Mijn regenboogzwangerschap en -geboorte van Kate

“Ik hoop voor jou dat de natuur zijn werk gaat doen”. Dat waren de harde, maar ook eerlijke woorden van de arts toen ik met spoed het ziekenhuis in werd gebracht. Ik was nog maar twintig weken zwanger en voelde me al de hele dag niet goed. Ik kon niet goed verwoorden wat het precies was, maar toen ik van de bank op stond wist ik wel “Dit is niet goed”. Ik belde met de verloskundige en ik kreeg gelijk: het was vruchtwater.

Tegen alle verwachtingen in mocht ik naar huis

In het ziekenhuis kreeg ik meer informatie en daar werd wel al snel duidelijk dat het voor een kindje van 20 weken heel lastig is om te overleven zonder vruchtwater. Ik moest in het ziekenhuis blijven, omdat de arts inschatte dat de bevalling elk moment kon gaan beginnen. Toch gebeurde dat niet. De volgende dag werd ik naar huis gestuurd. Ik was totaal de weg kwijt en super onzeker, want wat stond ons te wachten?

Ik probeerde het vruchtwater aan te vullen

Twee weken lang heb ik in een ziekenhuisbed gelegen in de woonkamer en geprobeerd om het vruchtwater aan te vullen door veel te drinken, fruit te eten en vooral zo min mogelijk te bewegen. Of het enigszins hielp? Geen idee, maar ik deed er alles aan om invloed uit te oefenen op de situatie. De echo’s en de gesprekken in het ziekenhuis maakten de situatie niet beter. We werden met de dag onzekerder en wisten totaal niet waar we aan toe waren. Was er iets met hem aan de hand waardoor ik mijn vruchtwater was verloren? Ging ons mannetje het minder goed doen in de buik omdat er minimale vruchtwater aanwezig was?

En toen was het foute boel

Aan die onzekerheid werd na 2,5 week een einde gemaakt. Ik viel flauw in de badkamer en voelde aan alles dat het helemaal foute boel was. Zodra ik aan kwam in het ziekenhuis werd onze angst bevestigd: je kon niet mooier worden… jouw hartje was gestopt met kloppen.

De bevalling mocht ik zelf plannen. Ik werd onwijs ziek en belandde bijna op de IC. Toen mijn zoon eindelijk naast me lag, was ik te ziek om hem de aandacht te geven die ik hem graag had willen geven. Maar één ding wist ik wel: hij moest en zou met ons mee naar huis. Iets wat ik van tevoren niet had bedacht, omdat ik vooral heel erg bang was voor hoe het zou zijn. Die angst viel gelijk van mij af. Ik voelde aan alles: dit is mijn kindje en hij hoort bij ons.

Het afscheid

Zijn afscheid was heel warm en helemaal op onze manier. We hebben met familie en vrienden ballonnen opgelaten in de duinen en een kleine dienst gehouden bij het crematorium. Ik kijk daar met een heel warm gevoel op terug en hoop dat hij onze liefde en warmte heeft gevoeld.

De periode erna heeft vooral in het teken gestaan van weer te leren houden van het leven en alles wat er wel is. En alles een plek geven. Een nieuwe zwangerschap hebben we heel lang voor ons uit geschoven. De angst, onzekerheid en het verdriet was op vele momenten nog zo voelbaar.

Mijn regenboogbaby

En toch wilde ik niet vanuit angst blijven leven en vanuit daar mijn keuzes maken. Ik voelde dat ik het niet kon afsluiten en zeggen “Voor mij is het goed zo”. Ik kon het thema ‘zwangerschap’ niet afsluiten. Het twijfelen kostte enorm veel energie. Elke maand kwam daar weer de vraag: Wat willen we? De twijfel viel helemaal weg toen ik twee streepjes zag op de zwangerschapstest. Gelijk kwam er een rust over me heen en voelde ik aan alles “Dit gaan we gewoon doen”. Ik wist dat ik deze periode door moest om uiteindelijk een kindje in mijn armen te kunnen sluiten. Op geen enkele andere manier was dit mogelijk. De momenten van angst en onzekerheid hoorde bij deze zwangerschap, maar naast die gevoelens wilde ik vooral ook in vertrouwen leven.

