Na acht maanden hadden we een positieve zwangerschapstest, dolgelukkig, het is gelukt, wij worden papa en mama! Al snel daarna mochten we langs komen voor onze eerste echo. Super spannend. Na een gesprek met onze verloskundige werd de echo gemaakt. Ze zag een mooi hartje kloppen er viel een stilte … Ze bewoog een tijdje met haar echo-apparaat… “Ik moet jullie iets vertellen”, zei ze, “ik zie nog een hartje!”. Vol schrik keken mijn vriend en ik elkaar aan. Wtf! Een tweeling?! Onze verloskundige zei: “Gefeliciteerd!”. Met grote ogen keken we haar aan. Het had 24 uur nodig om dit nieuws te laten bezinken. We waren dolblij. Wij kunnen dit! Wat een geluk, we krijgen twee wondertjes! Al snel kwamen alle zwangerschapskwaaltjes opzetten.
Er stond een mooie vakantie in de planning naar Curaçao. Voordat we daar heen gingen, kregen we met 13 weken ons volgende termijnecho. Ik voelde me goed. Zoals het hoort: zwanger, erg moe en misselijk. Maar helaas had de verloskundige slecht nieuws. Alle twee de hartjes waren gestopt. Ik vond het vreemd, want ik had helemaal geen bloedverlies gehad. Toch legde ik me erbij neer.
Thuis viel het kwartje, echt. We hebben tranen gelaten samen! De dagen die volgenden waren onwennig. Nog steeds geen bloedverlies. “Dat zal met een paar dagen komen”, zei de verloskundige. Mijn lichaam moest het zelf “opruimen”. Ja, dat was het beste. Na twee weken vakantie gingen we naar het ziekenhuis, want er gebeurde maar niets. Ik kreeg een kuurtje mee van twee keer daags vier tabletten, dit moest inwendig ingebracht worden. Met de mededeling: “Je krijgt wat kramp en bloedverlies”, gingen we naar huis.
Ander halve dag later wist ik niet wat mij overkwam! Een pijn die ik nooit had gevoeld, zijn dit nou weeën?! De kramp werd met de minuut heftiger. Ik zat puffend op de bank met vriendlief ernaast. Hij keek op Google wat we het beste konden doen. “Onder de douche”, zei mijn vriend. Kruipend van de pijn heeft hij mij eronder gekregen. Na een uur van weeën kwam ik weer een beetje bij. Ik dacht: “Er moet ook nog iets uit mij komen”. Rustig ging ik met mijn hand voelen. Daar lag dan één van de twee kindjes in mijn hand. Ingekapseld in vlies en zo’n 6 centimeter lang. Klein zeg… Ik keek om me heen, overal lag bloed. Ik heb me nog nooit zo ongelukkig gevoeld! Tranen liepen over mijn wangen. We hebben het kindje in het vlies gelaten. We vonden het te confronterend om het schoon te maken.
De volgende dag was bijna voorbij totdat de weeën weer terug kwamen. Wat is dit?! Ik kan niet meer! In paniek smeekte ik mijn vriend de verloskundige te bellen. Ondertussen zat ik weer onder de douche om de pijn op te vangen. “Het hoort er allemaal bij”, zei de verloskundige aan de telefoon. Ze kon weinig voor ons betekenen vertelde ze. Dit keer kwam ook weer een klein kindje tevoorschijn. Mijn lichaam was op. Ik kon geen pijn meer vedragen. De beelden van de douche flitsten elk uur door mijn hoofd. Ook voelde ik me echt in de steek gelaten door de verloskundige. Geen begeleiding of iets. We hebben de twee hele kleine kindjes begraven op een rustig plekje. Nu zijn onze twee kindjes, twee vlinders in de lucht.
Naar regen komt zonneschijn. Twee maanden later waren we voorzichtig weer op onze roze wolk geklommen. We waren namelijk weer zwanger! Hoe groot onze schrik eerst was met een tweeling, is het er nu maar één. Een heel gezond meisje dat nu al 30 weken in mijn buik spartelt.In juli 2019 worden wij opnieuw papa en mama.
WENDY
