed op de bank, klaar voor mijn afspraak om 8 uur. Ik stond op en voelde ik dat ik bloed verloor. Een hectisch bezoekje aan de verloskundige volgde, met een ambulancerit naar het Maasstad ziekenhuis als gevolg. Ik was nog maar 32 weken en 3 dagen zwanger. Helaas bleek de bevalling niet meer te voorkomen en aan het einde van diezelfde middag werd onze kleine held Julian geboren.
Julian had moeite met ademen
Kort na zijn start bleek Julian veel meer moeite te hebben met ademen dan ze hadden gehoopt. De eerste drie (!) dagen leefden we tussen hoop en vrees. Het was ons eerste kindje en alles was nog zo onbekend. Ein-de-lijk kwam op dag 3 het besluit om Julian met de couveuse ambulance naar het Erasmus te vervoeren om de behandeling met surfactant te kunnen uitvoeren. Zijn longblaasjes waren nog niet rijp genoeg en hierdoor dipte hij met flinke regelmaat in zuurstof. Hij had het zwaar. Wat een vreselijke eerste dagen heeft het kleine mannetje gehad…
Een ambulanceritje
Mijn man mocht mee in de ambulance. Ik werd (met flink wat hechtingen) door iemand na gebracht. Alsof ik niet op weg was naar een ander ziekenhuis, maar naar een kerkhof. Zo voelde ik me. Zonder man, zonder zoon, verloren, machteloos en vol verdriet. Achteraf denk ik een soort van shocktoestand.
Julian moest onder narcose voor de behandeling en ze zouden ons daarna snel informeren. Eventueel zou een tweede behandeling volgen als dit nodig zou was.
Dit nieuws kwam hard binnen
Daar kwam de verlossende woorden: de behandeling was goed gegaan en Julian had er direct al baat bij. We mochten naar hem toe. Hij lag te slapen en bij te komen. Tranen in onze ogen bij het zien van een saturatie van 100%! Ongelofelijk wat er dan van je af valt. Ik durfde weer na te denken, te ademen, te leven. Langzaam durfden we ook meer te wennen aan zijn ‘goede’ scores. Ondertussen kreeg Julian regelmatig hersenscan, omdat er wat vlekken (flaring) in het motorisch gebied te zien was. Het bericht “In het ergste geval is hij spastisch, in het beste geval merk je niks”, kwam hard binnen. Ik had niet meer alleen zorgen om vandaag en morgen, maar moest nu ook een onzekere toekomst onder ogen zien. Terugkijkend weet ik niet meer goed hoe ik die periode doorgekomen ben. Ik leefde met de dag; het uur eigenlijk. Omdat elke scan daarna iets verbetering liet zien, hebben we besloten het los te laten. Wat de toekomst ook zou brengen, we konden het aan.
Wat waren we verwend met de professionele en liefdevolle zorgen voor zowel onze zoon als voor ons als ouders. De verhuizing terug naar Maasstad na onze NICU-week was natuurlijk logisch, maar vonden we wel moeilijk.”Zou hij het op de high care niet opnieuw zo moeilijk krijgen?”, dacht ik. “En hoe zou ons mini mannetje de rit doorstaan?”
Op naar huis als gezin
Gelukkig ging dit zonder problemen, en heeft Julian in het Maasstad zijn stijgende lijn doorgezet. Zo goed zelfs dat hij, na vijf weken ziekenhuis, mee naar huis mocht! Nog voor de uitgerekende datum! Het was zo’n onwerkelijk moment, alsof ik iets deed wat niet mocht (mijn eigen kind mee naar huis nemen, doe normaal!).
Thuis was het de eerste maanden enorm zoeken naar onze eigen manieren, een balans en ritme. Het ritme van het ziekenhuis loslaten was eng. In het begin was Julian heel snel (en veel) overprikkeld en hebben we een lastige tijd gehad. Maar na een jaar, regelmatige controles en adviezen vanuit het ziekenhuis, waren we met zijn drietjes echt tot rust gekomen.
Het gaat goed met ons en Julian
Ik herinner me de ziekenhuisperiode van Julian als de dag van gisteren, en had ontzettend veel baat bij de gesprekken die we er (soms hele dagen!) voerden. Vooral het uitwisselen van ervaringen met andere ouders, maar ook met het personeel, heeft ons ontzettend geholpen om hoop te houden en ook om op moeilijke dagen toch met ons verstand vooruit te kunnen blijven kijken.
Inmiddels is het een bijna 6-jarig gezond jongetje, dat net vol enthousiasme in groep 3 is gestart! Trotser kan ik niet zijn. De effecten van zijn vroeggeboorte weet je natuurlijk nooit helemaal zeker, maar lijken erg klein. We prijzen ons ontzettend gelukkig!
Intens spannend om voor een broertje of zusje te gaan
Na anderhalf jaar stonden we voor een moeilijke keuze: durfden we voor een broertje of zusje te gaan? Bewust goed voor mijn lijf zorgen, met zo min mogelijk stress, dan zou het toch wel goed komen hopelijk? Ogen dicht en springen!
Toch heb ik nooit helemaal rustig gezeten. Vooral omdat er geen oorzaak gevonden was voor de vroeggeboorte van Julian. Helaas begonnen mijn weeën van Lucas dit keer met 28 weken precies. We herkenden de signalen, waardoor ik direct opgenomen werd in het Erasmus. Het gevoel waarmee ik op de opnamekamer lag, dezelfde wanhoop, angst en misselijkheid, kan ik nog goed voor me halen. De weeën konden goddank worden geremd, waarna ik een week in het ziekenhuis moest blijven. Eenmaal thuis moest ik 9 weken bedrust. Maar hoe doe je dat met een man die vliegt voor zijn werk en een kind van 1,5? Gelukkig had ik veel lieve familie die bij sprong. Op de bank blijven liggen voelde vreselijk.
Het spelen van ‘levende couveuse’ is één van de spannendste, maar ook (achteraf) mooiste dingen die ik heb mogen doen. Niks geeft meer voldoening dan je kind een veilige plek kunnen geven, of dat nou in mijn buik is of daarbuiten. Uiteindelijk heb ik Lucas tot 37 weken en 3 dagen binnen kunnen houden. Ik ben zo, zo, zo dankbaar.
De moeite, liefde en zorg die de verpleegkundigen bij het uitvoeren van hun vak lieten zien, heeft mij enorm geraakt. Het hielp mij echt door de donkerste dagen heen. En op zo’n dag als 17 november denk ik daar dan altijd even extra aan terug…
JANE DOE
