Eigenlijk ging bij ons niets volgens het boekje als het om zwangerschap en bevalling ging. Het begon al met het zwanger raken: Dat gebeurde maar niet. Sterker nog; ik had amper een cyclus. We zijn dus de medische molen ingegaan en na drie bijna jaar was het eindelijk zover! Ik was zwanger! Ook de zwangerschap ging niet van een leien dakje. Ik had heel veel last van bloedingen, misselijkheid, harde buiken, bekkeninstabiliteit en uiteindelijk zag ik steeds zwarte vlekken en was mijn bloeddruk te hoog. Ik kwam met 37 weken in het ziekenhuis te liggen en daar werd de hoeveelheid eiwitten in mijn urine steeds hoger, dus er werd na twee dagen besloten dat ik werd ingeleid. Ik had het eigenlijk ergens wel verwacht, omdat niets volgens plan liep, maar toch overvielen de emoties me. Ik was het zwanger zijn zo zat en ik was zo blij dat er een einde aan kwam!
De hele zwangerschap heb ik aardig lopen piekeren. Mijn moeder is voor mij een keer zwanger geweest en dat kindje heeft de bevalling niet overleefd. Ook zij had een hoge bloeddruk toen ze ging bevallen. Ik ben niet erg bijgelovig, maar ik was toch bang dat er iets mis zou gaan. Bij haar bevalling viel de hartslag van mijn broer weg en het heeft vervolgens te lang geduurd voordat hij eruit kwam, waardoor hij te lang zonder zuurstof heeft gezeten. Mijn broer werd drie weken in leven gehouden door machines en toen hebben mijn ouders besloten de machines uit te laten zetten. Er was geen hoop op een volwaardig leven voor mijn broer Erwin. Na onderzoek van de placenta bleek dat er een placenta-infarct heeft plaatsgevonden (dan komt de placenta zonder bloed en dus zonder zuurstof te zitten). Krap een jaar later kwam ik. En weer gebeurde hetzelfde! En bij mijn broertje en zusje ook! Ik vind het wonderbaarlijk dat mijn moeder dit zo vaak aangedurfd heeft. Wij hebben de mazzel gehad dat wij er heel snel uit kwamen. Mijn zusje zelfs een half uur na de eerste wee! Mijn moeder is altijd gewaarschuwd dat er aanwijzingen zijn dat dit erfelijk is voor je dochters. Dit heeft dus de hele zwangerschap door mijn hoofd gespookt.
Toen ik werd ingeleid, bleek ik al 2 cm ontsluiting te hebben, dus ik werd meteen aangesloten op de weeënopwekkers. Ik kreeg al vrij snel weeën en ik wist eigenlijk ook al heel snel dat ik een ruggenprik wilde. Alles zag er op de monitor goed uit, ik had 4 cm en de anesthesist werd opgeroepen. Die kwam het één en ander uitleggen en ging alles gereedmaken voor de prik. Ondertussen werd er een draadje aan het hoofdje van mijn zoontje vast gemaakt om hem beter te kunnen monitoren. Al snel bleek dat het helemaal niet meer goed zat! Zijn hartslag daalde enorm en er was ineens spoed! Binnen een minuut stond mijn kamer vol met artsen en de gynaecoloog vertelde me dat ik een keizersnede kreeg. Ik vond het op dat moment helemaal niet erg, ik was alleen maar bezig om mijn moeder gerust te stellen dat alles goed ging komen en dat dit kindje het zou redden. Ik vergeet nooit meer de angst in haar ogen en hoe wit mijn partner ineens werd. Ik wist dat mijn moeder enorme flashbacks had sinds mijn zwangerschap en zo bang was dat ze mijn buik niet durfde aan te raken. Ze had net het hele verhaal aan de verpleegkundige verteld en die vertelde dat aan de gynaecoloog, terwijl ik weggereden werd. Ik werd klaar gemaakt voor de ruggenprik en ik voelde de volgende wee alweer opkomen. Ik zei nog; “Joh doe maar onder narcose. Ik wil de volgende wee niet meer meemaken”. De anesthesist zei: “Nee je gaat je kindje geboren zien worden”. En op dat moment hoor ik mijn gynaecoloog vanaf de gang roepen: “ZE MOET ONDER NARCOSE ER IS GEEN TIJD! NU! NU! NU!” Er werd een kapje op mijn mond en neus geplaatst en ik was meteen weg.
Toen ik wakker werd, keek een verpleger me aan en vroeg me of ik wist wat er gebeurd was. Ik weet nog dat ik zei: “Ja ik hoop dat ik een kindje heb”. Hij bevestigde dit en vertelde dat hij perfect gezond was en bij papa op de borst lag. Ik werd daarna snel naar hem toe gebracht en ik zag dat hij al helemaal aangekleed was (in de verkeerde veel te grote kleding) en bij papa lag. Hij was al twee uur oud! Ze hebben gelukkig van die uren veel foto’s en video’s gemaakt die ik terug kan kijken. De dagen daarna zijn voor mij een hele grote waas. Ik was enorm beroerd van alle medicatie en het herstel ging moeizaam. Ik heb echt moeten wennen dat Xavi van mij was en bij mij hoorde. Want ik heb hem niet geboren zien worden. Ik denk dat ik na 2.5 maand ongeveer weer een beetje begon te aarden en toen kreeg ik ook het gevoel echt een band met hem te krijgen. Dat had mijn vriend veel eerder, ik denk dat het komt doordat hij de hele geboorte wel mee heeft gemaakt en meteen met hem kon buidelen. Hij deed ook niet heel veel de eerste weken, omdat ik heel weinig kon.
En soms, geef ik dat nog wel eens de schuld dat het daarom echt een papa’s kindje is geworden. Achteraf bleek dat ook ik een placenta-infarct heb gehad. Mijn gynaecoloog is er ook van overtuigd dat het wel iets erfelijks is, maar gaf aan dat niet elke arts er zo over dacht. De zwangerschap die volgde kwam heel snel, ging ook heel snel en eindigde ook in een keizersnede, omdat ik en mijn artsen het risico niet durfden te nemen. Ik heb Mika geboren zien worden en dat is heel vreemd, maar zo bijzonder tegelijk. Ik zal nooit kunnen en willen meemaken hoe het is om natuurlijk te bevallen. Ik ben er van overtuigd dat tijdens mijn bevallingen de juiste keuzes zijn genomen en ik ben blij dat ik niet in de tijd van mijn moeder leef waarin maar de hele tijd afwacht werd, ondanks haar geschiedenis.
Liefs,
MIRANDA
