Het is 2013, mijn vrouw (25) en ik (30) zijn 5 jaar samen en wonen in het gezellige stadje Lier, nabij Antwerpen. Ikzelf had al lange tijd een kinderwens en van mijn beste vrienden was ik ook de enige die ‘er nog geen een had’. Het was toch een bewuste keuze, mijn vriendin is namelijk 5 jaar jonger, pas afgestudeerd en zette net haar eerste professionele stappen als zelfstandige kinderfysiotherapeute.
En dan komt er toch eens dát moment, het moment waarop je met je partner samenzit en op een serieuze manier probeert te zeggen tegen elkaar… “Ja, het is zover… we gaan er voor!” … een kind! Waarschijnlijk heb ik er op dat moment niet zo bij stilgestaan, maar… het was wel de grootste beslissing die we ooit samen maakten. Een huis kopen, deden we al… als dat misloopt, cru gezegd, verkoop je het meteen opnieuw… maar dat doe je met een kind natuurlijk niet.
Het is moeilijk te omschrijven welk gevoel je de volgende maanden hebt als de zwangerschapstest negatief blijkt te zijn of… je zelfs niet eens toekomt aan een test. De eerste maanden is het een zware teleurstelling, daarna treedt er een soort ‘gewenning’ op, om later een frustratie te worden. Tot op het moment dat je dan samen beslist… als het deze keer niet lukt… hebben we hulp nodig.
En dan kom je als eventuele toekomstige vader voor de eerste keer bij een gynaecoloog… ondertussen is het 2015.
ANDY
