Zie hieronder haar eerdere blogs:
Deel 1: Dagboek van een sterrenmama: Mijn verloofde ving pasgeboren Faith* op die 16 weken oud was
Deel 2: Faith* is geboren met 16 weken, we legden haar gauw in een bak water
Deel 3: Dagboek van een sterrenmama: doodgeboren Faith* mocht mee naar huis
Dagboek van een sterrenmama: ‘kraamvisite’ voor Faith*
Eenmaal thuis aangekomen stonden mijn ouders op ons te wachten. Zij hadden thuis van alles opgeruimd en alle post en bloemen aangenomen die in tussentijd naar ons waren verstuurd. We kwamen dus in een huis vol liefde terecht met alle kaartjes en alle bloemen van iedereen.
Faith in de koelkast
We gingen meteen Faith in haar waterbak doen en achter in de schuur in de koelkast plek maken. Ineens moest er een soort opbaringsplekje gecreëerd worden, maar dat ging ik pas doen nadat ik even op adem was gekomen. Ik verloor nog bloed en begon erge spierpijn te krijgen van de bevalling. Ik denk dat ik zowat elke spier heb aangespannen. De zon scheen, dus ik ging even buiten zitten met een sigaret. Dat was meteen een slechte gewoonte die ik oppakte. Ik was voor de zwangerschap al gestopt en ik had alles volgens het boekje gedaan. Blijkbaar maakt dat geen verschil en kan je kind alsnog doodgaan. Ik maakte de belofte om over niet al te lange tijd er echt mee te stoppen.
Bloedarmoede
Mijn verloofde verzond appjes dat mensen voor de vrijdagavond, zaterdag en zondag een momentje konden inplannen om te komen. Niet langer dan een uur en het maximaal aantal mensen die tegelijk konden komen was 4. Hij had een heel schema gemaakt (hou ik van) met de afspraakmomenten en mijn pauzemomenten zodat ik of even kon liggen of met Faith kon knuffelen. Daarna ging hij met mijn vader ijzerpillen halen en boodschappen voor een ijzerdieet vanwege mijn bloedarmoede. Ik ging op de bank zitten en liet het allemaal even om me heen gebeuren. Lichamelijk werd het steeds zwaarder en begon ik de echte aanslag van zo’n bevalling te voelen, maar er moest nog bedacht worden hoe we Faiths hoekje zouden indelen.
Mijn tranen hielden niet meer op
Ik gebruikte de bloemen die we hadden gekregen, een paar knuffeltjes, haar mandje en er kwam een kaars die we aan zouden doen als ze “wakker” was en samen uit konden blazen als ze ging “slapen”. Je gaat soms toch bijzondere dingen verzinnen om het idee te hebben dat je kind bij je is.
Die avond kwamen al de eerste familie en vrienden op condoleance. En wat was het moeilijk om voor het eerst buiten de gezinnen ons verhaal te vertellen. Daar kwamen de tranen die niet ophielden. Toch vond ik het enorm fijn om ons verhaal te delen, Faith te laten zien en was ik blij met het besluit om de condoleance toch uit te breiden. Na de laatste visite wilde ik naar bed, in mijn eigen bed slapen, even op adem komen, maar ik wilde wel vroeg een wekker om met Faith in bed te kunnen knuffelen.
Het boeide mij niet hoe ik eruit zag
Zo gezegd zo gedaan. De volgende ochtend stonden we om 07.00 op. Mijn verloofde haalde Faith uit de koeling en gaf haar aan mij. Mijn spierpijn was namelijk nu echt op zijn toppunt en ik voelde me echt nog super zwak in verband met mijn bloedarmoede. Na 1,5 uur hebben we Faith weer terug in het water gelegd en onszelf een beetje klaargemaakt – al boeide het mij echt niet hoe ik eruitzag – om de visite van die dag te ontvangen. Na een nachtje goed slapen, in mijn eigen omgeving zijn, al een paar keer ons verhaal te hebben verteld, vond ik het die middag alleen maar fijn om mensen te zien. We waren nog nét voor Corona, dus we konden nog knuffelen en elkaar kussen. Daar ben ik nog steeds enorm dankbaar voor.
Natuurlijk vroeg iedereen of ze iets konden doen en over het algemeen was het weinig. Ik rookte als een schoorsteen op dat moment, dus hier en daar vroeg ik een pakje sigaretten. Gelukkig begreep iedereen ook dat ik dat deed en gaven ze me groot gelijk, met de kanttekening dat ik wel weer moest stoppen. Dat was sowieso mijn plan. Geen probleem.
Herinnering aan de ‘kraamvisite’
Ik gebruikte het baby-zwangerschapsboekje dat ik elke week invulde in mijn zwangerschap om de “kraamvisite” op te schrijven. Er was namelijk een hoofdstukje voor de kraamtijd en die heb ik “gewoon” ingevuld. Met onze eigen draai, maar ik was bang dat ik anders misschien een detail zou vergeten of de volgorde van mensen die waren gekomen. Het werd zelfs zo “erg” dat mijn moeder (die bij ons sliep) elke keer na de visite vroeg of ik het al het opgeschreven.
Die avond gingen we weer vroeg naar bed met een wekker voor de volgende dag om 07.00 uur waarop we hetzelfde deden als de dag ervoor. Onze momenten met Faith namen en de visite ontvingen.
En toen was het maandag 16 maart 2020, de dag van de crematie…
Daar vertel ik je volgende keer meer over.
SHANNEN
