Ik ben Cindy, 30 jaar en moeder van 3 heerlijke kinderen. Melanie (10 jaar) en Steijn (8 jaar) zijn uit een vorig huwelijk en afgelopen maart heb ik samen met mijn huidige partner Gideon nog een kleintje mogen krijgen.
Het duurde even
De wens voor een kind van ons samen was er vrij snel, maar helaas ging het allemaal niet zo makkelijk. Na een jaar zonder resultaat zijn we bij de fertiliteitskliniek beland. Een miskraam en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en 1,5 jaar verder, was het zover. Rond 28 maart was ik uitgerekend van ons eerste kindje.
Een kort lontje
Dinsdag 24 maart moet ik weer voor controle naar de praktijk, normaal gesproken gaat Gideon altijd mee maar door Corona moet ik alleen. Heel erg vind ik het niet want ik voel mij goed. Ik ben wel vermoeid door de korte nachten en ik ben het zat aan het worden, maar mijn lijf voelt goed en ik voel de kleine regelmatig nog stommelen in mijn buik. Die avond ervoor heb ik wel mijn slijmprop verloren en dit vertel ik bij de controle. De verloskundige geeft aan dat het verder niet veel betekent, maar dat alle oefenweeën in de nacht wel hun werk doen. Ik geef aan dat mijn lontje wat korter is thuis. De kinderen zijn nu ook continu thuis, omdat we midden in een lockdown zitten. Elke nacht slaap ik 4 tot 5 uur maximaal door de voorweeën. Ik zit rond 8:30 weer klaar aan de tafel om de kinderen te helpen met hun schoolwerk. De verloskundige geeft aan dat we volgende week kunnen gaan strippen als ik dan nog niet ben bevallen. Ze vraagt ook of de school misschien wat kan betekenen voor de kinderen, wat ik een goed idee vind.
Een natuurlijke bevalling
We nemen het bevalplan nog eens door, want ik wil dit keer heel graag dat de bevalling dit keer uit zichzelf begint en het niet medisch wordt. Bij de vorige bevallingen ben ik ingeleid en vond ik het vreselijk om continu aan de banden te moeten zitten en zo voor mijn gevoel aan bed gekluisterd te zijn. Ik maak een nieuwe afspraak voor de week erop en ga naar huis.
De kinderen gaan terug naar school
In huis is het gelijk al heel gezellig. De kinderen vliegen elkaar in de haren en ik reageer er nu ook heftig op door alle hormonen en slaaptekort. De kinderen missen school, hun vrienden, het ritme en de sport. Ik zoek contact met school met de vraag of zij iets voor mij kunnen betekenen. Mijn oudste dochter redt zich wel, maar mijn jongste heeft wel ondersteuning nodig. Wie gaat dat doen als ik bevallen ben en in het kraambed lig? De directie begrijpt de situatie heel goed en de kinderen mogen vanaf morgen naar school toe. Kinderen blij en ik ook!
Ik vraag mijn man Gideon om bij me te blijven
Woensdag 25 maart, de wekker gaat vroeg want de kinderen gaan weer naar school. Ik ga naar het toilet en ik merk dat ik wat licht bloedverlies heb. Iets in mij zegt dat het vandaag of morgen gaat gebeuren. Dit zeg ik ook tegen Gideon, maar hij denkt dat het nog niet zo’n vaart zal lopen. De kinderen gaan naar school en ik kruip lekker mijn bed weer in. Rond 11 uur ben ik aangekleed beneden en ik merk dat mijn buik onrustig is. Om het kwartier komen de weeën nu. Dit is nieuw voor mij, ik had nog niet eerder overdag weeën gehad. Heel veel verwacht ik er verder nog niet van, de weeën doen amper pijn en het zijn echt nog niet de weeën waarop ik ga bevallen. Gideon werkt vanaf begin maart al thuis en met het eten merkt hij dat ik onrustig ben. Normaal werkt hij op zolder, maar ik vraag hem om beneden bij mij te blijven. De weeën beginnen langzaam in kracht toe te nemen en komen steeds vaker.
“Mama, heb je weeën?”
Om 14h uur komen de kinderen thuis van school en ze zien mij wandelen door de woonkamer. Ik heb een film opgezet als afleiding, maar ik zie er weinig van. Steijn heeft het gelijk door: ‘Mama, heb jij weeën?’. Ik geef hen allebei een knuffel en zeg dat ik denk dat hun broertje of zusje er aan komt. Melanie en Steijn gaan rustig op de bank zitten en kijken de film mee. De weeën komen steeds vaker en Gideon vraagt of het niet eens tijd wordt om de verloskundige te bellen. Ondanks dat de frequentie nu rond de 5 minuten ligt, vind ik het nog niet zo’n noodzaak. Wel wil ik graag onder de douche om te kijken of dit het echte werk is, want dan zouden de weeën sterker moeten worden.
