Het vorige deel van Claudia kan je hieronder lezen.
Deel 1: Zwanger van een wonder
Op 28 januari 2016 was er een perfect jongetje geboren. Maar wat een groot geluk moest zijn, is in één klap een nachtmerrie geworden. Vince is na de geboorte direct opgevangen door de kinderarts. Ze zijn meteen gestart met reanimatie. Een heel team stond te vechten voor zijn leven. Ik lag daar, machteloos en vol angst, maar nog met heel veel hoop, zeker toen ze kwamen vertellen dat zijn hartslag weer stabiel was. Ik ging terug naar de kraamafdeling. Ik kon niet bij Vince blijven, dus waren we vanaf dat moment voor heel wat uren gescheiden. Vince had hulp nodig en ik ook. Het enige wat ik op dat moment belangrijk vond was dat Vince de zorg kreeg die hij nodig had. Ik dacht nog: “Als hij hier bovenop komt, knuffel ik hem net zoveel uur als dat ik hem nu even moet missen, dat halen we vast weer in”.
Korte ontmoeting
De gynaecoloog vertelde me dat mijn baarmoeder op scheuren stond en dat ik door het oog van de naald ben gekropen. Daardoor had ik zoveel pijn tijdens de ontsluitingsfase. We belden mijn ouders en ze kwamen meteen naar het ziekenhuis. Een telefoontje met het nieuws dat hij geboren was vol onzekerheid en angst. Angst om hem te verliezen. Ik heb Vince heel even kunnen bekijken van een afstand. Maar mijn bed paste niet in het kamertje waar hij op dat moment lag en ze waren met hem bezig.
De ambulance kwam er aan
De ruggenprik was nog niet helemaal uitgewerkt, maar ik merkte dat ik weer buikpijn begon te krijgen. Ik was bang dat de pijn weer terug zou komen en voelde weer een soort paniek opkomen. Daarbij voelde ik ook een bloeding. Ik schrok ervan en was blij dat ik niet alleen was en ook mijn ouders erbij waren. We waren een hele tijd in afwachting tot de ambulance er was om ons naar Nijmegen te brengen. Daar zijn ze gespecialiseerd in de koeltherapie die Vince zou krijgen. Ondertussen voelde ik steeds meer pijn en de bloeding werd erger. Ik voelde me niet lekker worden en op dat moment kwam de verpleging binnen. Ze zagen dat het veel bloedverlies was. Ik moest plat blijven liggen en ik kreeg vocht via het infuus.
Na een tijdje was alles klaar om overgeplaatst te worden naar het Radboud in Nijmegen. Net voor we de ambulance ingingen kon ik Vince voor het eerst aanraken en goed zien. Ik vond dat moment heftig. Want het waren misschien 5 minuten en toen werden we weer van elkaar gescheiden. De ambulancerit ben ik echt bijna helemaal kwijt. Ik weet alleen nog dat ik pijn had en veel bloed verloor nadat de ambulancebroeder mijn bed per ongeluk te ver omhoog had gezet. Ik viel in de ambulance regelmatig flauw. Er werd constant tegen me gepraat door de ambulancebroeder.
Er zat een bloedstolsel vast
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis kreeg Vince een plekje op de NICU-afdeling en ik op de kraamafdeling. We konden niet meteen naar Vince toe, omdat hij nog gestabiliseerd moest worden op de NICU. Met mij ging het ook niet beter. De pijn zakte niet, dus hebben ze een echo gemaakt. Er bleek een bloedstolsel dwars te zitten. Ze hebben met twee verpleegkundige heel hard op mijn buik moeten duwen, zodat het stolsel verschoof. Ik zal jullie verdere details besparen, maar dat was op z’n zacht gezegd geen pretje.
Eindelijk mocht ik naar Vince
En toen was het moment daar: We mochten eindelijk naar Vince. Ik werd met bed en al naar Vince gebracht en naast hem gezet. Ik vond het een heel gek moment. Ik voelde meteen die band en die onvoorwaardelijke liefde voor mijn kind. Ik zag hem liggen aan al die toeters en bellen en hij werd gekoeld tot 33,5 graden om verdere schade te voorkomen. Ik wilde er niet aan denken dat we hem zouden verliezen. Dat kon toch niet waar zijn? Toch wisten we dat die kans heel groot was. We wisten hoe ernstig de situatie was. Zijn hersenactiviteit werd gemeten, maar hier kwam geen verbetering in. Als dit niet zou verbeteren zou de behandeling gestaakt worden. De twee dagen dat Vince op de NICU lag, werd hij onderzocht en waren er scans gemaakt. Iedereen hoopte op een wonder.
Staking
Het mocht helaas niet zo zijn. Het woord kwam eruit. De behandeling werd gestaakt. Ze konden hem niet redden. Vanaf dat moment was de onwerkelijke droom een nachtmerrie geworden. Het onmogelijke ging gebeuren: ons kind zou doodgaan. Er ontstond tegelijk ook een moment van heel veel liefde en trots. De laatste momenten met ons meest kostbaarste bezit gingen in.
WORDT VERVOLGD…
CLAUDIA
