Op mijn 30e verjaardag besloten wij dat wij graag ons gezin wilde gaan uitbreiden. Wat wij op dat moment vanzelfsprekend vonden, pakte in de 3 jaar daarna toch een klein beetje anders uit. Vol goede moed en hoop stopte ik met de pil. Ik was immers al vanaf mijn 12e die troep aan het slikken en wilde graag weten wat mijn lijf deed zonder die hormonen. Het verwachtingspatroon was dan ook (zoals je leest en hoort van vriendinnen) dat je lichaam vaak drie maanden nodig heeft om te “ontpillen”. “Okay, drie maanden is prima te doen”, dacht ik. Maar zo gezegd en niet zo gedaan.
Een doorverwijzing naar het ziekenhuis
Na 9+ maanden “oefenen” werd ik ongeduldig en begon ik aan mijzelf te twijfelen. Ik maakte een afspraak bij de huisarts. Hij begreep dat ik wat onzeker werd en wilde mij gerust stellen door ons door te verwijzen naar het ziekenhuis om “fertiliteitsonderzoek” te laten doen. Wij wonen in Brabant, en het Bernhoven in Uden was het ziekenhuis bij ons in de buurt. Mijn vriend (nu man) ging braaf mee en tijdens de intake werden ons allerlei vragen gesteld. Over alcohol, roken, weinig beweging en ga zo maar door. Vaak konden wij met “nee” antwoorden. Maar soms kwam een “ja” voorbij. Zittend beroep, sauna, telefoon in broekzak. Ja, dat laatste blijkt echt een ding te zijn. Je “zwemmers” vinden dat niet zo fijn. Dus mannen dit is het moment om de telefoon stylish om je nek te dragen zoals ik mening vrouw zie doen of in een tasje. Ja, we lachen er maar om. Omdat er toch een paar keer “ja” uit het onderzoek kwam, moesten we allebei verder onderzocht worden.
Inwendig onderzoek
Mijn man kreeg een buisje mee. Een week later hadden wij allebei een afspraak. Ik kreeg een inwendig onderzoek. Dat doen ze met een soort witte lange vibrator, maar dan anders, met een condoom om. Het stelt niet veel voor, maar als je dat ding voor de eerste keer ziet, snap ik dat je even slikt. Ik heb het al heel vaak meegemaakt (pap 3 gehad, slechte baarmoederhals cellen), dus ik werd er niet warm of koud meer van. Mijn binnenkant zag er goed uit volgens de gynaecoloog van het Bernhoven. Dus nu was het wachten op de uitslag van mijn man.
De start van IUI
Hij had gelukkig een goed percentage om te gaan starten met IUI (bij Intra-Uteriene Inseminatie worden bewerkte zaadcellen kunstmatig in de baarmoeder ingebracht). In mijn volgende cyclus gingen we starten. Super spannend. Maar er was weer een beetje hoop. Ik was best zenuwachtig. Ik heb gelezen wat het inhield en dat het niet pijnlijk was. Maar de gedachte dat het kon lukken, dat ik dan misschien zwanger raakte, zorgde ervoor dat de zenuwen door mijn lichaam gierden.
Spermacellen tellen
Mijn man moest vroeg in de ochtend zijn buisje inleveren. We moesten ons melden bij de bloedbank, want daar zaten de “spermaceltelvrouwen”, haha. Er was daar een speciaal kamertje. We moesten even wachten en toen werden wij allebei naar binnen geroepen. Er werd heel voorzichtig met ons omgegaan. Gelukkig stonden (staan) wij er allebei nuchter in en konden we tegen een stootje. Het is voor veel stellen erg pijnlijk en spannend. Ze legde ons uit wat ze ging doen, dat de kamer alleen voor ons was, en dat de deur op slot gedaan werd tijdens het tellen, zodat ze niet gestoord kon worden en er geen andere specimen binnengebracht konden worden. Ze vertelde dat er een speciale warmhouder was voor de spermacellen die ze precies op 37 graden hield. We moesten over een klein uurtje terug komen.
De behandeling
Wachten duurde voor ons gevoel een jaar, maar eindelijk na een uur was het tellen en wassen klaar en zaten er alleen maar goede spermacellen in het buisje. De slapende, dode en afwijkende cellen waren er uit gehaald. Nu mochten wij naar de gynaecoloog. Zij controleerde mijn eitjes en hoeveel ik er had; maar twee waren groot genoeg. De behandeling kon doorgaan. Ik mocht liggen en na twee minuten was ik klaar. Dat verbaasde mij ook. Ik mocht blijven liggen, maar dat had totaal geen meerwaarde zei de gynaecoloog. Het zat tussen mijn oren en ik wilde het graag. Nu was het wachten begonnen.
Wéér ongesteld
Na twee weken was het erop of eronder, helaas werd ik ongesteld en dat werd ik de drie opvolgde IUI-pogingen ook. Mijn man zijn cellen waren niet optimaal, maar hij had er wel genoeg volgens het ziekenhuis. Toch voelde het niet fijn, en wilde ik een doorverwijzing naar het Radboud UMC. Dat was het dichtstbijzijnde ziekenhuis met een eigen fertiliteitsafdeling. Zo gezegd zo gedaan.
De volgende doorverwijzing
We moesten een paar maanden wachten helaas. Maar uiteindelijk was het moment daar. In het Radboud werden wij allebei weer helemaal gecontroleerd. En daar kwamen ze tot de conclusie (helaas) dat mijn mans spermacellen goed genoeg waren. Te goed voor IVF, waarvoor wij eigenlijk doorverwezen waren. We moesten in het Radboud doorgaan met IUI. Dat was voor mij een ontzettende domper. Ik had niet het idee dat het de oplossing was voor ons. Omgaan met de teleurstelling iedere maand was zwaar, maar ik raapte mezelf bij elkaar en ik ging er voor.
Grote twijfels
Deze keer kreeg ik stimulerende tabletten. Dat was om te zorgen dat er meer eicellen zouden groeien, zodat de kans van slagen vergroot werd. Na ronde 6 sloeg te twijfel nog meer toe. Ik heb toen gevraagd of ze een echo wilden maken van mijn baarmoeder. De gynaecoloog adviseerde toen een “Hystero Contrast Sonohysteropraphy”, dat is een inwendige echo met contrast vloeistof. “Om te onderzoeken of uw eileiders niet afgesloten zijn, doen we een contrastecho. Dat is een inwendig onderzoek. We kunnen uw eileiders zien met een speciale contrastgel. Die gel brengen we via uw vagina en baarmoederholte de eileiders in. Op de echo is de contrastgel wit en het weefsel van uw eileiders grijs.” Aan het kleurverschil kan de arts zien of er een verstopping zit. Er bleek geen verstopping. Waarom lukt het dan niet.?!
Bij poging 8 waren wij er klaar mee. Het was emotioneel zwaar en ik begon te twijfelen aan mezelf. We moesten doorgaan tot 12 pogingen voordat IVF een optie was, maar ik trok het niet meer. Gelukkig had ik deze keer een hele fijne gynaecoloog en ze wilde toch wel eens een duidelijkere echo van mijn baarmoeder maken. Zo gezegd zo gedaan, en toen kwam de aap uit de mouw …
CINDY
