Het was 8 november, de dag dat ik 27 kaarsjes mocht uitblazen
We begonnen de dag met een 3D-echo van mijn kleine jongen. Ik was 29 weken zwanger en vorige week wilde Matteo zich niet laten zien, omdat hij met zijn hoofdje heel laag lag. Wij konden alleen zijn lippen en een stukje van zijn neus zien. Voordat wij naar de echo gingen had ik Matteo nog even toegesproken en gezegd dat het mijn allermooiste cadeau zou zijn als hij zich vandaag liet zien! Ik ging vol goede moed naar mijn tweede poging om mijn kleine jongen te zien. Helaas, Matteo lag nog steeds te diep met zijn hoofdje, zelfs na een paar jumping-jacks zagen wij niets anders dan zijn prachtige mondje. Zijn vader Enrico en ik zijn allebei heel erg koppig dus Matteo moet dat ook zijn. Hij lag lekker warm en had er gewoon geen zin in. Jammer, nu zouden we nog tien weken moeten wachten voordat we hem konden zien. Maar goed, ik was nog steeds jarig en liet dit niet mijn dag verpesten. Het kon nou eenmaal gebeuren. ‘s Middags gingen Enrico en ik winkelen in Amstelveen. Ik merkte dat mijn rug moe was en pijn deed. Ik had bekkeninstabiliteit en veel gelopen dus ik dacht dat het daarmee te maken had. De pijn werd steeds erger, maar ik ben van mijzelf heel positief dus ik bleef rustig en besloot om even ergens wat te gaan drinken. We hebben nog een uurtje gelopen en ik wilde perse met mijn zwangere buik op de foto. Niet wetende dat dit de laatste foto van mij is waarop ik nog lachend, nietsvermoedend en gelukkig zwanger ben!
Eenmaal in de auto werd het nog erger
Ik voelde pijnscheuten in mijn buik en rug. Het was heel intens en dan trok het weer weg. In een half uur rijden had ik het ongeveer drie keer. Ik bleef nog steeds rustig en ik weet nog dat ik Googelde: ’Hele heftige pijnscheuten in buik en rug tijdens zwangerschap.’ Dokter Google gaf eigenlijk niet echt een duidelijk antwoord dus ik besprak het met Enrico. Hij zag aan mij dat ik echt pijn had en ik moest mijn verloskundige van hem bellen. Eenmaal thuis aangekomen plofte ik neer op de bank en wachtte ik af tot mijn verloskundige er was. Ze was er gelukkig heel snel. Ze voelde aan mijn buik, maar merkte niets raars. Toch vond ze het verstandig als ik even naar het ziekenhuis ging voor een CTG. Je krijgt dan twee banden om je buik die de hartslag van de baby meten en hoe vaak je weeën hebt. Dit moest een half uur zodat ze een goed beeld hadden. Matteo zijn hartslag was goed en ik had wel wat lichte weeën, maar niets alarmerends. Gelukkig, wat een opluchting! Na deze scan wilde de arts nog even een echo maken voor de zekerheid.
Ik ging vol goede moed het kamertje in
Ik mocht mijn kleine puppy nog een keer zien vandaag! Eenmaal op de tafel wilde ze toch graag een inwendige echo maken, just to be sure! Sinds ik zwanger ben, ben ik al mijn gene verloren, dus broek uit en liggen maar! Op dat moment merkte ik dat ze heel erg aan het zoeken waren. Er ging veel door mij heen, maar ik besloot toch om rustig te blijven. Het kwam wel vaker voor dat ze de baarmoedermond niet gelijk konden vinden vertelde ze mij geruststellend. Ze haalde de gynaecoloog erbij en met drie man sterk startte zij de zoektocht naar mijn baarmoedermond. Tussendoor kreeg ik nog te horen dat ze konden zien dat Matteo heel veel haar heeft. Dat vond ik leuk om te horen en het maakte mij heel trots!
Na een paar minuten hoorde ik opeens: ‘Ja we hebben hem, meet hem maar op!’
Mijn baarmoedermond bleek nog maar 0,8 centimeter te zijn wat normaal gesproken zo’n 4,0 centimeter hoort te zijn. Voor iedereen die niet weet hoe het werkt: ‘Je baarmoeder is een soort ballon waar de baby in zit. Het tuutje van de ballon is de baarmoedermond. Die hoort lang en dicht te zijn zodat de baby veilig blijft zitten en dat er geen bacteriën van buiten naar binnen kunnen. Als dit “tuutje” open gaat staat en het staat 10 centimeter open, dan heb je volledige ontsluiting en mag je persen waarna de baby geboren zal worden.’ Bij mij was het “tuutje” al zo kort dat ik richting ontsluiting ging. Op dit moment gingen alle alarmbellen af bij de dokters. Iedereen begon dingen te roepen als: ‘Bel jij rond naar andere ziekenhuizen?’ en ‘Ze moet ook weeënremmers krijgen.’ Op dat moment sloeg bij mij ook de paniek toe. Wat gebeurde er allemaal… Het was 19.30 uur ‘s avonds, ik was jarig en ik had nog niets gegeten. Mijn zwangerschap ging (op een paar kwaaltjes na) zo vlekkeloos. Ik kreeg te horen dat de bevalling was begonnen en dat ik, omdat ik pas 29 weken zwanger was, overgeplaatst moest worden naar een academisch ziekenhuis. Gelukkig had het VU ziekenhuis in Amsterdam nog een plekje voor mij.
Het overviel mij enorm en ik werd er heel verdrietig van
Dat ik hem vanochtend gevraagd had om zijn koppie voor mijn verjaardag te laten zien had hij wel heel letterlijk genomen. Mijn kleine jongen luisterde iets te goed. Toch had ik liever dat hij nog bleef zitten, want dat is gewoon veel beter voor hem en als hij nu geboren zou worden dan zitten daar wel de nodige risico’s aan. Ik kreeg in het ziekenhuis in Haarlem twee prikken. Eén prik die de weeën zouden remmen en één prik die Matteo zijn longen versnelt zouden rijpen zodat hij zelf zou kunnen ademen. Die prik van de longrijpers was heel naar! Maar je doet alles voor je baby, ook als het nog niet geboren is. Met gillende sirenes werd ik met de ambulance van Haarlem naar Amsterdam gebracht. Ik moest alleen in de ambulance. Wat een rot rit was dit. Ik was heel bang en gespannen. Deze rit leek ook mega lang te duren terwijl het volgens mij maar tien minuten waren. Eenmaal aangekomen in het VU ziekenhuis kwam ik gelijk op een verloskamer te liggen. Het is nooit zeker dat de weeën geremd worden en er zat dus een kans in dat ik vanavond zou gaan bevallen. Het duurde even voordat Enrico er was omdat hij ook nog spullen moest halen thuis. Mijn moeder en Jeff waren ook onderweg naar mij. Ik lag alleen op een kamer met allemaal apparatuur en in de kamer naast mij was duidelijk iemand aan het bevallen. Mijn God, wat was ik bang! Nadat mijn moeder, Jeff en Enrico waren langs geweest besloot ik maar wat te slapen. Dit lukte voor geen meter. De gillende vrouw in de kamer naast mij maakte mij bang. Ook het idee dat ik er zelf zo bij zou liggen die nacht gaf mij geen rust. Wat een dag was dit. Het was een verjaardag om nooit te vergeten!
Lees HIER het vervolg
GLADYS
