Voordat je hieronder dit deel lees, is het handig als je het vorige deel kent.
Deel 1: Een jaar geleden werd jij geboren
Het is halverwege maart 2014 als de ouders van mijn man ons uitnodigen om gezellig mee te gaan wokken. Het is rond mijn ongesteldheidsdatum en ik grap dat ik misschien toch maar beter een zwangerschapstest kan doen om zeker te weten of ik een wijntje kan drinken en mijzelf te goed kan doen aan half doorbakken biefstukjes. We besluiten de test inderdaad te doen. Na enkele minuten wachten kijken we naar de test. “Is dat nou een streepje?”, bedenk ik me. Ja! Volgens mij zie ik een streepje. “Een streepje is een streepje” Dat betekent dat we zwanger zijn! Wauw, wat gaaf en wat snel. Die avond worden het dus geen medium biefstukjes en wijntjes. We vertellen nog even niets aan mijn schoonouders.
Het goede nieuws delen
De volgende dag (in de ochtend) doen we nogmaals een test. We willen zeker weten dat we ons niet vergist hebben. Vroeg in de ochtend hou ik het niet meer, ik kan niet meer wachten. Er verschijnt weer een mooie heldere tweede streep. Weer positief! Diezelfde dag vertellen we het blijde nieuws aan onze beide gezinnen. De rest van de familie en vrienden krijgen het al snel te horen, want mijn buik groeit hard en het verbergen is bijna niet mogelijk. Ook willen we maar al te graag onze blijdschap delen met alle lieve en fijne mensen om ons heen. Iedereen is enthousiast, maar sommige mensen vinden het wat snel na de eerste zwangerschap. Julia onze oudste was namelijk amper 9 maanden oud toen deze zwangerschap zich aandiende.
Plotseling krijg ik bloedverlies
Deze zwangerschap verloopt wel wat anders dan bij Julia. Nog voor ik de test heb gedaan krijg ik enorm last van mijn rug, dit blijkt iets wat blijvend is. Ook voel ik mij in de eerste weken behoorlijk slapjes. Ik ben verkouden, heb een keelontsteking en zit niet zo lekker in mijn vel. De start van deze zwangerschap valt mij eerlijk gezegd best een beetje zwaar. Nog voor de eerste echo verlies ik wat bloed. Ik bel de verloskundige en vertel dat ik mij een beetje zorgen maak. Ik heb op dit moment voor de eerste keer twijfels of het wel goed zal gaan met deze zwangerschap en ons kindje. De verloskundige geeft aan dat we welkom zijn voor een echo.
De echo biedt duidelijkheid
Op de echo is duidelijk een vruchtje in de vruchtzak waar te nemen. De verloskundige vertelt ons dat het beeld er goed uit ziet, maar dat er nog geen kloppend hartje te zien is. Dit hoeft nog niets te betekenen. De verloskundige gaat er voor nu vanuit dat we gewoon nog niet de 6 weken gepasseerd zijn en dat één week later met de officiële eerste echo het hartje waarschijnlijk te zien zal zijn. Maar waar komt dat bloedverlies dan vandaan? Volgens de verloskundige zijn er meerdere oorzaken mogelijk, waaronder een blaasontsteking. Om een blaasontsteking uit te sluiten breng ik wat urine naar de huisarts. Uit de eerste test blijkt geen blaasontsteking! Op dat moment zit ik in de auto: “Zie je wel, het zit niet goed”, volgens mij zeg ik het zelfs hardop! De assistente van de huisarts vertelt dat ze de urine nog even op kweek gaan zetten om een blaasontsteking volledig te kunnen uitsluiten.
Een blaasontsteking, toch?!
De volgende dag bel ik volgens afspraak terug naar de huisarts voor de uitslag van de kweek. “De kweek was positief. We hebben antibiotica aangevraagd. Deze kun je vanmiddag nog ophalen bij de apotheek”, zegt de arts. Na de blaasontsteking wordt mijn gespannen gevoel al gauw minder. Ik wijd de bloeding aan de blaasontsteking en krijg al snel vertrouwen in een goede afloop van de zwangerschap. Als wij onszelf een aantal dagen later melden bij de verloskundige voor de echo van 6 weken, is het vertrouwen volledig hersteld. Er is een prachtig kloppend hartje te zien. Er groeit opnieuw een klein mensje in mijn buik!
De weken gaan voorbij. Deze zwangerschap kent net als de eerste wel wat klachten. Ik heb erg last misselijkheid en al vanaf vroeg in de zwangerschap, regelmatig last van maagzuur. Maar we kunnen in de weken na de 6-wekenecho ook genieten van de zwangerschap en het steeds groter groeiende kindje. De termijnecho volgt en de uitgerekende datum wordt vastgesteld op 28 november 2014. We maken de zwangerschap wereldwijd bekend door een statusupdate op Facebook.
De geslachtsbepaling
Op 16 juni 2014 laten wij een pretecho maken, met als doel de geslachtsbepaling! Als er überhaupt nog lichte twijfels waren over de afloop van deze zwangerschap, dan waren die na deze echo wel echt verdwenen. De echoscopiste vertelt ons dat zij normaal gesproken ook medische 20 weken echo’s verricht en dat zij verplicht is om eventuele waargenomen afwijkingen te melden. Het beeld wat de echo’s laat zien, is netjes. Ook het geslacht is duidelijk zichtbaar in beeld geweest! We zullen een meidengezin krijgen. Er zal een tweede meisje bijkomen!
De 20-weken echo
Vol vertrouwen na de geslachtsbepaling van precies een maand eerder stappen we de onderzoekskamer voor de medische echo binnen. De echoscopiste bekijkt alles uitgebreid en heeft een erg vriendelijke open communicatie en houding. Ze legt uit wat ze doet en is met ons in gesprek over de zwangerschap en ons gezin. Ook bevestigt ze nogmaals dat we een meisje zullen krijgen. Echt leuk!
Ze hangt de echokop terug aan het apparaat en spreekt de volgende woorden uit: “We nemen hiernaast even plaats. Dan leg ik mijn bevindingen aan jullie uit” Onwetend van wat ons te wachten staat, lopen we achter haar aan en nemen we plaats in de spreekkamer.
Wat ze ons zal gaan vertellen is het begin van de grootste emotionele rollercoaster van ons leven.
CISKA
