Onze baby was te klein, ik had een naar voorgevoel

Het was 17 september 2018 toen de zwangerschapstest ZWANGER aangaf. Dolblij waren we dat het ons nog een keer gegeven bleek te zijn. Ik was zwanger van ons tweede kindje. Samen met onze zoon Cas, gingen we een wandeling maken door het park. We moesten het nieuws ook even laten bezinken. Ik had namelijk net getekend voor een nieuwe baan en mijn man was ook op zoek naar wat anders. Ik zat daarnaast midden in de afronding van mijn scriptie. Toch tijdens die wandeling maakten we al volop prachtige toekomstplannen. We waren op dat moment al met zijn vieren. Ik kon mijn geluk niet op en zag het allemaal goed komen. Helaas heb ik dat gevoel alleen de eerste weken gehad! De eerste vijf weken was er niets aan de hand. Daarna kwamen de vermoeidheidsklachten en misselijkheid, maar het was allemaal te overzien.

Ons kindje was klein

Op 4 november 2018 hadden we onze eerste echo. Alles zag er prima uit. Tot de 20 weken echo op Oudjaarsdag. Onze echoscopiste constateerde dat onze dame wel aan de kleine kant was. Het was nog niet zorgwekkend, maar ze stelde toch voor om even een check-up in een academisch ziekenhuis te laten doen. Alles zag er verder goed uit en toch was ze niet helemaal gerust. Dit mogelijk ook, omdat onze zoon een 9 ponder was en 56 cm bij zijn geboorte. Onder het mom van: ‘Dan hebben we het maar getackeld’, gingen wij naar het Wilhelmina kinderziekenhuis voor een SEO op 9 januari 2019. Ze was inderdaad aan de kleine kant en kwam in de groeicurve net iets boven de onderste lijn uit.

Witte darmen zijn niet goed

Hierbij werden er ook echodense darmen geconstateerd oftewel ‘witte darmen’. Bij de echo waren haar darmen net zo wit als haar bot. Dit hoort niet zo zijn. We zaten nog niet direct in de stress, want verder was immers alles goed (het hart en de hersenen daar was ik in eerste instantie nog het meest bang voor, want dat is vaak levensbedreigend). Toch wat gespannen zaten we te wachten op de gynaecoloog die ons zou vertellen wat deze ‘witte darmen’ voor gevolgen zouden kunnen hebben.

We werden gelijk met cijfers om de oren geslagen: 2 op de 1000 kinderen zou taaislijmziekte hebben, 4 op de 1000 syndroom van Down. Een darmafwijking (een operatie zou dat na de geboorte op kunnen lossen) en infectie behoorden ook nog tot de opties. In het meest positieve scenario zou het intern een bloedinkje zijn geweest en zouden de darmen over een aantal weken niet meer wit hoeven op te lichten. Er werd ons verteld dat we een vruchtwaterpunctie zouden kunnen doen om te kijken of ons kind taaislijmziekte zou hebben of een syndroom. Gezien de gevolgen en de toch relatieve kleine kans, besloten we het niet te doen. We hadden eerder bewust niet gekozen voor de NIPT. Een kindje met Down zou immers net zo welkom zijn. Het leek de gynaecoloog ook allemaal erg onwaarschijnlijk, maar hij moest het melden dat dit het geval kon zijn. Toch wat verslagen gingen we naar huis. Over vijf weken konden we terug komen om de groei te controleren en uitgebreider naar de darmen te kijken. Deze vijf weken leken voorbij te kruipen. In de tussentijd probeerde ik mijn focus te verleggen. Stressen en mij zorgen maken zou immers niet bijdragen aan de groei en haar welzijn, dacht ik zo.

Onze baby zat op de ondergrens

Eindelijk was daar de dag (13 februari 2019). Er werd nu een GUO gemaakt. Onze dame werd opnieuw gemeten en de darmen kleurden nog steeds wit, shit we hadden zo gehoopt dat dit nu verdwenen zou zijn. De hersenen werden goed bekeken. Hier kwam nog een gynaecoloog bij om te checken. Gespannen en vragend keken we elkaar aan, want we wisten niet dat dit ook nog uitgebreid bekeken werd. Dit was allemaal goed. De uitslag kregen we weer bij een andere gynaecoloog. Waar we eerst vijf weken ‘los werden gelaten’, zo voelde dat, was deze dame kordater. De groei was iets verder teruggezakt. Ze zat nu echt op de ondergrens. Ze moest wel zo door blijven groeien, want anders werd het toch wel spannend. Ze zou sowieso bij 37 weken worden gehaald als ze in deze groei zou blijven doorgaan. Ik durfde niet te vragen wat er zou gebeuren als ze onder die lijn kwam. Per direct stopte de controles bij de verloskundige en ik zou nu om de twee weken hier op controle komen. Over de oorzaak van de witte darmen konden ze nog niets nieuws vertellen. Over twee weken zouden ze mogelijk kunnen zien of het een darmafwijking zou betreffen. Nu wel compleet in de stress gingen we naar huis. Het was nu echt serieus geworden aangezien je niet zomaar onder controle komt te staan en bevallen moet in een academisch kinderziekenhuis! Ik belde huilend mijn moeder op dat we nu onder controle stonden van het WKZ en sprak mijn zorgen uit. Zij stelde ons nog gerust met de woorden: “Het is beter joh, want in betere handen kunnen jullie niet zijn”. Tja, en toch hadden wij dat gevoel niet. Ik had een naar voorgevoel. Ik denk dat dat kwam doordat we steeds verslagen en verward dat ziekenhuis weer verlieten.

Die maandag werd ik getest op zwangerschapssuiker en de werking van mijn schildklier. We hadden de hele week amper geslapen. De onrust in mijn lijf had de overhand genomen. ’s Nachts kreeg ik paniekaanvallen en mijn man kon de angst en onrust, dat het niet goed zou zijn met onze dochter, niet meer uitschakelen. Lichamelijk begon ik het steeds zwaarder te krijgen. Mijn vermoeidheid is nooit weggegaan en ik kreeg een uitgeput gevoel. De gehele zwangerschap heeft mij het gevoel bekropen dat er iets echt niet goed zat. Ik had het kamertje nog niet af, had er werkelijk nog niets aan gedaan! Ik had maar liefst twee setjes kleding gekocht. En dat terwijl ik op 27 weken zwangerschap zat, maar onbewust-bewust hield iets in mij het tegen alles klaar te maken. Een onbezorgde, blije zwangerschap was het niet en is het nooit geweest. Voordat we ons meldden die maandagochtend, drong mijn man erop aan dat ik zou melden dat ik mij echt niet goed voelde. 

 WORDT VERVOLGD...

  LISA