Al een paar dagen maakte ik mij zorgen om onze oudste zoon. Hij was niet zichzelf. Hij dronk ineens ontzettend veel water en maakte daardoor ook veel nachtelijke bezoekjes aan het toilet. Daarbij at hij meer dan normaal, maar viel toch af. Nadat ik dit uitgesproken had naar mijn man, zijn wij een eetdagboek gaan bijhouden van drie dagen. Voordat we eraan begonnen, wilden we eerst weten wat ons zoontje woog en wat zijn lengte was. Hij is zes jaar en woog voordat we alles gingen bijhouden 19.4 kilo en hij was 120 centimeter. Dit was net aan gemiddeld als je naar z’n BMI kijkt.
Eetdagboek
Drinken
- 7 a 8 bekers water
- 1 beker ranja
- 2 kopen thee
Ontbijt
- Havermout pap met frambozen
- 3 crackers pindakaas
- 1 stop hoest
Fruit moment
- Kiwi en handje blauwe bessen
Lunch
- 3 boterhammen ( 1 vleeswaren, 2 pindakaas)
- 1 cracker pindakaas
Fruitmoment
- 3 mandarijnen
- Iets van snoep
Avondeten
- pasta met salade (3x opgeschept)
- Vla
Zoals je ziet, eet hij echt ruim voldoende en niet ongezond. Hij drinkt echt veel. Gemiddeld 10 tot 12 glazen op een dag, terwijl een kind gemiddeld 1,5 liter per dag drinkt. Het eetdagboek van drie dagen stopte net voor het weekend. Door Corona wat in deze tijd speelt, zijn we de dagen een beetje kwijt. We hielden hem in de gaten en zouden maandag onze ongerustheid delen met de huisarts.
Het ging slechter met Milan
Mijn zoon stond aan mijn bed en ik vond Milan er erg slecht uitzien, nog erger dan de dag ervoor. En met de gedachte dat ik de huisarts ging bellen, wilde ik weer weten wat hij woog (voor de duidelijkheid zijn gezichtje was nog smaller, donkere ogen en zag grauw). Mijn vermoeden klopte: hij was een halve kilo afgevallen in vijf dagen tijd.
Meteen om 8 uur in de ochtend hing ik aan de telefoon. Dit werd een telefonisch consult in verband met de maatregelen rondom Corona en de aantal patiënten die ze per dag toelaten op een spreekuur. Nadat de huisarts alles had aangehoord, wilde hij graag dat Milan de volgende dag langskwam op het spreekuur.
Het diabetes onderzoek
Ons bezoek stond om kwart voor 11 gepland. De huisarts wilde graag bloed afnemen door middel van een vingerprikje om zijn glucose te meten. Deze bleek aanzienlijk hoog. Ook wilde hij zijn urine controleren. Daar werd glucose in opgemerkt. Milan werd meteen doorgestuurd naar de kinderarts in het ziekenhuis. Met ook de mededeling dat hij waarschijnlijk suiker heeft en dat ze hem daarop zouden gaan testen. De rollercoaster voor deze 6-jarige kanjer ging beginnen. Hij werd opgenomen voor één tot drie dagen. En heb ik je al verteld dat ik toen zelf 39.2 dagen zwanger was?
Welk type diabetes heeft Milan dan?
Daar zat ik dan thuis in onwetendheid. “Wat gaat er gebeuren?”, schoot er door mijn hoofd. “Hoe voelt mijn zoontje zich? Hoe lang moet hij blijven? Mag mijn man bij hem blijven? Wat als de bevalling begint?”, volgde gauw. Er spookte dus van alles door mijn hoofd. Ik werd overvallen door emotie en een hoop stress. Er ontstond blinde paniek bij mij. Ik wilde ècht niet alleen bevallen, maar ook niet dat mijn man Milan alleen liet in het ziekenhuis. Vrienden en mijn ouders stelden me gerust dat vaak je lichaam op slot gaat en de bevalling vast pas start als de rust er weer was. Ik probeerde me te herpakken, voor mijn lieve meisje te zorgen en vroeg naar bed te gaan. Wat had ik graag bij mijn zoontje willen zijn en hem willen steunen en knuffelen, maar ik was niet de juiste persoon voor hem op dat moment. Zijn vader was bij hem om hem erdoor heen te loodsen. Om hem te helpen bij zijn bloedafname (meer dan 6 buisjes). Ook werden er testen gedaan. De artsen hoorden aan wat Milan mankeerde en wat ons opgevallen is. Met de symptomen en de hoge glucosewaarde, concludeerden de artsen diabetes type 1. De alvleesklier van Milan was ermee gestopt. Volgens de artsen was dit gewoon pech. Het is dus compleet iets anders als diabetes type 2.
Mijn zoon moet levenslang insuline spuiten
Milan werd meteen voorbereid op het spuiten van insuline en vingerprikjes. We kregen te horen dat hij er nooit meer van af zou komen en zijn hele leven insuline toegediend moest krijgen. Mijn man kreeg in deze corona periode de uitleg van de artsen. Omdat ik thuis zit met onze dochter, kreeg ik telefonisch uitleg van de diabetesverpleegkundig en diëtist. Ook werd ik aan het einde van die dag gebeld door de huisarts die Milan doorgestuurd had en de uitslagen zag. Hij wilde pijlen hoe het met mij ging en of er vragen waren. De steun, uitleg en betrokkenheid van elke arts was hartverwarmend. Petje af. En dat in deze rottige heftige tijd die we Corona noemen
Terug naar huis
De volgende ochtend werd ik gebeld met de mededeling dat Milan waarschijnlijk na de lunch naar huis mocht. Papa mocht zijn insuline toedienen. Wat was ik blij en opgelucht om dit te horen. Mijn ventje zag er nog altijd slecht uit, maar hij was weer thuis. Hij heeft nu medicatie dat hem letterlijk in leven zal gaan houden. Beter worden zal hij nooit, maar hij heeft nu wel een toekomst.
ROMY