De weeën worden heftiger
Ik sta amper onder de douche of de weeën komen spontaan om de 3 minuten en beginnen echt pijnlijk te worden. Ik kan niet meer praten tijdens een wee en moet mij erop concentreren. Gideon vindt het na een kwartier wel goed geweest en belt met de verloskundige die er gelijk aan komt. Steijn wordt bij mij neer gezet om de weeën te timen, Melanie staat op de uitkijk voor de verloskundige en Gideon belt opa en oma en pakt de laatste spullen bij elkaar. Omdat ik medicatie gebruik moet ik in het ziekenhuis bevallen, maar dat mag gelukkig wel met mijn eigen verloskundige. Rond half 5 is de verloskundige er en constateert dat ik 3 centimeter ontsluiting heb. Ze geeft aan dat ze graag nu al rustig richting ziekenhuis wil gaan, omdat mijn vorige twee bevallingen ook erg snel gingen. Opa en oma zijn onderweg om op de kinderen te passen en wij vertrekken naar het ziekenhuis.
We mogen niet met z’n allen naar binnen
Rond half 6 komen we daar aan. We moeten via de eerste hulp naar binnen en moeten daardoor eerst gescreend worden in verband met Corona. We moeten een aantal vragen beantwoorden, maar al snel komt het hoge woord eruit dat we niet door mogen omdat we met drie personen zijn: ik, Gideon en de verloskundige en dit mag niet. Het protocol zegt dat er maar één begeleider mee mag. Ik kijk hem echt perplext aan en vraag hem hoe we dit dan gaan doen? Moet ik dan maar hier blijven? ‘Vertellen jullie wanneer de baby er is?’, grap ik tegen Gideon en de verloskundige. Gelukkig heeft de man wel snel door dat een protocol heel leuk is, maar dat er in deze situatie niet veel keuze is. Hij belt met de afdeling verloskunde en gelukkig mogen we door. Iets verderop komt mijn tante eraan gelopen, die door de hoofdingang is gegaan. Ondanks het protocol mag zij er wel bij aanwezig zijn, aangezien mijn partner absoluut niet tegen bloed kan en dit ook een trigger is voor zijn epilepsie.
Het bad in
Eenmaal aangekomen bij de afdeling krijgen we gelukkig een kamer met bad. Dit wilde ik graag en Gideon vult snel het bad. Onderweg merkte ik al dat de weeën afnamen. In bad valt het helemaal stil. De verloskundige Dineke geeft aan dat dit wel vaker gebeurt. Als het zo blijft, worden mijn vliezen gebroken. Na ruim een kwartier ben ik het ook wel zat. Het bad ligt heel lekker, maar daarvoor ben ik niet in het ziekenhuis!
Gebroken vliezen
Om 18:15 breekt Dineke mijn vliezen. Eerst komt er niet zo heel veel vruchtwater. Het water is wel helder en Dineke geeft aan dat het kan zijn dat ze niet alle twee de vliezen heeft gebroken. Ik wil graag uit bed om te gaan lopen, zodat de zwaartekracht mee kan werken voor de ontsluiting. Ik verschuif en er komen nu enorme golven vruchtwater. Het blijft maar stromen. De ene mat na de andere mat worden onder mijn billen geschoven. Nou, het was duidelijk dat de vliezen goed waren doorgeprikt! Eindelijk sta ik op mijn voeten en daar zijn de herkenbare scherpe weeën. Het is nu echt begonnen. Ik voel ze in mijn buik en helaas ook weer in mijn rug. Ik loop rond, maar tijdens een wee hang ik aan mijn tante of partner en de ander drukt hard in mijn rug. Ik verlies elk tijdbesef en ik zit in mijn eigen bubbel.
Wat een scherpe weeën!
Al snel wil ik onder de douche, om de scherpe randen van de weeën af te halen. Dit helpt gelukkig maar de weeën komen nog sneller en zijn zo ontzettend scherp. Kort daarvoor gaf de verloskundige aan dat haar dienst bijna is afgelopen en niet denkt dat de baby binnen nu en een half uur wordt geboren. Langzaam weet ik niet meer waar ik het moet zoeken en geef dit ook aan bij de verloskundige. Dit houd ik niet vol. Ik hoop zo dat de ontsluiting flink opschiet! Dineke gaat nu ook niet meer bij mij weg. Ik ben heel erg misselijk en ik kan geen enkele aanraking meer hebben. Al snel krijg ik de eerste perswee en verlies ik wat bloed. Ik heb geen rust meer tussen de weeën en mijn hele lijf perst mee.
De verloskundige geeft aan dat we echt nu naar het bed moeten omdat anders de baby op de vloer wordt geboren, maar het lukt mij niet om overeind te komen. Gideon en de verloskundige trekken mij overeind, deppen mij vluchtig droog en slepen me snel naar het bed toe. Hier kan ik net op handen en knieën komen. De persweeën zijn zo sterk en doen zo goed hun werk, dat ik niet mee mag persen. Het is net half 8 en al snel is het hoofdje zichtbaar. Na één keer persen is het hoofdje geboren. Normaal gesproken volgt dan het lijfje snel, maar het duurt lang. Ik vraag me af waarom. Het blijkt dat meneer het handje bij zijn hoofd heeft en daardoor kan hij moeilijk de spildraai maken. Om 19:34, net 2 uur nadat we aangekomen zijn in het ziekenhuis, wordt Noah geboren!
Welkom op de wereld lieve Noah, je bent zo enorm welkom!
CINDY
