Het is fijn als je het eerste deel leest.
Deel 1: Tijdens de hele zwangerschap klonk er een stemmetje in mijn hoofd: “Wees nog niet blij”
Hoe het is gelukt weet ik niet, maar we zijn de dagen door gekomen na de slechte 20-wekenecho op woensdag 30 december. Veel rampscenario’s zijn de revue gepasseerd. We proberen toch positief te blijven. Hij is zo actief in mijn buik, dan kan er toch niet iets ernstigs aan de hand zijn met hem? Het moet gewoon goed komen. Hij heeft twee grote broers die dolgraag ook voor hem willen zorgen. Dit mooie cadeau moet goed aflopen. Het moet gewoon.
Eindelijk de controle echo
Vandaag is het eindelijk 4 januari. Onze oppas Ronald, kind aan huis, komt weer oppassen en wij vertrekken op tijd richting het ziekenhuis. Wat een ellende om er te komen. Gestresst komen we iets te laat aan in het ziekenhuis. Niet fijn om zo te beginnen aan iets wat zo spannend is. Door een gastvrouw worden we goed opgevangen en krijgen we wat te drinken. Uiteindelijk loopt het spreekuur een uur uit en zijn we pas om 13:30 uur aan de beurt. De gespecialiseerde gynaecoloog roept ons naar binnen. Hij legt uit dat hij alles weer gaat nakijken en opmeten en extra aandacht gaat besteden aan zijn hartje. Erg spannend allemaal. Alle metingen zijn goed. We kregen een aantal mooie plaatjes van hem te zien.
Buiten mij kan de kleine niet overleven
Nu is het tijd voor zijn hartje. Daar begint het spannendste gedeelte. Ruim driekwartier kijkt en kijkt hij. Geconcentreerd kijkt hij naar zijn scherm en bekijkt alle hoeken. Tussendoor vraag ik nog wel of het ernstig is, waarop de arts antwoordt: “Er is inderdaad wel echt iets goed mis”. Het liefst zou ik nu heel hard huilend weg willen rennen en gewoon uit deze boze droom willen stappen, maar dit is iets dat nu eenmaal moet en ik moet mezelf rustig zien te houden. Als hij klaar is, legt hij uit wat hij heeft gezien. Er is echt iets heel goed mis met zijn hartje. Een gat (VSD) tussen de linker- en rechterkamer en de longslagader lijkt wellicht te ontbreken of niet goed te zijn ontwikkeld. Zolang de kleine in mijn buik zit, zorg ik voor het zuurstofrijke bloed. Zonder mij kun hij buiten de buik niet overleven. Bam, dat komt hard binnen.
Verder onderzoek
Ik probeer mezelf bij elkaar te houden. Nu breken zorgt ervoor dat we de verdere informatie niet goed opnemen, dus niet in paniek raken. De arts geeft aan dat het verstandig is om bij deze afwijking een vruchtwaterpunctie te laten doen en wel zo snel mogelijk. Er is 15-20% kans dat de hartafwijking wordt veroorzaakt door een verstoring in het DNA of een afwijking in een chromosoom. Deze punctie wordt ingepland voor de dag erna. Het woord zwangerschapsafbreking valt ook al. Iets waar we natuurlijk nog helemaal niet over willen nadenken. Wat de ernst van de afwijking precies is, of er een behandeling mogelijk is en wat het dan betekent voor de toekomst, moet de kindercardioloog nog gaan bekijken. Er staat voor dinsdag 5 januari een tweede afspraak gepland met gynaecoloog en een kindercardioloog.
We vertrekken weer aangeslagen naar huis. Verdrietig zijn we. Wat gaat er gebeuren met ons kindje? Kan hij bij ons blijven of moeten we hem laten gaan? Zodra we de auto starten en de radio aanspringt klinkt het het lied ‘Tears in Heaven’ van Eric Clapton door de boxen. Is dit een voorteken dat het heel slecht gaat aflopen? Tranen stromen over mijn wangen.
De broertjes hebben het zwaar
Thuis proberen we de jongens uit te leggen wat er met hun broertje mis is en dat we nog geen idee hebben wat de toekomst ons gaat brengen en of hij bij ons kan blijven. Ze hebben even tijd nodig dit nieuws tot zich door te laten dringen. In de avond zijn zijn grote broers erg verdrietig. Vooral Jake heeft het zwaar. Hij kan zich moeilijk herpakken en hij blijft maar huilen. Hij wil hem zo graag ontmoeten en heeft zich toch niet voor niks via mijn buik aan jou voorgesteld? Als ons hart nog niet in stukjes lag, dan gebeurt dat nu wel. Finn ligt in zijn eigen bed zachtjes te huilen. Ik troost hem, we knuffelen, we huilen samen en spreken af om vanavond te bidden voor ons kleine mannetje.
Mijn hart doet pijn
Papa ligt met Jake in ons bed en houdt hem stevig vast. Vanavond mag hij bij ons op de kamer slapen. Ik vind het fijn hem dichtbij me te hebben. Finn slaapt liever op zijn eigen kamer. De avond brengen wij stilletjes en verslagen op de bank door. Morgen weer een nieuwe spannende lange dag met veel onderzoeken. Ik ben bang. Ik geloof dat ik nog nooit eerder zoveel angst heb gevoeld. Hij speelt in mijn buik alsof er niks aan de hand is. Dat breekt mijn hart keer op keer. Wat er morgen ook uitkomt, zorgeloos wordt deze zwangerschap niet meer. Zorgeloos wordt zijn en onze toekomst ook zeker niet meer. Dat doet me veel pijn. Mijn hart doet zeer en in elke vezel van mijn lijf voel ik de pijn. De angst jou te verliezen is enorm.
