Op 17 december 2019 was het zover. Ik kon eindelijk met zwangerschapsverlof. Ik kon me iets meer dan een maand voorbereiden op de geplande keizersnede. Maar op de één of andere manier voelde ik me meer angstig, zenuwachtig, en kwetsbaar. Ook piekerde ik meer. Bijna elke nacht had ik een nachtmerrie. Ik maakte me heel druk om de geplande keizersnede. Maar waarom?
Ik heb in 2009 een spoedkeizersnede gehad van onze oudste zoon, in 2017 een laparoscopie (buikoperatie vanwege endometriose) en in 2018 een keizersnede van ons dochtertje. Dit zou toch appeltje eitje moeten zijn. Een homerun. Want ik wist: dit zou ook de laatste keer zijn. Nog een kindje zou moeilijk tot onmogelijk zijn.
Ik kreeg paniek en nachtmerries
Hoe dichterbij de datum kwam, hoe meer paniek er in mijn hoofd kwam. “Wat als de ruggenprik niet werkt en ik alles voel? Wat als ik teveel bloed verlies en ik dood ga? Wat als mijn lichaam op de OK-tafel opeens opgeeft?”, dacht ik regelmatig. Ik zei dan ook tegen mijn partner: “Als je moet kiezen tussen mij en de baby, dan wil ik dat je kiest voor de baby”. Ik maakte me zelfs druk, omdat ik nog geen testament had. Mijn man begreep mijn zorgen, maar zei dat het onnodig was. De artsen hebben tig keizersnedes gedaan. Hij stelde me dan ook meerdere keren gerust: “Je bent in goede handen. Denk nou maar niet dat ze niet weten wat ze doen. Anders stonden ze er toch niet?”.
De dag van de keizersnede
Op 23 januari 2020 was de geplande keizersnede. We hadden het niemand verteld, behalve ons eigen gezin. We moesten er 7.30 uur zijn. Mijn mama en broertje sliepen bij ons om de zorg van onze dochter op zich te nemen. Ik had de hele nacht zoals gewoonlijk nachtmerrie na nachtmerrie. Het was zo ver. We hebben samen gebeden voordat we vertrokken. Ergens voelde ik de kalmte na het gebed. En zoals mijn lieve oom altijd gezegd heeft: “Alleen kalmte kan je redden”. In de auto vroeg ik om het liedje op te zetten dat mij nog even het laatste zetje moed zou geven: Diana Ross – ‘Aint no mountain high enough’. Daar kwamen de tranen. Niet van paniek en angst, maar van Let’s freaking do this.
Eenmaal in het ziekenhuis had ik nog even de tijd om bij te slapen, want ik werd pas om 10.00 uur opgehaald
Ik dutte langzaam weg. Twee uur later, om 10.11 uur was het zover. We kregen een korte uitleg over de keizersnede en de recovery. Ik zei heel stoer: “Ik weet het nog wel van 13 maanden geleden”. We moesten wachten voor de, wat voor mij leek als een poort, deuren van de OK. Eenmaal in de OK stelde iedereen zich voor. Ik moest mijn gegevens opnoemen. De ruggenprik zou komen. De angst die ik had nam de vrouwelijke arts die mij in de gaten zou houden binnen een minuut van me weg. Mijn partner mocht pas naar binnen, naar mij, als ik verdoofd was. Ze ging met een koud kompres langs mijn benen, dijen en buik. Maar ik voelde nog teveel. Ze heeft even gewacht en mij meer gekanteld. Het ging zo langzaam. Ik werd misselijk van de angst. Ik bleef maar zeggen: “Nee, ik voel nog wat”. Ik lag zowat al met mijn benen omhoog. Na een halfuur voelde ik echt niets meer. Het doek ging omhoog, mijn partner kwam binnen en ze gingen beginnen.
