Wat een rollercoaster
Zo’n beetje 9 maanden geleden kwamen we terug van een druk weekend weg (wat wil je met 3 kleine kinderen die nog niet kunnen zwemmen) en besloten we op een zonnige dag dat we gezegend waren met onze twee jongens van 5 en 3 jaar en een meisje van 1 jaar. Deze deur werd gesloten. Echter direct na dit gesprek vroeg mijn man of ik niet al ongesteld moest worden. “Een week geleden”, zei ik. We keken elkaar aan en hebben meteen een test gehaald. Wat bleek: ik was zwanger! Dit was een complete verrassing en we moesten ook echt even bijkomen. Na een echo bleek het vruchtje wel heel klein te zijn en was er geen kloppend hartje te zien. Ook niet na een tweede echo een aantal dagen later. Een week later zaten we dan ook bij de gynaecoloog om te bespreken hoe we het weg gingen laten halen. ‘We doen altijd voor de zekerheid een inwendige echo’, zei ze. En tot onze verbazing zagen we iets bewegen! Een kloppend hartje! Van zwanger, naar niet zwanger, naar zwanger wat een emotionele rollercoaster. “Dit kindje wil er heel graag zijn”, zeiden we tegen elkaar en wat waren we blij!
De zwangerschap verliep heel voorspoedig. Natuurlijk was ik erg moe met een gezin met drie kleine kinderen en een eigen bedrijf wat ik draaiende moest houden. Maar ik had niets te klagen. Rond 30 weken begon ik me al echt hoogzwanger te voelen. Ik zei letterlijk tegen mijn man: “Het voelt alsof ik al verder ben dan 30 weken. Ik voel me echt hoogzwanger”. Tijdens dit gesprek was ook de beginnende uitbraak van de coronapandemie. Mijn man twijfelde zelfs nog of hij op wintersport moest gaan. Ik zei: “Ik red het wel. Ga nog lekker genieten, want straks krijgen we het nog drukker”. Er was toen nog maar één coronageval in Tilburg.
Ik kreeg harde buiken
En toen werd drie weken later, door Nederland besloten dat de scholen dicht bleven. Precies toen begon mijn buik steeds onrustiger te worden. Ik weet het aan de drukte van thuisscholing, bedrijf en zwangerschap. Alleen deze ‘harde buiken’ heb ik in al mijn zwangerschappen niet zo gevoeld. Ik heb toch maar de verloskundige gebeld en ik kon nog die avond tussen de afspraken door geschoven worden. Die afspraak heb ik echter nooit gehaald…
Van het ziekenhuis moest ik blijven
Diezelfde middag kreeg ik ‘weeën”, althans het voelde verdacht veel als weeën. En gezien ik al 3 bevallingen heb gehad vond ik dit toch wel gek. Ik dacht: ‘Als ik nu 40 weken was geweest, zou ik denken dat de bevalling is begonnen’. Ik heb weer de verloskundige gebeld en zij heeft me meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Eenmaal daar ging ik aan de monitor. Ik had inderdaad regelmatige contracties. Na een lang overleg met de arts is besloten om me een nachtje ter observatie te houden. Immers, dit was wel heel anders dan met mijn andere kinderen die allemaal rond de 40 weken zijn geboren. En wat was dat een goede beslissing.
Gebroken vliezen
Die nacht ging ik rustig slapen en dacht ik nog: “Morgen lekker naar huis en rust houden”. Ik werd rond 00:15 wakker van een ontzettend heftige pijn. En nog geen 10 minuten daarna braken mijn vliezen! Midden in de nacht heb ik mijn man gebeld. Daar gingen we hoor, het ging dus echt gebeuren. Ik kreeg meteen een prik voor de longrijping. Het enige wat ik dacht was: “Ik wil zo lang mogelijk dit mannetje binnenhouden”. Maar ik voelde dat het niet heel lang zou duren. Na een vermoeiende nacht met naar mijn idee weeën die goed te houden waren, had ik nog maar 2 centimeter ontsluiting. “Als dit nog twee dagen gaat duren, wil ik wel iets tegen de pijn”, zei ik nog. Maar vanwege de coronasituatie wilden ze dit niet doen. Ze hadden allemaal aangepaste protocollen. Wat was ik chagrijnig! Ik stuurde mijn man naar huis in de ochtend. “Ik houd het nog wel even vol”, zei ik. Dit was wèl op het nippertje, want mijn weeën begonnen erg pijnlijk te worden.
De bevalling begon
Mijn man was snel weer terug, omdat we een gesprek hadden met de kinderarts. Alhoewel, gesprek, ik was inmiddels niet echt meer in staat om terug te praten. Ik ben enorm blij dat we dit gesprek hebben gehad, want deze hele situatie was voor ons helemaal nieuw. Ik heb namelijk drie goede bevallingen gehad en de laatste zelfs in 4 uur thuis! Hij gaf aan dat we er rekening mee moesten houden dat het kindje blauw of slap ter wereld zou kunnen komen en wat er ging gebeuren zodra hij was geboren. Dit was toch wel even anders dan mijn andere bevallingen. Echter had ik er een goed gevoel bij. Hierna ging het heel snel!
