“Ik ben overgedragen”, klinkt het aan de andere kant van de lijn. “Ah shit wat balen voor haar, en waarom in godsnaam? Zo hoog was haar bloeddruk helemaal niet”, schiet er door mijn hoofd. “Vervelend voor je zeg. Dat zal wel even schakelen zijn nu een thuisgeboorte van de baan is. Maar ook in het ziekenhuis kan het een prachtige ervaring worden. Ik zal je ondersteunen waar ik kan.”
Een koptelefoon op
Midden in de nacht stap ik de kamer binnen op de afdeling verloskunde. Mijn cliente staat met koptelefoon op haar hoofd al wiegend haar weeën op te vangen. Tijdens de voorbereidende sessie hadden we bedacht dat dat haar wel eens zou kunnen helpen om in haar eigen bubbel te blijven: Een koptelefoon. Stap voor stap en rust. Dat waren de magische ingrediënten voor deze inleiding.
Praat maar met je kindje
Waar het protocol normaliter was om na het plaatsen van het ballonnetje over te gaan tot oxytocine, nam mijn cliënte na overleg de ruimte om te kijken of alles vanzelf opgang zou komen. Om zo, zo dicht mogelijk bij een fysiologische geboorte te blijven. “Praat maar met je kindje. Nodig haar maar uit. Vertel haar dat het veilig is om te komen”, vertelde ik haar de avond na het plaatsen van het ballonnetje. Ze praatte met haar kindje en daar waren we dan.
De eerste uren gingen voorbij en er werd voor het eerst getoucheerd. Zoals afgesproken vertelde de verloskundige mij het aantal centimeter. Mijn cliënte, nog steeds met koptelefoon op, bleef volledig bij zichzelf. Ik besloot haar het aantal centimeter niet te vertellen. Er gingen weer wat uren voorbij waarin haar partner en ik elkaar steeds afwisselden. We duwden op haar rug, douchten haar, stapten in bad, stapten weer uit bad, wiegden heupen met de rebozo, kriebelden en masseerden.
Alleen ik weet het aantal centimeter
Uitgeput keek ze me aan. “Ik weet niet hoelang ik het nog volhoud”. Op zo’n moment zou ik zo graag een tijdsindicatie willen geven. Iets waaraan ze zich kan vasthouden en wat haar er doorheen sleept. Ik ben dan wel een heks, maar in deze kan ik toch echt niet toveren. We overleggen met de klinisch verloskundige en ze besluit nogmaals te toucheren. Weer vertelt ze het aantal centimeter aan mij. We zijn 1 centimeter opgeschoten. Ik besluit haar dit niet te vertellen. Het zou haar uit haar bubbel kunnen halen en misschien demotiverend werken. Eén cm zegt niks, maar is zeker niet wat je wilt horen als je al zo moe bent.
Het breken van de vliezen
Ik overleg met de klinisch verloskundige en ze besluit haar voor te stellen om de vliezen te breken en oxytocine toe te dienen. Stap voor stap en rust. Eerst alleen de vliezen. Het opvangen gaat moeizaam en een beetje pijnstilling is gewenst. We giechelen om de grappige uitspraken van mijn cliënte en we komen in een goed ritme. Rusten in bed. Washandje. Wee. Ik rug en been. Partner handen en armen. Rusten in bed. Repeat. Twee keer wordt er door de verpleging gevraagd of ze al kunnen beginnen met de oxytocine. “Nog niet”, zegt mijn cliënte. Ze twijfelt. De weeën zijn goed sterk en haar gevoel zegt steeds: nog niet. Het blijkt te kloppen, want daar zijn de persweeën.
De uitdrijving
Er blijkt één klinisch verloskundige op de afdeling te zijn met vier barenden. Of ze de persweeën nog een beetje weg wilt zuchten. De paniek in haar ogen. “Dat kan ik niet”, zegt ze. Maar persen durft ze ook niet. Ik houd haar been vast en verzeker haar ervan dat haar kindje er niet zomaar uitfloept. “Blijf je lichaam volgen. In je lijf. Je doet het al 13 uur lang. Blijf ook nu bij jezelf. You got this”. Ze volgt haar lijf. Drukt zachtjes mee. De klinisch verloskundige wordt toch maar gehaald en 13 minuten later heeft zij een prachtig kindje in haar armen.
Trotsheid
De oxytocine stroomt rijkelijk. Alleen niet door een infuus. Wat is ze trots. Wat ben ik trots. De magische ingrediënten: Een koptelefoon, stap voor stap en rust.
DOULA MARINKA
Ik spaar voor mijn doula centrum als je wil meehelpen, zou dat geweldig zijn. Klik hier voor meer informatie.
Wat een prachtig verhaal