De keizersnede begon
Ik hoorde de artsen praten over de dagelijkse dingen. Mijn partner bleef tegen me praten om me positief af te leiden. Maar ik zat in een waas. Er werd tussendoor uitgelegd dat ze niet via de vorige littekens van de keizersnedes konden gaan, maar via een nieuwe snee. Ik kon alleen maar denken: “Je doet maar. Als mijn lichaam maar niet in shock gaat na deze vierde buikoperatie”. Ook de vrouwelijke arts bleef aaien over mijn schouder en zeggen: “Het gaat goed. Rustig aan. Rustig blijven in- en uitademen”. Ik voelde dat ik mijn ademhaling juist niet onder controle kreeg. Het duurde, en het duurde maar… Na een tijdje zeiden ze: “Nog even, het doek mag zo omlaag”.
Mijn hart begon te racen, mijn maag te draaien en mijn vingers te tintelen
Mijn hoofd werden duizelig. Het voelde alsof ik ging hyperventileren. Mijn benen die voelde ik niet, maar ik dacht: “Schiet nou maar op, voordat alles uitwerkt”. Ik gaf aan dat ik me niet goed voelde. Hierop gaf ze aan dat ze me wel iets tegen dat gevoel kon geven, als de baby er uit is. Opeens kon het doek omlaag. Ik hoorde: “Daar is hij!” Terwijl ze mijn hoofd omhoog tilde en ik de baby letterlijk geboren zag worden, voelde ik mezelf langzaam bewusteloos gaan. De kleine werd zo uit mijn buik gehaald. Ik zag zijn hoofd en schouders, vervolgens zijn buik en benen. Om 11.09 uur is hij geboren. Hij krijste licht, wat leek op een huiltje en werd zo neergelegd bij mijn linkerarm. Door het plastic zag ik dee instrumenten die ze gebruikten tijdens de keizersnede. Ze staken uit mijn opengesneden buik. En ik voelde mezelf langzaam wegvallen. Ik kon niet goed reageren op de baby. Het enige wat ik dacht was: “Pak mijn zoon weg, want ik houd het niet vol”. Ik herinner me dat ik zei: “Kan je hem alsjeblieft pakken, want ik voel me niet goed. Ik hou hem niet meer…”. Mijn partner pakte hem over. Ik zei nogmaals tegen de arts naast mij dat ik slecht ging. Ik dacht echt dat ik moest overgeven. Maar hoe dan, als je open en bloot ligt? Letterlijk. Ik vroeg of het goed was als ik mijn ogen dicht deed tijdens het hechten van alle lagen van mijn buik. Ze had me iets gegeven, de baby werd meegenomen om alle testjes te doen en ik viel weg. Uit het niets kreeg ik een warme shock door mijn lichaam. Alsof er een grote, dikke en hete naald van mijn schouder door mijn hart heen ging. Ik raakte alweer- en voor de zoveelste keer in paniek. Maar toen ik wakker werd waren ze alweer naast me. Mijn partner bleef herhalen: “Nog even. Bijna klaar.”
Het ging niet zoals het hoorde
Het is nog steeds een grote waas wat er met me gebeurde. Het ging niet helemaal zoals gepland. Al met al duurde het iets langer dan een uur. In totaal 69 minuten. Maar het leek een hele dagdeel. Na de operatie kwam de arts die alles geleid had naast me staan. En kregen we te horen dat ze echt heel voorzichtig hebben moeten hechten. Dat alles langer heeft geduurd vanwege de eerdere twee keizersnedes en buikoperatie. Dat ik meer bloed heb verloren dan dat ze verwacht hadden. Maar dat ze hun best hebben gedaan en het netjes zou gaan helen. Ik had eigenlijk nog zoveel vragen, maar het leek alsof ik uit mijn lichaam was gestapt gedurende de hele operatie. Ik vroeg: “Is een vierde kindje niet meer mogelijk?” Hij gaf een lachje en zei: “Daar hebben we het over als je voor controle terug komt”.
ELZRAH
