Woensdag heb ik (lichte) weeën
Makkelijk weg te puffen in elk geval. De verloskundige komt langs, aangezien ik al 40 weken en 2 dagen zwanger ben. Ze constateert dat ik nog geen ontsluiting heb. Wat baal ik als een gek. Moeders die dit ook hebben meegemaakt, weten hoe ik me op dat moment gevoeld heb. We spraken af dat ik ’s avonds rond de klok van 20.00 uur weer zou bellen. “Hoe kom ik de rest van de dag door?!”, zuchtte ik. Ik ben maar even Facebook gaan checken en lekker eten gaan koken voor mijn vent (ons lievelingseten lasagne). Om 20.00 uur leken de weeën te zijn afgenomen, helaas geen verbetering. We spraken af de volgende ochtend weer de verloskundige te bellen om te kijken hoe het dan gaat.
Donderdagochtend: Niks aan de hand
De weeën zijn in geen velden of wegen meer te bekennen (lees: ik baal en hoop toch wel dat ons baby’tje snel gaat komen, want ik zie toch wel uit naar de komst van onze kleine). Om 8.00 uur bel ik met de verloskundige,. “Je hebt vast voorweeën gehad”, vertelt ze. Nu verder afwachten tot het echt door gaat zetten. Henriko – mijn man – gaat gewoon aan het werk, omdat er toch niks aan de hand lijkt te zijn. Gelukkig wel in ons eigen dorp, want stel dat het wèl begint, dan is hij in de buurt. Voordeel van een eigen bedrijf. Ik duik nog even terug mijn bed in. Om 10.30 uur ga ik op de bank zitten met een kopje koffie en What’s app ik mijn familie en vrienden nog even terug. Ik stuur dat het goed gaat, alles nog rustig, niks aan de hand. Ik heb de tijd van de wereld (niemand waar ik rekening mee moet houden). Ik neem de tijd voor mezelf om even te douchen. Henriko komt thuis om te kijken hoe het met me gaat. Om 11.00 uur sta ik nog steeds onder de douche. Plots krijg ik ineens hele heftige weeën. Nog erger dan wat ik de dag ervoor had en ik weet mezelf geen houding meer te geven onder de douche. De weeën komen zo snel achter elkaar (er zit voor mijn gevoel gewoon geen tijd tussen), dat ik onder de douche vandaan kom om me af te drogen. Zelfs dat krijg ik niet voor elkaar en Henriko komt mij verder afdrogen. Fijn zo’n lieve kerel die dat voor je doet. En maar goed ook dat hij thuis kwam, ik had hem zelf tussen de weeën door niet meer kunnen bellen. Als hij later thuis was gekomen, was hij niet bij de geboorte van onze zoon geweest.
De weeën zijn lang en krachtig
Ik roep dat ik naar de wc ga, omdat ik moet “poepen”. Gelukkig komt er niks “bruins”, maar op dat moment wist ik niet dat ik al aan het persen was. Henriko belt de verloskundige om door te geven dat de weeën weer terug zijn en dat ze nu wel door lijken te zetten. Zij zijn in een dorpje verder op en maken het consult af en komen onze kant op. Ik blijf mijn weeën opvangen, maar blijf roepen tegen hem dat ik moet “poepen”. Henriko belt nog eens en roept: “Jullie moeten nú komen. Ze houdt het niet meer. Ze zit op de wc en moet “poepen”.” Ik voel het hoofdje al tussen mijn benen drukken. De baby zakt steeds verder naar beneden. Dan vliegt de deur open, tijd om de tas uit te pakken heeft de verloskundige niet. Ze brengen me naar bed. Ik lig nog maar net op bed of mijn lieve zoon Rick wordt al geboren. En dat allemaal in 1,5 uur tijd. “Whaat!”, hoor ik je denken. Ja, een bevalling van een eerste kindje in anderhalf uur tijd. Dit hadden wij zelf ook niet zien aankomen en ik was dan ook even helemaal in de war. Zelfs vrienden en familie geloofden niet dat wij zo snel papa en mama waren geworden.
NATHALIE
