DEEL I nog niet gelezen!? Klik hier!
Uiteindelijk had ik rond 15:15 uur 3 centimeter ontsluiting en konden mijn vliezen volledig doorgeprikt worden. Alsof die nacht nog niet erg genoeg was… Omg, die weeën, ze waren niet op te vangen daarna. De ene na de andere. Ik kon alleen maar op de bel drukken omdat ik naar boven wilde voor die F*king ruggenprik. Uiteindelijk waren mijn bloedplaatjes weer stabiel en mocht ik een ruggenprik. Rond 18:30 uur kwam ik weer op de kamer. Wauw, ik was een heel ander mens en die ruggenprik was een makkie! Door die vreselijke weeën heb ik die prik niet eens gevoeld. Ik kon weer even op adem komen. Toen ging de ontsluiting snel en zat ik rond 19:00 uur op 7 centimeter. Ik werd ontzettend goed verzorgd door de zusters, mijn man en mijn moeder. Wat een steun waren zij. En toen begon opeens heel mijn lichaam te trillen… Ik had hier geen controle over en ik kon niet meer stoppen, dit was dus een reactie van mijn lichaam op alle heftigheid. Rond 21:30 uur kreeg ik persdrang. Uiteindelijk mocht ik gaan persen. Jezus, wat duurde het lang voordat deze persweeën goed op gang kwamen. Nooit gedacht dat ik zoveel moest geven. Ik moest doorgaan met alle kracht die ik had. Waar ik in hemelsnaam de kracht vandaan haalde? Ik weet het niet? Met al mijn kracht heb ik een uur geperst en na drie keer roepen dat ik niet meer kon, was daar onze zoon. Om 22:31 uur werd Sèvn Damien op mijn buik gelegd. Wat een moment.
Sèvn had wel moeite met ademen. Het kwam maar moeilijk op gang. Hij werd daarom vrijwel meteen meegenomen en kreeg wat zuurstof toegediend. Gelukkig huilde hij direct. 2762 Gram woog hij, terwijl hij geschat werd op 2500 gram door de echo’s die wij hadden. “Yesss” , riep ik vanuit mijn bed. Elke gram die er extra aan zat was voor mij een fijn gevoel. Omdat ik langer dan 24 uur gebroken vliezen had gehad was Sèvn niet in orde. Hij had een infectie en was die nacht aan een infuus gelegd met antibiotica.
Mijn man en ik werden naar een andere kamer gebracht en Sèvn werd op de neonatologie gelegd. Dit was toch wel het ergste van de afgelopen 28 uur. Ik had een lege buik en mijn kind lag kamers verderop. Ik was kapot van al die uren bikkelen en moest wat gaan slapen zonder mijn zoon. De dagen erna heb ik me zo slecht gevoeld over mijn kind die te ver weg was en mijn fysieke toestand! Shit man, die bloeddruk van mij bleef hoog en wat voelde ik me daardoor slecht. We mochten zo vaak we wilden naar ons kindje. Wat een strijder was Sèvn. Hij kreeg zeven dagen antibiotica en na twee dagen sloeg deze goed aan. Sèvn lag al snel in een warmtebedje en na een dag of drie was ook zijn temperatuur goed. Hij werd geboren als dysmatuur met 38+2 dagen. Te klein en te iel voor een zwangerschap van 38+2 weken. Maar na de vierde dag deed hij het zo goed dat hij eindelijk bij ons op de kamer mocht komen. Wij hadden ons kindje bij ons en wij hebben enorm genoten. Hier waren we zo aan toe. Daar was dan mijn roze wolk. Eindelijk het gevoel van pure geluk.
Uiteindelijk hebben we acht dagen in het ziekenhuis gelegen. Ik ging naar huis met medicatie voor mijn bloeddruk omdat deze nog steeds hoog (130/95) was. Ik werd in de rolstoel naar buiten gereden met Sèvn in de maxicosi op schoot. Ik kon niet lopen en had nog een veel te hoge onderdruk, maar ik was nog nooit zo zelfverzekerd ergens de deur uit gegaan. Ik was moeder geworden en dat heeft heel mijn leven veranderd. Ik was moeder geworden van een prachtige gezonde zoon. Ik had hem gedragen en ik had hem gebaard na zoveel uren afzien. We hadden het geflikt. En nu gingen we genieten als gezin. Uiteindelijk had ik nog acht weken medicatie moeten slikken, maar was ik er vanaf gekomen. Ook jonge mama’s kunnen een goede mama worden. Ik was 23 jaar oud toen ik beviel. Ik ben nu 24 en een trotse mama die nog steeds volop geniet!
DEMI
