Het begon in november 2010. Toen kwamen wij erachter dat ik zwanger was. Super spannend natuurlijk! Mijn zwangerschap verliep heel soepel. Ik ben achteraf maar één keer misselijk geweest, dat was op de allereerste ochtend van mijn zwangerschap. Wel was ik de eerste 13 weken echt megamoe. Ik ging moe slapen en werd moe wakker. Maar verder had ik helemaal niks te klagen. De zwangerschap was ook een goede stok achter de deur om het net gekochte huis klaar te hebben voordat de baby zou komen.
Bij alle controles bij de verloskundige kreeg ik te horen dat het waarschijnlijk nog wel even zou duren aangezien de baby nog helemaal niet was ingedaald. Ik moest er maar van uit gaan dat ik na de uitgerekende datum zou bevallen. Ik vond alles prima, al was ik er inmiddels wel een beetje klaar mee. Zo’n buik zit op een gegeven moment toch aardig in de weg. Bij de controle met 39 weken vroeg de verloskundige of ik hem al had gevoeld die dag en ik gaf aan dat hij wel wat rustiger was. Alle alarmbellen gingen af en ik werd direct doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een ECG. Gelukkig was alles goed en had hij gewoon even een rustige ochtend gehad. Een paar dagen later, dinsdag 26 juli, was ik helemaal onrustig en uit mijn hum. Ik werd helemaal gek van mezelf! Ik kon het niet plaatsen waarom ik zo onrustig was. Achteraf was het omdat de baby die dag was ingedaald. De nacht heb ik prima geslapen zover dat gaat hoogzwanger. Toen ik rond vijf uur in de ochtend wakker werd van rugpijn, was ik snugger genoeg om te bedenken dat het misschien wel eens een wee zou kunnen zijn. Ik ben uiteindelijk weer in slaap gevallen en ik heb mijn man nog naar zijn werk horen gaan. Rond acht uur kwam de rugpijn weer en trok het weg, even later weer wat rugpijn en toen heb ik toch de verloskundige gebeld. Ik gaf aan dat ik dacht dat het misschien was begonnen. Ze vroeg me het nog even een paar uur af te wachten en dan over een uur of twee even terug te bellen. Rond half 10 kwam er een appje dat de beste vriend van mijn man weer vader was geworden. Zijn vrouw en ik waren één dag na elkaar uitgerekend. Maar we hadden dezelfde verloskundige dus ik wist dat mijn verloskundige er al een lange nacht op had zitten. Om 10 uur heb ik mijn man gebeld op zijn werk of hij toch maar naar huis kon komen. Gelukkig werkte hij niet ver van huis en was hij er met 20 minuten. Toen heb ik de verloskundige weer gebeld of ze toch langs kon komen. Ze vroeg me of ik het nog een uurtje vol kon houden, zodat zij nog heel even kon rusten. Ik voelde me prima dus ik had daar geen problemen mee. In die tussentijd heb ik iedereen maar even gebeld. We hadden mijn moeder en schoonmoeder gevraagd bij de bevalling te zijn. Wat mijn zussen zouden doen, moesten ze zelf weten. Mijn beste vriendin zou ook komen. Toen ik haar na tien keer bellen nog niet had gesproken, heb ik haar man gebeld. Ze bleek die dag met vriendinnen naar Walibi België te zijn en had haar telefoon uit gezet, die doos! Mijn schoonmoeder en mijn oudste zus moesten van uit een andere stad komen dus die waren al onderweg. Mijn andere zus had zelf nog verlof omdat ze drie maanden daarvoor zelf was bevallen van haar eerste kindje.
Toen de verloskundige rond 12 uur kwam zei ze: “Oh je ziet er best ontspannen uit, ik denk dat je een centimeter of 2 ontsluiting hebt, maar we gaan het wel even nakijken”. Ik bleek inmiddels al op de helft te zijn! Ik kreeg de keus om meteen naar het ziekenhuis te gaan of over een uurtje (ik wilde zelf graag in het ziekenhuis bevallen). Ik koos voor het laatste zodat we iedereen konden bellen en ik nog even lekker kon douchen. Om half twee stond de verloskundige weer bij ons. Zij zou achter ons aan rijden naar het ziekenhuis zodat ze ons kon helpen voor het geval dat nodig zou zijn. Gelukkig woonden we tien minuten van het ziekenhuis vandaan en waren we er zo. Vlak voordat ik het ziekenhuis in liep belde eindelijk mijn beste vriendin terug en heb ik haar gelukkig nog even gesproken. Ik werd naar een bevallingskamer gebracht en daar werd weer gekeken hoe ver ik was. Inmiddels had ik 6 centimeter ontsluiting. Om half drie werden mijn vliezen gebroken en toen kwamen de stormweeën. Wat een ellende zeg, gelukkig was het maar voor 4 centimeter! Deze kon ik een hele tijd goed opvangen. Tot het moment dat ik door mijn knieën zakte van de pijn en ik op bed moest gaan liggen. Op bed kon ik de weeën niet meer opvangen en ik weet nog dat ik dat verschrikkelijk vond. Ik gaf aan dat ik het echt niet meer vol hield zo en of ik al iets mocht doen.
Inmiddels was het half 4 en mocht ik gaan persen. Mijn moeder zei toen: “Oh die is er wel voor 4 uur”. Waarop de co-assistente zei: “Nou, ga daar maar niet van uit”, op zo’n manier van daar heb je weer zo’n moeder die denkt dat haar dochter dit wel even doet. Toen de verloskundige me zei dat tussen elke perswee de baby weer een klein stukje terug ging dacht ik: “Mooi niet!” Ik heb alle spieren die ik nog aan kon spannen aangespannen zodat hij zeker niet terug zou gaan, want hij moest eruit! Na 20 minuten persen is onze zoon Timo geboren. Mijn man heeft me al die tijd gesteund en geholpen. Zonder hem was het een stuk zwaarder geweest. Timo was helemaal gezond, woog 2925 gram en was ongeveer 47 centimeter. Hij was klein, maar helemaal perfect. Ook de placenta ging er goed en snel uit. Ik vond het heel bijzonder dat mijn moeder, schoonmoeder en mijn zussen Timo hebben geboren zien worden. Iedereen die we erbij wilden hebben was in het ziekenhuis. Iedereen heeft hem ook direct kunnen bewonderen, dat was echt ideaal. Om zes uur hebben we iedereen naar huis gestuurd, zodat we lekker wat tijd hadden met z’n drieën. Na het verplichte plassen en wat eten mochten we naar huis. Om acht uur ’s avonds zaten we weer heerlijk thuis op de bank. Mijn beste vriendin is Timo nog komen bewonderen en de kraamhulp heeft ons fijn de eerste nacht in geholpen.
Het herstellen van de bevalling ging ook super goed. Ik kan niet zeggen dat ik echt ergens last van heb gehad. Ik ben wel nog steeds mega vergeetachtig, mijn voeten zijn een halve maat groter geworden en kledingmaatje 34 heb ik ook niet meer. Maar dat maakt mij allemaal niet zo veel uit, ik heb een fantastische zoon die over een paar maanden al acht jaar wordt! Ik schaam me soms bijna dat mijn bevallingsverhaal er één uit het boekje is. Ik zou zo alles weer overdoen als wij nog een tweede kindje hadden gewild. Maar ons gezin is zo compleet.
PAULIEN