Onze zoon werd in één wee gelanceerd
Toen de arts weg was, werd het heel venijnig. Ik zei: “Het gaat nu niet lang meer duren”. De verloskundige voelde echter maar 3 centimeter ontsluiting. “Dat kan niet”, zei ik. Mijn man ging door: “Pas maar op, met één perswee wordt het kind gelanceerd”. En dit gebeurde ook zo! Nog geen 10 minuten na die controle ging ik onder de douche. Daar kreeg ik enorm heftige weeën en opvolgend één perswee! “De baby komt”, schreeuwde ik. En ja hoor, onder de douche voelde ik het hoofdje ‘staan’. Ik werd in alle haast door drie man nat op het bed getild Daar was onze zoon. En hoe! Meteen huilde hij. Hij was niet blauw en slap. Wat waren we blij en trots op dit kleine sterke mannetje! Hij mocht 5 minuutjes bij me liggen en toen ging hij meteen mee met mijn man naar de couveuse afdeling met de kinderarts.
Hierna begon er een heel nieuw avontuur. Het avontuur van een prematuur in de coronapandemie. Onze kleine Scott Lewis (Lewis = strijder) lag aan een infuus met allemaal draadjes in de couveuse, maar hij ademde zelf! Wat waren de verpleegkundigen lief voor hem. Ik heb diezelfde avond nog met hem gebuideld, en wat was dat heerlijk! Natuurlijk leefde ik die eerste dagen nog volledig op adrenaline. Hierna begonnen de hormonen en het besef te komen wat er eigenlijk allemaal was gebeurd.
Ons ziekenhuisbubbel
Ik mocht na twee dagen naar huis (normaal 5, maar vanwege Corona had het ziekenhuis herziene protocollen). Toen pas begon het besef dat we midden in een pandemie zaten. Dit viel als een zware deken over deze periode. Mijn ouders waren ook nog eens flink geveld door dit virus, waar ik me zorgen om maakte. En waar we in een normale situatie elk moment van de dag langs mochten komen, en zelfs de broertjes en zusjes mochten kijken, was dit nu totaal anders. We konden alleen op afspraak komen, zodat er niet teveel mensen op de afdeling waren, er mochten geen broertjes of zusjes komen en al helemaal geen andere familieleden. Ik en mijn man leefden in een eigen bubbel.
Het leek wel oorlog in het ziekenhuis
Daarnaast werden we twee keer per dag zwaar geconfronteerd met de heftigheid van deze pandemie. Het leek wel een oorlogssituatie. Het ziekenhuis was nagenoeg leeg, er stonden buiten allemaal barakken met linten en we werden aangehouden als we het terrein op reden. Wat wilden we graag dat ons mannetje zo snel mogelijk mee naar huis mocht. Ik heb ontzettend veel angst gehad om ziek te worden. Want als één van ons ziek zou worden, zouden we niet meer bij hem kunnen. Ik denk van elke moeder haar grootste angst op zo’n moment.
Scott knapte steeds meer op
Na wat onrustige eerste dagen werd Scott steeds rustiger, kon hij goed slapen en kreeg hij voldoende voeding binnen. Ik kon gelukkig goed kolven dus hij kreeg en krijgt nog steeds volledige borstvoeding. De verpleegkundigen waren gek op hem en maakten zelfs “ruzie” wie hem mocht verzorgen tijdens hun dienst. Maar wat zo bijzonder was aan deze periode is dat er zoveel mijlpalen waren: zijn eerste keer aan de borst, zijn glucose die eruit mocht, zijn eerste badje, zijn infuus die eruit mocht, zijn flesjes en zijn groei. De verpleegkundigen hadden zelfs een groeivlieger voor hem gemaakt. Bij het zien hiervan schoot ik compleet vol als moeder. Na een week mocht hij al in een wiegje! We gingen twee keer per dag naar hem toe. Dit was erg heftig, maar ook zo bijzonder. Niemand had hem nog in het echt gezien. Dit maakte alles zo gek.
Bezoek en raambezoek
Na 1.5 week, we konden het zelf bijna niet geloven, mocht hij naar huis met 35.5 week! Ze zeiden: “Hij doet het erg goed. Hij groeit, is van de monitor af en drinkt al zijn flesjes”. Daarnaast waren we natuurlijk ervaren ouders, dus we hadden zelf alle vertrouwen dat dit helemaal goed zou komen. We waren euforisch toen we het telefoontje kregen dat we de maxicosi mee mochten nemen. Het mooiste nieuws in tijden. We waren eindelijk compleet. Zijn broers en zus waren ook zo blij dat ze hem eindelijk konden zien en knuffelen.
Thuis. Wat fijn! Scott deed het erg goed en was na een week helemaal boven zijn geboortegewicht. Hij sliep veel, dronk goed en groeide ook super. Thuis kwam er weer een nieuw besef. Waar we eerst werden geleefd door het ziekenhuis, beseften we nu dat niemand van de familie of vrienden hem nog kon zien of vasthouden. Ik was als moeder zo trots dat ik hem het liefst aan de hele wereld wilde laten zien, maar voor iedereens veiligheid on dit niet. De hele familie was op ‘raam’ bezoek geweest. Zo konden we elkaar toch nog zien en konden ze zien hoe Scott er in het echt uitzag.
Scott is nu 2,5 week oud (36 weken) en we zijn zelfs al met hem naar buiten geweest. Er komt nu rust in ons huis, ik ben minder angstig en we kunnen nu echt genieten van dit wondertje. Scott is sterk en bijzonder en wee kunnen ons al niet meer voorstellen dat hij er niet bij is. Een onverwacht wonder dat zo graag bij ons wilde zijn en niet kon wachten om ons gezin te ontmoeten.
JILL
