Als zwangere vrouw probeer je meestal zoveel mogelijk informatie te krijgen over baby’s, zwangerschap en bevalling (ik tenminste wel). Je leest veel ellende en dingen die mis kunnen gaan. Toch gaan de meeste zwangerschappen en bevallingen wél goed, en daarom deel ik mijn verhaal. Een positief bevallingsverhaal!
Het is vrijdagavond 25 mei. Twee dagen na mijn uitgerekende datum. Rick en ik gaan nog gezellig uit eten samen. Het is mooi weer, we zitten buiten, en ik vind het allemaal nog wel prima met m’n dikke buik. Op de fiets naar de stad gaat me iets te ver, want ‘stel dat… ‘. We gaan pas tegen 23:30 uur naar bed, en ik zeg nog tegen Rick: “Nou, ik denk niet dat het vannacht gaat gebeuren, ik voel nog helemaal niks!” Amper twee uur later, om 01:45 uur, breken mijn vliezen! Dus toch! Ik voel me nerveus, maar op een goede manier. Al die tijd heb ik niet echt op gezien tegen de bevalling. Natuurlijk vond ik het aan het einde best wel spannend worden, maar ik had vertrouwen in mijn lijf. De nuchterheid zelve als ik ben, denk ik; ‘ach, als iedere moeder ter wereld het kan, dan zal het mij ook wel lukken’.
Oké, het gaat beginnen! Ik maak Rick wakker en ga onder de douche staan. Al snel begin ik wat te voelen; ja, dit zullen toch wel weeën zijn! Ik voel alleen maar kramp in mijn rug, niet in mijn buik. Dat vind ik wel gek. Ik ga maar rustig in bed liggen. Intussen snel een tweede matras op onze boxspring (want dat deden we mooi niet twee weken van tevoren). De weeën komen toch al vrij snel achter elkaar en we beginnen te timen. Al snel komen de weeën iedere drie minuten en belt Rick de verloskundige. Zij denkt dat het nog wel meevalt omdat ik alleen maar rugweeën heb en zegt dat we terug kunnen bellen als ik het ook in mijn buik voel. Nog even wat op de skippybal zitten, staan, lopen, weeën wegpuffen. Op het moment dat ze toch wel erg snel achter elkaar komen, bellen we nog een keer de verloskundige. Ze is er binnen een kwartiertje.
Op het moment dat ik de bel hoor en de verloskundige de trap op hoor komen denk ik; “Shit, het lijkt wel alsof ik persdrang heb!” Ik wil graag in het ziekenhuis bevallen. Het lijkt me een veilige omgeving en ik vind het een prettiger idee om zorg bij de hand te hebben. En daarbij, al die rotzooi in ons bed… grapte ik steeds. Nou, mooi niet hoor! De verloskundige voelt even en spreekt de magische woorden: “Je hebt 10 centimeter ontsluiting, jullie kindje wordt thuis geboren!”. Ik heb al wel door dat we het ziekenhuis niet meer gaan halen, maar het kan me op dat moment ook allemaal niks meer schelen. De rugweeën zijn pittig, maar ik kan ze wel goed opvangen. De verloskundige maakt alles klaar voor een thuisbevalling. Even schakelen, maar prima, ik ben in goede handen bij de liefste aanstaande papa en een fantastische verloskundige. Intussen mag ik voorzichtig mee gaan persen. “Oké.. hoe doe je dat?” Het voelt alsof ik gewoon heel nodig moet poepen, dus ja, dat doe ik dan ook (het boeit me he-le-maal niks meer). In mijn geboorteplan had ik al geschreven dat ik verschillende houdingen wil uitproberen en dat mijn verloskundige mij coacht. Als zij voorstelt om de baarkruk te proberen, wil ik dat wel. Ik vind het heel fijn om even te zitten en ik voel wel dat de zwaartekracht zijn werk doet. Tijdens de hele bevalling ben ik, hoewel ik heel gericht bezig ben, me toch ook wel heel bewust van mijn omgeving. Terwijl ik op de baarkruk zit, komt ook de kraamhulp binnen. Kan ik haar mooi tussen de weeën door nog even een handje geven.
De verloskundige en kraamhulp gaan ondertussen alles klaar leggen naast mij op bed: het aankleedkussen, kruiken, kleertjes, luiers. “Zo”, denk ik, “Het is bijna voorbij!” De persweeën worden af en toe wel wat minder. Doordat ik alleen maar rugweeën heb, voel ik soms niet wanneer ik moest persen en doe ik dus eigenlijk maar wat. Hoe snel de ontsluitingsfase is gegaan (binnen drie uurtjes), zo lang duurt het persen in verhouding. Om de paar minuten gaat de veloskundige even naar het hartje luisteren. Dat vind ik toch wel spannend steeds. Gelukkig doet onze Sjakie (werknaam) het nog steeds goed. Omdat ik niet te lang op de baarkruk mag (maximaal een uur geloof ik), verhuis ik terug naar bed. Uiteindelijk lig ik toch op mijn rug het lekkerst, en kan ik zo goed persen. De pijn vind ik best te doen, tot het moment dat het hoofdje staat. Poehh.. Als de verloskundige nog even een handje gaat helpen roep ik één keer heel hard “AUW” – maar verder geen onvertogen woord hoor. Wat me wel motiveert, is dat ze zien dat Sjakie heel veel haar heeft! Daar heb ik stiekem op gehoopt. Het persen duurt vrij lang, nu ruim een uur. Op een gegeven moment zegt de verloskundige: “Je moet niet schrikken als hij zometeen wat opstartproblemen heeft, want het duurt nu wel lang”. Hier schrik ik toch wel van, maar het geeft me net dat extra zetje om nog wat harder te persen. “Oké” zeg ik “dan pers ik hem er nu wel uit”, haha. Gelukkig is dit het laatste stukje en na een paar keer heel hard persen is hij daar: onze zoon Robin! Om 06:49 uur, vijf uur na het breken van mijn vliezen. Thuis, in ons eigen bed.
Wat een onbeschrijflijk gevoel, dat er dan ineens zo’n warm en glibberig lijfje op je borst wordt gelegd. Dat eerste huiltje, de eerste ontmoeting met je baby. Het moment waar we negen maanden naartoe hebben geleefd: we zijn nu papa en mama. Zo ontzettend trots en blij. En de eerste keer dat ik Rick zie huilen, ook niet onbelangrijk. Wauw, wat is dit bijzonder. Robin. Onze prachtige, gezonde knul. 4010 Gram en 54 centimeter schoon aan de haak. En met een prachtige bos donker haar.
Achteraf vond ik het thuis bevallen ontzettend fijn. In mijn eigen vertrouwde omgeving en ook vooral toen Robin er eenmaal was: lekker blijven liggen en daarna op je gemak gaan douchen, in plaats van snel weer weg te moeten uit de ziekenhuiskamer. Dit is me heel goed ‘bevallen’. Het mooiste compliment kreeg ik van een verloskundige die na twee dagen mijn controles kwam doen. Ze kwam binnen en zei: “Meid, wat kun jij báren!”. Ik moest hier natuurlijk heel hard om lachen, maar ik ben ook wel een beetje trots op dit mooie compliment. Kan ik toch mooi op mijn CV schrijven!
INGE
