Ik was net bevallen van een kersverse dochter
Ik voelde me heerlijk en gewoon ‘normaal’. We hadden een vakantie geboekt in mijn verlof, zodat we heerlijk konden genieten van een zonnetje, makkelijke roomservice, all inclusive barren en parelwitte stranden. Niets doen en elkaar leren kennen stonden op de voorgrond. Tot op een dinsdag middenin deze vakantie.
Ik werd met een schok wakker
Er was een complete paniek in mijn hoofd en lijf. Ik was zo hevig aan het trillen, dat ik geen glas drinken kon vasthouden. Mijn perspectief leek ook anders. Alsof ik niet aanwezig was, maar als derde persoon toekeek. Zo vreselijk bizar. De vloer onder mij leek ook heftig te schudden. Zo erg dat ik bij het lopen regelmatig mis stapte. Maar het allerergste was dat mijn gevoel compleet weg was. “Wat is er aan de hand?!”, zei ik tegen mijn man. Het is moeilijk uit te leggen, maar als ik naar mijn kinderen keek, voelde ik me leeg. Ik kon me niet boos maken, ondanks mijn sterke rechtvaardigheidsgevoel. Verschillende gevoelens ging ik af, maar ik voelde er geen één. En dat is een akelige beleving. Een opgehaast lichaam had ik. Ik was ook kortademig. “Oke, rustig blijven. Dit gaat vast over”, dacht ik nog. Maar het bleef de gehele ochtend en werd niet minder, sterker nog: alleen maar erger. De arts van het complex keek me na en kwam tot de conclusie dat ik wel vliegproof was om naar Nederland te gaan.
In Nederland direct op de dag van aankomst naar de spoed geweest
Het was niet te houden deze situatie. De tranen stroomden nonstop over mijn wangen. De artsen konden niets vinden. Ik voelde me letterlijk leeg. Een huls zonder ziel. Ik wist me geen raad en was de wanhoop nabij. Totdat het nog erger werd… Het was nog steeds dag één in Nederland en we gingen naar bed. Ik lag met paniek in bed, viel in een paar tellen in slaap en schrok wakker om 1.00 uur. De paniek werd steeds erger. Ik sukkelde weer is slaap, en werd met een knal weer wakker, rechtovereind om 2.00 uur. En zo ging dit elk uur verder. Tot de volgende dag. Dit was de start van een hele lange tijd van vreselijke nachten met paniek, gekke flarden van flitsdromen, hartkloppingen en bevingen. De gevoelloosheid werd steeds ondraaglijker, zeker in de aanwezigheid van mijn kinderen. “Hoe kan het dat mijn gevoel ineens ‘uit’ staat?!”, vroeg ik me wanhopig af. Ik ben echt een levensgenieter en een nuchter mens. Ik had werkelijk geen idee waar ik het zoeken moest. Wat had ik? En wie kon me helpen? Ik raadpleegde Google, maar daar heb je in dit soort situaties vrij weinig aan.
Ik heb van alles geprobeerd
Ik ben naar de huisarts gestapt en die dacht dat het zou helpen als we wekelijkse gesprekken zouden hebben. Al gauw merkte ik dat dat geen enkel verschil maakte en alleen maar tijd kostte. Hierna heb ik psychiatrische hulp aan huis gehad. Al snel werden er kalmerende middelen voorgeschreven. En die dempten de paniek eventjes voor een klein beetje, maar waren absoluut geen oplossing. Als ik ‘nuchter’ was, leken mijn klachten zelfs wéér verergerd. De nachten bleven hels en de dagen ook. Hoeveel kan een mens hebben? Na een paar dagen trok ik het echt niet meer en zei tegen mijn man dat ik opgenomen wilde worden. Ik was radeloos. Dit was namelijk niet zomaar ‘eventjes’ iets. Dit was algehele malaise. Dit was niet “eventjes schouders eronder” of “het gewoon negeren”. En het had al helemaal niets te maken met: “sterk zijn; kom op!”. Ja, ik was sterk, omdat ik het al zo lang volhield. Maar niemand scheen een oplossing te weten …. Voor mijn gevoel had ik niet veel keus en was opname dan ook de beste optie. Want vechten zou ik!
Er was een plekje voor mij en mijn dochter op de MBU (moeder-baby-unit)
Echter kwam ik daar in zo’n verwilderde toestand aan, dat er is besloten om me – in samenspraak met mij – eerst te plaatsen op de gesloten afdeling. Ja, je leest het goed: de GESLOTEN afdeling. En ik ga je vertellen, hoe het er in een GESLOTEN afdeling aan toe gaat.
JANE DOE