De doodgeboorte van Sem heeft alles te maken gehad met een niet goed werkende placenta en daarom stond ik onder strenge controle in het ziekenhuis. Er zijn zeker een aantal momenten geweest die weer even spannend waren. Bijvoorbeeld toen ik met 34 weken dacht dat ik weer vruchtwater was verloren en naar het ziekenhuis moest voor controle. Ik merkte gelijk dat er weer zoveel spanning in mijn lichaam zat. Gelukkig was er niets aan de hand en lukte het me om weer in vertrouwen de zwangerschap verder te gaan.

Mijn regenboogdochter Kate werd geboren

Na een bevalling van ongeveer vier uur is op 19 juni onze dochter Kate June geboren. Ze voelt echt als een cadeautje en ik zeg regelmatig tegen mezelf dat ik zo blij ben dat ik het nogmaals heb aangedurfd. Daarnaast zal onze zoon Sem altijd onderdeel van ons gezin blijven en ik benoem hem ook altijd als mensen vragen hoeveel kinderen ik heb.

Ook voor Sofie is Sem haar broertje en mijn hart vervuld zich met liefde als ik haar in de ochtend even naar zijn gedenkhoekje zie lopen en haar hem gedag hoor zeggen.

Met veel verschillende gevoelens kijk ik terug op de afgelopen jaren, maar vooral dankbaarheid en liefde overheerst. Hoe pijnlijk ook momentenzijn geweest, ik had Sem voor geen goud willen missen.

Voor andere ouders

Ik heb een aantal tips voor ouders met een overleden kindje:

•             Geef jezelf de tijd en ruimte voor het rouwproces

Ik heb ervaren dat het geen makkelijke, maar ook geen lineair proces is. Er kunnen momenten zijn waarop je denkt dat je weer wat stappen terug doet. Dat het heel zwaar voelt, omdat je had gehoopt dat je al verder in het proces zou zijn. Gun jezelf tijd en geef je zelf ook de ruimte om op momenten dat het niet gaat een stap terug te doen.

•             Sta open voor de hulp om je heen

Ik wilde het liefst mijn bed in kruipen en de dekens over mijn hoofd trekken en er na drie maanden weer eens uit komen, maar dat was geen optie. We hebben heel veel steun gehad aan de mensen om ons heen en bepaalde taken uit handen gegeven. We zeiden soms dat we even het antwoord niet wisten en vroegen of mensen met ons mee konden denken. Het was fijn dat er soms eten werd gebracht of dat onze dochter even een paar uurtjes opgehaald werd; dan konden wij even uren voor ons uit staren om vervolgens met haar de eendjes te gaan voeren.

•             Praat erover en zoek eventueel hulp

Ik vond praten over dit onderwerp in het begin heel erg lastig. Ik merkte ook dat er een bepaald soort schaamte over heen zat. Ineens was ik ook een moeder met een doodgeboren kindje. Om dat toe te geven en die pijn te mogen voelen, was echt een proces en daar heb ik ook hulp bij gezocht. Uiteindelijk heb ik geleerd dat het delen van mijn kwetsbaarheid ook de mooiste gesprekken bracht en mij echt hielp in het proces.

•             Pak de regie

Geef ook aan waar jij behoefte aan hebt. Ik heb bijvoorbeeld op mijn werk een uitgebreide mail verstuurd waarin ik duidelijk aan gaf wat collega’s wel en niet mochten vragen en op welke momenten. Ik wilde niet dat het verdriet mij zou overvallen op momenten dat ik juist even met iets anders bezig was en afleiding had. Collega’s hadden daar bewondering voor en hebben ook echt rekening gehouden met mijn aangegeven grenzen.

•             Vertrouwen en angst

De vraag of je nog een keer een zwangerschap aandurft kan natuurlijk alleen jij beantwoorden. Voor mij heeft het jaren geduurd, maar misschien wil jij al heel snel weer zwanger zijn. Weet dat vertrouwen en angst zich afwisselen en kijk ook wat jou kan helpen op momenten van angst. Bij mij zorgde het naar buiten gaan met mijn dochter of goede gesprekken met vriendinnen ervoor dat ik wel de angstgevoelens de ruimte gaf, maar dit niet liet regeren.

Mocht je hetzelfde meemaken en bepaalde vragen hebben, dan mag je me altijd een bericht sturen. 

MYRNA